Kızılın Malfoy Tonu

7. Bölüm - Özür Dilerim

Evet, kabul etmem gerekirse Maşfoy'un Pansy'e "Sızlanma Pansy" demesi hoşuma gitmişti, nedenini bilmesemde. Soyunma odasında Angelina ve diğerleri Snitch'i nasıl yakaladığımı konuşup duruyorlardı, yine kabul etmem gerekir ki harika bir yakalayıştı, Pansy'e bir tane geçirmek çok hoşuma gitmişti, kim ne derse desin Snitch'i yakalamak gibi bir bahanem vardı.

"Ginny, bu gerçekten efsaneydi!" Dedi Angelina hayretle, ki Angelina son zamanlarda çok gergindi, sebebi apaçık ortadaydı; Ron beklenildiği gibi topları kurtaramıyor Malfoy ve çetesinin yaptığı "tezahürat"lara kulak astığı için morali hemencecik düşüveriyordu, bir yandan ise; Harry, Fred & George gibi iyi oyuncular takımdan men edilmişti bu Gryffindor için bir yıkım anlamına gelir, toparlanmamız için çok yolumuz vardı, ve Angelina'nın son senesinde olması da onu geriyor olduğu anlamına da geliyor.

Başımı salladım, ve omzumun üzerinde Angelina'nın eliyle birlikte şatoya yolumuz aldık, ortak salona vardığımızda Harry ve Hermione koltuklardan birine çökmüştü bile, Hermione cinler için örgü yapıyordu, Harry ise dalgın dalgın ateşe bakıyordu, Ron hemen yanlarına düştü.

Yorgunluktan kendimi tutamayacağım artık adımlarımı yatakhaneye yöneltirken, Ron'un ikisine "Ginny'nin Snitch'i tutuşu efsaneydi! Pansy'nin burnunun ortasına çakıp tutmuştu!" Dedi yorgun ama heyecanlı bir şekilde, Harry'nin bana döndüğünü hissettim ve ona gülümseyip adımlarımı hızlandırdım.

Yatakhaneye girdiğim gibi hızlıca kendimi yatağa attım ve öylece yatıp tavanı izledim bir süre, kafamdaki seslerin susmasını istiyordum, düşünmek istemiyordum, sesler gittikçe sesli hale geliyordu, ayakkabılarımı çıkarmak için yatağıma oturur hale geldim ki duyduğum seslerin kafamdaki düşüncelerin olmadığını farkettim, biri ağlıyordu.

Sakince ayağa kalktım ve ağlayan kızın yanına adımlar attım, kız duvara yaslanmış çömelmiş dizlerine kapanmış halde ağlıyordu, sanırım burada olduğumdan haberi yoktu.

"Şey, iyi misin" dedim aklımdan ne geçiyordu bilmiyordum.

Kız başını kaldırdı ve yüzü ağlarken bile güzeldi, makyajı akmış ama o hâlde bile güzeldi. Tori Riddle'dı. Dürüst olmak gerekirse Tori'yi ikinci kez ağlarken görüşüm bu, ilk defa onu geçen sene Üç Büyücü Turnuvası sonunda ağlarken gördüm, numara yaptığı öyle belliydi ki... Tüm istediği şeyleri elde etmişti oysaki niye ağlıyordu?

"Git başımdan." Dedi keskin bir sesle Tori.

Niye merak etmiştim ki onu "Pekala öyle olsun" diyip yatağıma dönmeye yeltendim ki Tori burnunu çekerek bir şeyler mırıldandı.

"Efendim?"
"Gitme, dedim. Doğru duydun." elindeki buruşturmuş olduğu peçeteyi açarak tekrardan sümkürdü sonra kısa bir sessizlik çöktü yatakhaneye, sadece aşağıdakilerin maç sevinci duyuluyordu.

"Konuşabilir miyiz?" Dedi bu sefer biraz daha mahçup bir sesle,

Gülümsedim ve yanına oturabilmek için kaymasını işaret ettim ve kaydı, bu oldukça garip bir durumdu. Ben ve Tori Riddle yan yana.

"Ben... şey ben..." diyordu ama bir türlü söze giremiyordu.

