Love Just Ain't Enough (on going) Action Series #1

Chapter 13

Na panatag ang kalooban ko ng magawa kong ubusin ang mga armadong nag paulan ng bala sa amin kanina, uno didn't even tried to help me my goodness! sa akin niya lang pina-ubaya ang pa kikipag barilan sa mga iyon pano pala kong hindi ako marunong gumamit ng baril? Edi pareho kaming patay ngayon?

Shit!shit! shit! If my papà know about what i did nako for sure ma se-sermon niya ako ng bongang bongga. Huhu

Noong makita namin ang van kung saan na kasakay iyong mama ni uno kasama ang doctor at ang dalawang nurse ay agad niyang hininto ang sasakyan, lumabas siya sa kotse kaya sumunod naman ako.

"What happened here??" labis na pag tatakhang tanong ko. tumambad sa amin ang umuusok na dulong bahagi ng van, flat din ang mga gulong nito kaya laking gulat ko kung anong nangyari dito.

mabilis na binuksan ni uno ang pintuan ng van at automatiko akong na pahawak sa aking bibig nang tumambad sa amin ang duguan at wala ng buhay na katawan ng doctor at dalawang nurse kasama pati ang mama ni uno. Omg! na luluha akong pinag masdan kong paano niya buhatin ang walang buhay na katawan ng mama niya.

They were killed!!! No! No! No! This can't be happening!

"okite kudasai! Kaasan----Okite kudasai!!!" (Please wake up! Mom please wake up) umiiyak na sigaw niya na may kasamang hinagpis. Sa bawat luhang pumapatak sa kaniyang mga mata ay nag dudulot sa akin ng awa at kalungkutan. Dahil sa pangangatog ng tuhod ko ay na paluhod nalang ako sa kalsada hindi ko ma pigilang hindi umiyak ngayon na aawa ako sa sinapit nila.

Sinong walang konsensya ang may kagagawan ng lahat ng ito? Sino ang nag massacre sa kanila? Wala silang awa!

"Chiro-sama!"

"Oniisaaaan! " (Brother)

Nang lalabo ang paningin kong tinignan iyong dalawang taong sumigaw sa may hindi kalayuan. Nakita ko ang mabilis nilang pag takbo sa gawi namin.

"O-okasan? Oh my god! Mommy! Hindeeeeeeee!" Umiiyak na sigaw ng babae. Hindi siya ma kapaniwala dahil sa nakikita niya. Her mom died!

Ilang sandali pa ang na mutawi na puro iyakan at pag luluksa ang nangyari sa daan na papitlag nalang ako ng maramdaman ko ang kamay na dumapo sa balikat ko kaya na pabaling ako ng tingin. It's ditzler. Pulang pula narin ang kaniyang nga mata at tungki ng ilong halatang galing din sa iyak.

"Let's go" inalalayan niya akong maka tayo at inakay sa puting kotse i-sinakay niya ako sa passenger set, siya na rin ang nag lagay ng seatbelt sa akin nawalan ako ng lakas at ulirat dahil sa nasaksikan.

Pinag masdan ko ang pag akay niya doon sa babaeng umiiyak na lumapit sa gawi nila uno kanina pinapasok niya rin ito dito sa kotse at sa back seat siya umupo narinig ko pang muli ang pag hikbi niya at paulit ulit na binaggit ang mommy niya. Sunod naman na inalalayan ni ditzler si uno patayo at pinag tulungan nilang buhatin ang bangkay ng kanilang mommy na ma-isakay sa kotse.

"I already called him, dadalhin namin siya sa bahay" rinig kong sabi ni ditzler sa kausap niya sa kabilang linya. Andito kami ngayon tinatahak ang daan hindi ko alam kong saan kami pupunta ngayon. Wala kaming imik lahat dito sa loob ng kotse tanging siya lang ang may lakas ng loob mag salita ngayon.

Bumalik nalang ako sa ulirat ng mag salita si ditzler.

"We are here" anunsyo niya at na una siyang bumaba sa kotse at tumungo sa pintuan ng back seat para tulungan si uno na buhatin ang katawan ng mama nila pinag masdan ko muna ang lugar kong na saan kami ngayon. Andito pala kami sa bahay nila uno. bumaba na rin ako sa kotse at pumunta sa gawi kung saan naka upo iyong babae kapatid ni uno.