Paper Hearts

×Κεφάλαιο 7×

ᵇᵉⁿ

Μπορεί η πολυλογία του κοριτσιού με τα μαύρα μαλλιά να έκανε τη διαδρομή να φαντάζει μικρότερη και μεγαλύτερη ταυτόχρονα, όμως οι σκέψεις του Μπεν στριφογύριζαν μέσα στο μυαλό του, του οποίου τα γρανάζια κινούνταν τώρα με ταχύτητα διακοσίων χιλιομέτρων την ώρα. Έφτιαξε μια νοερή λίστα στο μυαλό του με αυτά που θα είχε να κάνει εκείνη τη μέρα, άκουσε λίγα από τα λεγόμενα της Βιρτζίνια, προσπάθησε να θυμηθεί τη λύση μιας εξίσωσης, έπιασε μερικές ακόμη σκόρπιες λέξεις της κολλητής του και αναρωτήθηκε στιγμιαία αν η μητέρα του είχε ετοιμάσει κάποιο ωραίο φαγητό ή αν το μακρόστενο, ξύλινο τραπέζι θα κοσμούταν πάλι από καμιά κατσαρόλα με μπάμιες ή ένα ταψί με ψάρι.

«Με προσέχεις;» η λεπτή μα πάντα σταθερή φωνή τής εδώ και πάνω από δέκα χρόνια καλύτερής του φίλης τον διέκοψε από τις σκέψεις του.

«Ε;» έκανε ερωτηματικά το αγόρι με τα καστανά μαλλιά, και ύστερα έσπευσε να τα μπαλώσει, λέγοντας, «Εννοώ, φυσικά και σε ακούω», το οποίο έκανε τη Βιρτζίνια να απομακρύνει το βλέμμα της από τον δρόμο και να του ρίξει μια φευγαλέα, απειλητική ματιά.

Ανασήκωσε το φρύδι της. «Και τι έχεις να πεις γι' αυτό;»

«Ε... ενδιαφέρον θέμα, δε λέω...» έκανε σκεπτικά εκείνος, προσπαθώντας να θυμηθεί κάποια λέξη που είχε ακούσει. «Βέβαια, εντάξει, δεν μπορώ να έχω μία απόλυτα διαμορφωμένη άποψη, μα...»

«Πάνω σε τι ακριβώς δεν μπορείς να έχεις μια διαμορφωμένη άποψη, Μπεν;» ρώτησε το κορίτσι με τα καταπράσινα μάτια ρητορικά και ίσως με μια δόση ειρωνία στον τόνο της φωνής της. «Στο ότι οι γονείς μου χωρίζουν;»

«Τι πράγμα; Αλήθεια;» έκανε ο Μπεν. «Εννοώ, ναι, σωστά, αυτό έλεγες τόση ώρα, αλλά...»

Η αγριεμένη έκφραση στο πρόσωπό της Βιρτζίνια μετατράπηκε ξαφνικά σε ένα τεράστιο χαμόγελο. «Πλάκα κάνω, δεν έλεγα αυτό», είπε γελώντας. «Να, όμως, που αποδεικνύεται πως όντως δε με πρέσεχες», πρόσθεσε.

«Συγγνώμη, απλώς...» άρχισε να λέει ο Μπεν, αλλά δεν έβρισκε τις κατάλληλες λέξεις για να δικαιολογηθεί, μάλλον επειδή δεν υπήρχαν — ήταν αδικαιολόγητος.

Εκείνη του απάντησε σαν να είχε πει τα πάντα, αλλά ταυτόχρονα τίποτα. Το ίδιο πράγμα ήταν, άλλωστε, σύμφωνα με μία θεωρία που είχε σκεφτεί η Βιρτζίνια στην πρώτη δημοτικού, όταν η κυρία Έμα τη ρώτησε πόσες αναγνώσεις είχε κάνει το σημερινό κείμενο, κι εκείνη παραδέχτηκε πως το είχε διαβάσει μόνο μία φορά, και η δασκάλα της τής είπε «Μία ίσον καμία», οπότε, με αυτή τη λογική, ακόμη κι αν δεν το είχε διαβάσει ούτε μία φορά, θα ήταν σαν να το είχε διαβάσει μία.