THE KILLER WRITER (COMPLETED SHORT STORY)

CHAPTER NINE: ALORIE THE MURDERER

________

"GAGO KA! I hate you, Tristan. Hanggang kailan mo ba ako lolokohin ha? Hanggang kailan ako magpapakatanga para lang sayo?" Alorie said in between her tears.

"Paulit-ulit na lang tayong dalawa, lahat ng pambababae mo tiniis ko simula nung high school pa lang tayo. Lahat ng yun inintindi ko kase alam kong mga bata pa tayo nun, hindi ko pa dapat seryosohin ang lahat kase alam kong wala pa tayo sa stage ng serious relationship. Pero Tristan naman, we're already adult for fūckin' sake. We're matured enough to take our relationship seriously. Pero ba't ganon? Why are you keep on hurting me? All my fault was just loving you so damn much to the point I don't know how to love myself anymore. Ang sakit-sakit na ng pinanggagagawa mo sa'kin, alam mo ba yun? Pero pinipilit ko pa ring tiisin ang lahat because I don't want this relationship to fall out of love." Ani niya habang pinagsususuntok ang dibdib ng kasintahan.

"Why won't you fall out of love with me?" Tanong ni Tristan na ikinagulantang niya.

"Sawang-sawa na rin ako sayo, sawang-sawa na ako sa mga tamang hinala mo. Nasasakal na ako sa pagiging mahigpit at demanding mo. I always wonder, bakit tayo nagtagal ng ganito? Bakit ko nagawang tiisin ang isang tulad mo. Ang dami ko ng naging babae na mas higit pa sayo, kaya bakit nga ba ikaw pa rin ang binabalikan ko?-Wag mong sisihin sa akin ang pagiging babaero ko. Kasi kung nagagawa ko mang tumingin sa iba, dahil yun sa pagkukulang mo. Because you're NOT ENOUGH. Kaya kung gusto mo ng freedom, sige, feel free dahil hindi ako magdadalawang-isip na ibigay sayo yun."

Akmang lalakad na siya palabas ng gate ng bigla siyang pigilan ni Alorie saka lumuhod ito sa likuran niya habang yakap-yakap nito ang mga binti niya.

"Please no! Don't leave me please, I'm begging you. I love you so much, I can't live without you, please. I'll promise, hindi na ako magdududa sayo, hindi na rin ako magiging mahigpit sa lahat ng ginagawa mo, hindi na rin ako magdedemand na ako lang ang pagtuunan mo ng lahat ng atensyon mo. I'll promise, just please. Let's save this relationship. Maaayos pa ito, magagawa pa nating ayusin ito." Desperada niyang saad habang nagmamakaawa rito.

"Don't used the word Promise, you know I don't fulfill promises, and I don't value and believe ones." Saad ni Tristan saka tuluyan nang nilisan ang lugar.

Reminiscing the day she feared off gave her a total heartache.

That was the most worst thing happened to her that she always praying not to happen again.

Hindi niya kakayanin kapag tuluyan siyang iiwan ni Tristan, he's hers and only hers.

SAMANTALA, nang makita ni Tristan na tuluyan na ngang nakalayo si Alorie, agad niyang nilapitan si Sammy na hanggang ngayon ay umiiyak pa rin.

"Tristan, we murdered Ziggy." Sammy said in between her tears.

"LOVE, please don't cry. Ako ang nahihirapan sa tuwing nakikita kitang nasasaktan."

Sammy's eyes went bigger as what she heard.

"Tristan, can you please watch your words! Hindi ito ang tamang oras para dyan, we're on a serious situation right now. Please, ayoko munang maalala ang isa pang pagkakamaling ginagawa natin." Bulong na saad ng dalaga.

"Love naman, can you also please don't stop me from showing my love for you. At ano namang mali sa ginagawa natin? Kahit kailan, hindi nagkamali ang pagmamahalan. We're on the right track, kaya ba't parang pinagsisisihan mong minahal natin ang isa't isa?" Ani ng binata habang sinserong nakatingin sa mga mata ng dalaga.

"Right Love? Do you think this is the right track of love? Hindi ka ba nag-iisip Tristan, nasira na ba yang ulo mo ah? Walang tamang pag-ibig kung ang isa, nakatali na sa iba. At ang girlfriend mo, BESTFRIEND ko pa Tristan! Alam mo ba kung paano ako dinadalaw ng konsensya ko nitong mga nakaraang araw, yung makita ko kung paano ngumiti si Alorie sa'kin, kung paano siya mag-alala para sa kaligtasan ko/nating dalawa. Nakokonsensya na ako Tristan. Hindi ko na kayang lokohin ang kaibigan ko." Saad ni Sammy habang nag-uumpisa na namang umiyak.