Voltreffer

21

-20/09/2019- Turijn, Italië.
"Willen jullie wat drinken?" Matthijs leidde zijn ouders de woonkamer binnen. Sien zat op de bank. Ze was eigenlijk heel erg moe van iedereen die hun huisje kwam bekijken, maar aan de andere kant vond ze het supergezellig dat iedereen naar Italië overvloog.
Sien stond op om haar schoonouders te begroeten. Ze had Vivian en Frank al een tijdje niet gezien. Iets wat eigenlijk wel voor de hand lag, aangezien Sien en Matthijs naar Italië waren verhuisd.
"Ik vind dat je het mooi ingericht hebt, Sien." Vivian keek even de woonkeuken door. Matthijs keek verontwaardigd naar zijn moeder. "Sorry Thijs, maar ik denk toch echt dat Sien meer heeft gedaan." Zei Vivian onverschillig.
"Eigenlijk is dat wel waar." Matthijs trok de koelkast open. "Willen jullie nou wat drinken?"

-

"En die laatste kamer hebben jullie nog steeds geen bestemming voor?"
Sien en Matthijs schudde synchroon hun hoofd. Toen Mikky er anderhalve week geleden was, hadden ze deze vraag ook al gehad. Toen Klaasje en Melvin er waren ook en een paar dagen gelden, toen Tijl er was, alweer.
"Daar kunnen die vier kindjes van Wouter wel." Grinnikte Frank.
"Ja, dag." Sien moest lachen. "Daar wachten we nog even mee als je het goed vindt."

"Wat moet ik nou weer aan?" Sien stond voor haar kledingkast en Matthijs sloeg zijn armen om haar heen. Ze zouden zo meteen met Matthijs' ouders uit eten gaan, maar de kledingkeuze van Sien was misschien de lastigste keuze van de avond.
"Misschien moet je maar niks aan doen." Matthijs keek ondeugend naar Sien in de spiegel.
"Vanavond." Giechelde Sien. Vivian en Frank overnachten in een hotel, waarschijnlijk omdat Matthijs had verteld dat Sien erg vermoeid was en graag een avondje alleen met Matthijs wilde. En aangezien Matthijs morgen alweer weg ging voor een uitwedstrijd, wilde hij vanavond alleen met haar zijn.
Matthijs drukte zijn lippen in Siens nek. "Vanavond ben je van mij." Grijnsde hij. "Maar ik denk dat je dit jurkje aan moet doen, schat."

-

"Hoe is het als Matthijs weg is?" Matthijs was even naar het toilet tijdens het eten, waardoor Vivian even de kans greep om wat dieper te graven dan alleen het oppervlakkige van 'wat is het leuk' en 'ik moet er maar aan wennen'. Vivian was een beetje bezorgd om Sien. Ze was door het gedoe rond de transfer van Matthijs steeds echt heel erg moe. Sien dacht zelf dat het kwam omdat ze te veel deed, maar Vivian dacht vooral dat het mentaal lag. Doordat Sien niet goed met iemand er over kon praten werd er veel te veel opgekropt in haar hoofd en daardoor maakte ze alles intensief mee. Veel intensiever dan als je gewoon je gedachten op een rijtje hebt en niet te veel piekert. Dat laatste deed Sien vaak en dat wist ze zelf ook, maar ze wilde niet toegeven dat ze daardoor moe was.

"Leeg en stil." Antwoordde Sien op Vivians vraag. Het raakte Sien wel een beetje hoor, deze vraag. Samen met Matthijs in Italië was gezellig en dan miste ze eigenlijk ook niemand. Zodra Matthijs weg was, ging ze nadenken of ze wel de goede keuze had gemaakt. Alleen in Turijn was toch lastiger dan alleen aan de andere kant van Nederland. Je kan Nederland en Italië qua afstand ook niet vergelijken. Sien wilde eigenlijk niet toegeven, maar ze wist dat ze eigenlijk iets van hulp moest zoeken.
"Ik zal Matthijs wel overhalen om een hondje voor je te kopen." Glimlachte Vivian naar haar schoondochter.
"Ik hoop het." Grinnikte Sien. Ze zou het enorm fijn vinden om niet de hele tijd alleen te zijn als Matthijs weg was. Als Matthijs interlands moest spelen, dan ging Sien wel mee naar Nederland, maar als Matthijs drie dagen weg was voor een uitwedstrijd, vond ze toch wat moeilijker. En dat hondje, dat wilde ze al jaren. En Vivian wist dat erg goed. Sien had het er immers wel vaak over gehad dat ze het jammer vond dat niemand waarbij ze in huis woonde ook een hondje wilde.

-

"Het was gezellig." Vivian gaf Sien een laatste knuffel voordat zij en haar man naar het hotel vertrokken. "En rust goed uit de komende dagen."
"Zal ik doen." Glimlachte Sien naar haar schoonmoeder. "Maar niet vanavond." Mompelde ze onverstaanbaar. Matthijs' ouders hoefden niet te weten wat zij en Matthijs gingen doen vanavond.
Vivian omhelsde ook haar zoon. "Let goed op Sien." Fluisterde ze in Matthijs' oor. "En zorg dat ze niet de hele tijd alleen is, door bijvoorbeeld een hondje voor haar te kopen."
Matthijs knikte. Hij merkte wel dat Sien het echt niet fijn vond om alleen thuis te zijn. Dat was in Nederland ook al zo, maar dan kon ze makkelijker even naar vrienden of familie dan nu. De buren waren Nederlands, maar dat was het dan wel. En ze kende de buren nog niet zo goed, waardoor het ook lastig was om te vertellen dat ze niet alleen wilde zijn.

Matthijs had nagedacht over wat zijn moeder had gezegd. Een van de oplossingen om niet de hele tijd alleen te zijn was een hondje. Matthijs ging daar onderzoek naar doen. Als verassing voor Siens verjaardag. De buren hadden een hondje, dus daar kon Matthijs in ieder geval om informatie vragen.
Een andere manier dat Sien niet altijd alleen zou zijn, was een kindje. Maar Matthijs besloot om dat maar niet voor te stellen. Als het per ongeluk ging was het zeker welkom, maar expres, daar zou Sien nog niet klaar voor zijn. Misschien als het per ongeluk was ook niet, maar dan zouden ze ermee moeten leven. En zeker wilde Sien wel kinderen, maar ze vond zichzelf nu nog te jong. Matthijs wist dat en was het eigenlijk ook met haar eens.

Matthijs en Sien zwaaiden Frank en Vivian, die met hun huurauto naar het hotel waar ze overnachtte reden, uit. Matthijs gaf Sien een kus. Hij was niet vergeten wat zijn vriendin voor het eten tegen hem had gezegd. Sien grinnikte toen ze het opgewonden gezicht van haar vriend zag. Dit kon nog wel eens een lange avond worden.