Love Just Ain't Enough (on going) Action Series #1

Chapter 15

*Zara's POV*

Like what uno's sister said, ditzler fetched me in our house at ang nakakaloka pa ang aga kong gumising para makapag prepared, they didn't give a time kung anong oras ako susunduin kaya i really don't have any idea. Naging early bird tuloy ang lola ninyo!

"The guest are limited, mga piling tao lang ang puwedeng pumunta" ditzler answered. Tinanong ko kasi siya kong madami bang pumunta ngayong ililibing na ang mama nila, i am just curious kasi baka sobrang dami ng tao at hindi ko alam kung saan ko sila hahagilapin.

"Mostly, relatives" dugtong niya pa. Napa tango nalang ako bilang sagot, ngayon ko pala makikita ang kamag anak nila, sana hindi sila tulad ni uno na ma-attitude.

"High profile ba ang mama ninyo?" I asked out of curiosity. Nag tataka lang ako kasi bakit pili lang bisita nila? How about their neighbors? Hindi nila iimbitahin? Siguro naman ay may mga close friends ang mama nila na kapit bahay diba?

"She's not my mother," he said and chuckled.
" And yes, she was a high-profile....... before"

"Ohhh! I am sorry, akala ko kasi ay mag kakapatid kayo" nahihiyang sagot ko. Omg zara gurl, lagi ka nalang na papahiya kay ditzler. " You said Before? What happened now?" Muling tanong ko pa. Tumingin muna siya sa akin bago ibinalik ang tingin sa daan.

"you will know about it soon, i guess this is not the right time" seryosong saad niya. Na pa kurap kurap nalang ako ng mata. What the!! Pati kay ditzler, dialog niya din 'yon? Pinag kaiba lang english sa kaniya. My god!

Dumeretso kami sa isang private cementary, according to him this place owned by uno's family, dito raw talaga inililibing ang mga kamag anak nilang pumupunta na sa kabilang buhay so bale dito na rin ililibing ang mama nila uno ngayon.

Pag dating namin ay nag sisimulan na ang misa, kaya pumwesto nalang ako sa pinaka likurang bahagi. tulad nga sa sinabi ni ditzler iilan lang talagang tao ang andirito ngayon masyado limitado ang dumalo, halos ma bibilang mo nga lang ang mga taong andito.

Dahil sa ma-usisa ako ay isa isa kong pinag masdan ang mga taong andito ngayon, they are all crying so bad hindi pa man na tatapos ang misa ay umiiyak na sila. I saw uno's figure sa pinaka unahan katabi siya ng kapatid niyang babae at may isa pang lalaki
I have no idea who he is because he is wearing a black hoodie. Hindi ko ma mukhaan!

Naluluha ko silang pinag masdan sa may hindi kalayuan, their mother doesn't deserve this! Kaylangan niya ng katarungan sa pag kamatay niya! Sana mahuli agad ang gumawa noon sa kanila para ma bigyan sya ng hustisya.

"Ma'am zara" someone poked at me kaya na pabaling ako dito ng tingin, si manang pala iyong ginang na kasama sa bahay nila uno.

"Na kikiramay po ako" malungkot na sabi ko sa kaniya. Mugtong mugto na rin ang kaniyang mga mata ngayon.

"Salamat ma'am, halika sumama po kayo sa'kin" akay akay niya akong nag lakad patungo sa unahan, sa katabi nila uno.

"Uno" i called him as i reached my arm to his back. na kita ko pa ang pag kabigla sa kaniyang mukha pero hindi ko na iyon pinansin, i really want to comfort him.

"You can cry" i said. siya nalang kasi ang hindi ko na kikitang umiiyak ngayon. Maybe he is stoping himself to cry out loud, kasi iyong kapatid niya ay hindi na natitigil sa pag iyak.

Tumingin muli siya sa coffin ng mama niya bago tumingin sa akin, pilit pinipigilan ang pag tulo ng kaniyang mga luha.

"Dude, you can cry! Hindi masama iyon" bulas ko pa. pag kasabi kong iyon ay unti unti nang lumabas ang kaniyang mga luha na kanina niya pa ata pinipigilan.