Deal

28

  მალე იმ ტბასაც მივადექით,ვაკე ადგილი მოვძებნეთ და კარვები იქ გავშალეთ. სულ გვქონდა 4 კარავი. მე და ჰეილის ერთად გვიწევდა დარჩენა,ღმერთო ოღონდ ამაღამ გადავრჩე და მეტი არაფერი მინდა.

    -ფიჩხებს ვინ მოიტანს?-იკითხა დედამ.

-მე წავალლ!!-ხელი ავწიე.

-იმედია არ დაიკარგები ხო?

-არაა!!თუ რამეა ჩემ წივილს შორიდანაც გაიგებთ.

-მე წამოგყვები-გამომხედა ჰარიმ,რომელიც მამამისს კარვის გაშლაში ეხამრებოდა.

-როგორც გინდა.-მხრები ავიჩეჩე,წინ წავედი ,ის კი რომ დამწეოდა ძუნძულით გამომყვა.

   ჩუმად მივდიოდით ისედაც ჩუმ ტყეში,მხოლოდ შორიდანღა ისმოდა ჩვენების ლაპარაკი.ჩიტების ჭიკჭიკს აეკლო არემარე,ზაფხულში ხომ აქაურობა ასეთი ლამაზია,წარმომიდგენია ზამთარში რა საოცრება იქნება.

-ფეხი ისევ გტკივა?-საუბრის წამოწყება სცადა.

-ნუ...ძაანაც არა.-ახლოს მოიწია და ცოტა დაიხარა,რაზეც უკან გავხტი

-არ გაბედო და ხელში არ ამიყვანო-სიცილი დავიწყე.ისიც ამყვა.მაგრამ უფრო ახლოს დამიდგა და წელზე ხელი მომხვია

-დედაჩემი და მამაჩემი რაღაც წვეულებას გეგმავენ ხვალ,ჩვენი ბიზნესის შექმნიდან 15 წელი გავიდა.

-ვაუ,საინტერესოა.

-ჩემი მეწყვილე იქნები?

-უკაცრავად?-გავიცინე,მაგრამ რომ შევხედე სრული სერიოზულებით  მიყურებდა-მოიც,მართლა მეკითხები მაგას?

-ხო,რავი.

-კაი რაა!!რომელი საუკუნეა,რა მეწყვილეები.

-მიდი და ეგ დედას უთხარი.

-მე...ხვალ რა რიცხვია?

-28.-ამ რიცხვის გაგებაზე თვალები ვჭყიტე,ხვალ მართლა ვერ წავიდოდი,და რატომ ამას  მალე გაიგებთ.

-ბოდიში,მაგრამ ხვალ ვერა.-თავი დავხარე

-რამე ხდება?

-აარაფერი...უბრალოდ..მართლა არ შემიძლია.ბოდიში-ცოტა ხანი გაჩერდა,მაგრამ მაჯაზე ხელი მომკიდა და მისკენ მიმატრიალა.სახეზე ხელები დამაწყო და ნაზად მომეფერა,ცრემლები რომლებიც თვალებიდან გადმომიცვივდა ცერა თითით სასწრაფოდ-ვიცი,რომ რაღაც გაწუხებს,შეგიძლია მითხრა.

-კარგი,მაგრამ დღეს არა,კარგი?-ალბათ მიხვდით ხვალ რა დღეცაა-უბრალოდ ჩამეხუტე-სასწრაფოდ უზარმაზარი მკლავები მომხვია და ახლოს მიმიკრა.ხელები წელზე შემოვხვიე და თავი მკერდზე მივადე. ღრმად ვსუნთქავდი მის სურნელს,რომელიც თავს დაცულად მაგრძნობინებდა.

-წამო,ფიჩხი შევაგროვოთ-უცებ გამახსენდა.

-კარგი-ხელი მაგრად მომკიდა და ტყუის შუაგულისკენ წავედით..მთელი გზა მიყურებდა და მიღიმოდა,თითით ხელზე ნაზად მეფერებოდა და მის იქ ყოფნას მახსენებდა.სულ მალე ფიჩხებიჩ შევაგროვეთ და ისევ ბანაკში დავბრუნდით.

  -მოხვედიითთ?-დაიძახა ენიმ.ფიჩხები მამას მივუტანეთ და მე უკვე გაშლილ კარავში შევედი,მაგრამ არა ჩემსაში,არამედ დედასი და მამასი.

-პატარავ,კარგად ხარ?-მკითხა დედამ.

-კი,დე.უბრალოდ ბევრი ვიარეთ და ცოტა ცუდად ვარ-კარავში შევედი და საძილე ტომარაში მჭიდროდ გავეხვია.გონებაში სულ დილანი მიტრიალებდა.მისი ლამაზი თვალები,ნატიფი სახე,მისი ღიმილი...ხმა...ყველაფერი რაც მას უკავშირდება ახლა დიდ ტკივილად იქცა,რომელიც არასოდეს გაივლის და ყოველთვის ღია ჭრილობად დარჩება.ტელეფონი ჯიბიდან ამოვაძვრინე და გალერიის იმ ალბომში შევედი,რომელიც წლებია არ გამიხსნია...აქ ჩემი და დილანის მოგონებები ინახებოდა.პირველმა ფოტომ უფრო მეტად ამატირა

 ეს მაშინ გადავუღე გამოცდისთვის რომ ვემზადებოდით,მაგრამ ბოლოს რომ ვნახე სულ სხვანაირი იყო.თავის თავს აღარ გავდა,სახლში ყველაფერს ლეწავდა და გიჟივით იქცეოდა,მაგრამ ვერასდროს წარმოვიდგენდი თუ ასე მიმაგდებდა.მისი ფოტო ჩავიხუტე,თვალები დავხუჭე და თავს დაძინების საშუალება მივეცი...