"Yanlış anlama ama neden ben? Pansy ve diğer Slytherin arkadaşlarınla konuşabilirsin." Dedim ama bu sefer aklıma tamamen kaçırmış olmalıydım, Tori ağlıyordu ve ben böylesine aptalca bir şey söyledim.

"Anladım, dinlemek istemiyorsun." Dedi ve ayağa kalkmak için ellerinden yerden destek almaya çalıştı ama ben engelledim ve yere düştü, eski pozisyonuna döndü.

"Ben dinlerim. Sadece merak etmiştim." Dedim kedi gibi konuşarak.

"Onlarla konuşamam." Dedi Tori, sesi çaresizdi bu durum çok alışılmadık çünkü Tori kendinden çok emindi her zaman.

Derin bir nefes aldı verdi ve konuşmaya devam etti. "Ben özür dilerim." Durdu sanırım bir şey dememi bekliyordu bi geri özür gibi bir şey.

"Sorun değil ben de özür dilerim geçen gün için, dediklerim doğru şeyler değildi." Dedim ve içimden bir yük kalkmış gibi hissediyordum, gerçekten içten miydi özürüm bence öyleydi. Gerçekten. Şu an onu böyle savunmasız görmem bir şekilde ona acımamı sağladı. Acımam gerekiyor mu? Üzülüyordum.

"Hayır o yüzden değil, tamam onun içinde." Dedi ve yine sustu sanırım güç topluyordu çünkü görüyordum çok zorlanıyordu bunları söylerken. Sustum sadece.

"Her şey için özür dilerim... her şey için." Dedi ve gözlerinden yaşlar süzülüyordu. "Hiç birini yapmamam gerekirdi. Ben bilmiyordum ki böyle olacağını... sadece bir aileye sahip olmak istemiştim. Doğruyu bilmiyordum."

"Dediklerinden çok etkilendim gerçekten... ama özüre ihtiyacı olan ben değilim bunu biliyorsun." Dedim.

Tori Riddle. Adı anılmaması gereken ve Bellatrix Lastrange'in kızı bunları söyleyen. Neden bilmiyorum ama ona inanıyordum. Bunlar,tüm söyledikleri her şey doğru ve içtendi. Pişmandı, hemde fazlasıyla.

Ona sarıldım, şaşırmış gibi bir refleks verdi başta ne yapacağını bilemedi ama kendini ve durumu toparlayınca bana nihayet kollarını sardı. 10 dakikaya yakın sadece böyle sarıldık o ise omzuma ağlamıştı.

İnsan sesleri gittikçe artmaya başlayınca Tori bana sardığı kollarını çözdü. "Teşekkür ederim, Weasley gerçekten." Dedi ve göz altlarını sildi ayağa kalktı ve yatakhaneden çıkmaya yeltendi, büyük ihtimalle banyoya yol alıyordu. Yatakhaneye gelen Hermione şaşırmış bir edayla bana bakmıştı.

"O ağlayan, Tori Riddle mıydı?"

Ayağa kaltım bende ellerimi bilmiyorum dercesine kaldırdım ve yatağıma yol aldım, pijamamı giydikten sonra formamı komodimin üzerine koydum ve yatağa girdim.

"Sen yorgun değil miydin? Hani yatacaktın?" Demişti Hermione. Haklıydı yatacaktım.

"Uyku tutmadı." Diye yalan attım ve diğer tarafa döndüm. Bugün olanları kafamda tekrar düşünmeye başlamıştım. Sanırım bugünden sonra Tori Riddle'la arkadaş olabiliriz. Ve uykuya teslim ettim kendimi bir süre sonra.

•
Wattpad'i silmiştim bir süre için dersler falan derken şimdi tekrar indirdim hemen bölüm yazayım dedim aslında bu bölümü yazmaya başlamışım da devamını getiremedim, Tori karakterini çok seviyorum o yüzden sanırım sıkça görebilirsiniz, Tori'yi seviyor musunuz?🤔
Tori Riddle'ım hikayesini daha yakından öğrenmek istiyorsanız "Karanlık" isimli hikayeme göz atabilirsiniz🤍