Paper Hearts

×Κεφάλαιο 5×

ᵛⁱᵒˡᵉᵗ

Καθ' όλη τη διάρκεια της μέχρι τώρα ζωής της, η Βάιολετ έβρισκε πάντοτε ασφάλεια σε κάποια συγκεκριμένα πράγματα. όταν ένιωθε αγχωμένη, το βλέμμα της έβρισκε ευχαρίστηση στη θέα των έντονων χρωμάτων παπουτσιών της, που έκαναν αντίθεση με τα κάτασπρα κορδόνια τους, άλλες φορές το βλέμμα της χάζευε το ταβάνι και φανταζόταν πως ήταν γεμάτο με αστέρια και πλανήτες και φεγγάρια, ενώ, όταν το άγχος της χτυπούσε κόκκινο, έκλεινε σφιχτά τα μάτια της, φαινόταν στο σκοτάδι και φανταζόταν πως γύρω της δεν υπήρχε τίποτα, μόνο εκείνη και το σύμπαν, και αυτό της έδινε μια όμορφη αίσθηση — την έκανε να νιώθει άπειρη αλλά και μηδαμινή, μέσα σε αυτή τη μαύρη τρύπα, μέσα στην οποία έβαζε μόνη της τον εαυτό της.

Τώρα, όμως, η κατάσταση ήταν διαφορετική· κανένα ζευγάρι παπουτσιών, κανένα ταβάνι με τον αντικατοπτρισμό του γαλαξία και σίγουρα καμία μαύρη τρύπα δε βοηθούσε.

Και ενώ η απορία στα τρία ζευγάρια ματιών ήταν εμφανής, η τέταρτη φωνή πήρε ξανά τον λόγο.

«Γιατί με κοιτάτε λες και είδατε φάντασμα;» γέλασε ο Μπρετ Ντέιβις, κάνοντας και τα έξι μάτια να γουρλώσουν τόσο πολύ, που έδιναν την εντύπωση πως σύντομα θα πετάγονταν εξω. «Μεταξύ μας», ψιθύρισε, δήθεν συνωμοτικά, εξακολουθώντας να χαμογελά εύθυμα, «έχω ακούσει πως υπάρχει ένα φάντασμα στις τουαλέτες των κοριτσιών, σαν τη Μυρτά που κλαίει από τον Χάρι Πότερ».

Οι δίδυμες έστρεψαν τα κεφάλια τους η μία προς τη μεριά της άλλης, ακόμη πιο απορημένες, και ίσως να είχαν, εκτός απο ολόιδια εμφάνιση, και τηλεπάθεια, γιατί σκέφτονταν το ίδιο ακριβώς πράγμα: Πώς γίνεται να είναι τόσο... προσιτός; Από τις περιγραφές της Τζούντι, ο Μπρετ Ντέιβις ήταν, τουλάχιστον στα μάτια των δύο κοριτσιών, ένα παντελώς απρόσιτο, πετυχημένο, σοβαρό και αψεγάδιαστο πλουσιόπαιδο, που καταδεχόταν να απευθύνει τον λόγο μόνο σε άτομα της κοινωνικής του τάξης — και, εμμέσως, μάλλον σε αυτά τα άτομα συμπεριελάμβανε και τον εαυτό της.

Το κορίτσι με τα καστανά μαλλιά, που έπεφταν ανέμελα πάνω στους ώμους της, χώρισε επιτέλους το άνω χείλος της από το κάτω. «Μπρετ...» άρχισε διστακτικά, «Δε νομίζω πως η Κλάρα και η Ντενίζ σε κοιτάζουν έτσι επειδή είδαν φάντασμα...»

«Αυτό είναι το δεδομένο», έκανε σκεπτικά, ανασηκώνοντας τα φρύδια του, «αλλά ο άγνωστος αυτής της εξίσωσης είναι ο λόγος που με κοιτάζουν σαν να ισχυρίστηκα μόλις πως η Γη είναι επίπεδη».