Paper Hearts

×Κεφάλαιο 2×

ᵃˢᵗᵉʳ

Λένε πως, λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου πριν πνιγείς, πριν παραδόσεις την ψυχή σου στην άγνωστη δύναμη, όλη σου η ζωή περνά μπροστά απ' τα μάτια σου σαν ταινία. Άλλοι, βέβαια, ισχυρίζονται ότι εκείνες τις στιγμές, τις τελευταίες σου στιγμές ως έμβιο πλάσμα με συνείδηση, νιώθεις πιο ζωντανός από ποτέ.

Αν και η Άστερ Κουίν βρισκόταν στην ξηρά, μίλια μακριά απ' τη θάλασσα, ήταν σίγουρη πως συνέπασχε απόλυτα με την πρώτη θεωρία. Μόνο που, τη συγκεκριμένη έφηβη, δεν την έπνιγε το υδαρές, διάφανο στοιχείο που συχνά γινόταν η αιτία του τέλους της ζωής πολλών ανθρώπων, αλλά παράλληλα ήταν κι ένα απ' τα σημαντικότερα ζωτικά στοιχεία. Την έπνιγε η υποκρισία των ανθρώπων. Την έπνιγαν τα επικριτικά βλέμματα στους διαδρόμους του σχολείου. Την έπνιγε η ζωή της. Ένιωθε παγιδευμένη μέσα στον ίδιο της τον εαυτό, νιώθοντας πως ζει τη ζωή κάποιου άλλου, κι όχι τη δική της.

Καθώς κατευθυνόταν προς την τάξη της, πανέτοιμη (που λέει ο λόγος) να διανύσει την τέταρτη ώρα μαθημάτων, τα πόδια της απείχαν ένα βήμα από τον βυθό. Μια λάθος κίνηση, και θα βούλιαζε.

«Καλημέρα», είπε μονότονα η καθηγήτρια τής Γλώσσας.

Όλοι οι μαθητές έβγαλαν τα βιβλία απ' τις τσάντες τους (πολλοί από αυτούς με μια κατσουφιασμένη έκφραση στο πρόσωπό τους, καθώς, από το πρωί, περίμεναν πως η κυρία Σμιθ θα έλειπε), τα τοποθέτησαν πάνω στα θρανία τους και ετοιμάστηκαν για μια ακόμη βαρετή ώρα.

Το μόνο παρήγορο για όλους μέσα σ' εκείνη τη μικρή, συνωστισμένη αίθουσα ήταν ότι, επιτέλους, είχε φτάσει ο τελευταίος τους χρόνους πίσω απ' τα κάγκελα αυτού του σχολείου. Του χρόνου, οι περισσότεροι θα έφευγαν απ' τα σπίτια τους, θα πήγαιναν σε κάποιο πανεπιστήμιο, άλλοι θα έμεναν μακριά από τα θρανία για έναν χρόνο, για να απολαύσουν τον πρώτο χρόνο της ενήλικης ζωής τους στο έπακρο — ό,τι κι αν έκανε ο καθένας, η ουσία ήταν ίδια: οι περισσότεροι θα έκαναν κάτι που αγαπούσαν.

Το πράσινο χρώμα της χλόης που κοσμούσε τα αξιοζήλευτα μάτια της Άστερ είχε σκουρύνει, καθώς η τελευταία αντέγραφε κάποιες ασκήσεις από τον πίνακα. Μια ολόισια, μαύρη τούφα έπεφτε μπροστά απ' τον ώμο της, καθώς είχε σκύψει πάνω απ' το τετράδιό της, προσηλωμένη.

Έπρεπε να πάρει άριστους βαθμούς φέτος, αφού είχε στόχο να φύγει απ' την Καλιφόρνια και να μετακομίσει στη Νέα Υόρκη — ιδέα, βέβαια, που δε συμμερίζονταν καθόλου οι γονείς της.