I was Reincarnated ON-GOING (EDITING)

CHAPTER 2

𝗔𝗠𝗡𝗘𝗦𝗜𝗔

ALYSA MARIA VAZQUEZ POV

Nandito kami ngayon sa hospital hinihintay magising si LiteLi (lay-lee) ang babae kong anak

Hindi ko alam ang buong nangyari dahil nasa companya kami ng asawa ko dahil marami kaming  inaasikaso

Ng bigla nalang tumawag ang panganay kong anak at sinabing nasa hospital ang prinsesa namin.....

Tinignan ko ang anak kong nakahilata sa hospital bed

Sobrang awang awa ako sakanyan

Alam kong hindi nila gusto ang kapatid nilang babae kaya sinasaktan nila ito

Hindi nila alam na alam naming sinasaktan nila ang kapatid nilang babae

Sabi ng doctor ay nabagok daw ang ulo nito kay may benda

"Hon kelan kaya magigising ang anak natin"mahina kong tanong sa asawa ko habang pinipigilan kong humikbi

"Hindi ko alam hon basta magdasal na lang tayo"saad nito at hinagkan ang noo ko

Ng bigla nalang gumalaw ang anak ko

"Oww you're awake sweetie" biglang sigaw ko at dinambahan sya ng yakap.

"U-uhmm sino po kayo" mahinhin nitong tanong na siyang kinabagsak ng mga luha ko.....

"You can't remember me?" utal utal kong tanong sa anak ko na umaagos pa rin ang mga butil ng aking mga luha.

Nagtataka naman itong tumingin sa kanyang mga kapatid.

"Sino po kayo? Hindi ko po kayo kilala? Nasan si ate Marjorie ko" mangiyak ngiyak nitong tanong

Tumingin ako sa asawa ko at kita ko rin sa mata nito ang pagtataka

Sinulyapan ko ang mga kapatid nito ay walang emosyon ang makikita mo roon

ng biglang pumasok ang doctor.

"Uhmm base to the result she have amnesia and ito yung mga gamot na dapat niyong bilhin para gumaling sya agad at bumalik ang kanyang  mga ala-ala nya" saad nito at umalis na...

"Sweetie you can't remember mommy? I'm your mommy sweetie" pag-aagaw pansin ko sakanyan pero nagtaklob lamang ito ng kumot.

Humihikbi akong lumapit sa asawa ko at umiyak sa mga bisig nito

Napakawalang kwenta kong ina para pabayaan ang anak ko at dumating sa puntong ganto 

na makakalimutan nya kami. 

"Wala akong kwentang ina Hon pinabayaan ko ang anak natin" humihikbi at paulit ulit kong binubulong sakanyan. Wala siyang magawa kundi hagodin ang likod ko dahil ramdam ko din ang kanyang lungkot.

Wala akong kwentang ina.....