Glass killer heel

Hoofdstuk 4

We zaten met de familie aan tafel . Voor papa is dit steeds een moment waar hij naar uitkeek. Een moment om met zijn gezin en famillie rustig te eten. Te genieten van zijn vrouw en kinderen. Moeder en zussen en schoonbroers. Gezellig taferelen. Bijpraten over de aller kleinste simpele dingen in het leven. Papa wilde dat geen moment missen als hij thuis was.
Het viel mij op dat mama rustiger was en niet echt met haar gedachten bij ons zat. En op de manier waarop papa naar mama keek wist ik zeker dat het hem ook niet echt ontgaan is.
"Mama ga je niet eten vroeg ik uiteindelijk". Ze kon me altijd vol bewondering aanzien. Want niet alleen was mama een echte moeder voor mij, maar ze is ook een vriendin van mij. " Ik zit vol ,antwoordde ze". Is alles ok lieverd vroeg Seifo"? "Ik heb teveel gesnoept vandaag"." Voor het eten heb ik in de keuken nog een heerlijke grote stuk chocolade taart gegeten die de kok voor dessert heeft klaargemaakt". Seifo lachte. "Je hebt die van u al binnen dus"? "Ik kon het niet laten, antwoordde Noran". De gesprekken aan tafel gingen verder. En het leek erop dat ik mama een beetje heb wakker geschud. Uiteindelijk heeft ze heel haar bord opgegeten en dan nog een stuk chocolade taart naar binnen gespeeld. "Sophia heb je al een idee over de studies,begon Seifo plots". Hij overviel mij met deze vraag. Ook mama werd er stil van. "Huh, bwaa ik weet niet pa". "Ik wacht in feite nog op groen licht van jou". Het werd plots erg stil aan tafel. Het was echt niet de gewoonte dat papa zulke zaken besprak waar de familie bij zat. "Je gaat naar Amerika dat staat vast". "Ik wil dat mijn oudste dochter haar studies verder zet".
"En ik geloof dat jou moeder het hier helemaal mee eens is". Ik zag mijn mama slikken. Ik wist wat ze dacht. Ze wilde mij niet loslaten. Ze wil niet dat ik alleen naar Amerika trek. Ze wil mij bij haar houden of met me mee gaan. "Ik wil het graag pa"." Goed, dan mag je u voorbereiden want na de zomervakantie zal je naar daar verhuizen". Ik wist niet wat ik hoorde. Ik zag mijn beide grootmoeders glimlachen. En ze werden vrij emotioneel. En vooral mama als ik haar gezicht zag. De tranen stonden in haar ogen. Ze was blij voor mij. Mijn vader begon met mijn mama te lachen. "Ik moet hier wel beginnen huilen". "Wie zaagt er steeds aan mijn hoofd dat we Sophia moeten loslaten". "Dat ze volwassen is en dat ze recht heeft op een toekomst". "Dat ze haar studies moet afmaken". "Het is jou idee lieverd". "Jij hebt mij op andere gedachten gebracht". "Ik ben blij voor haar, antwoordde ze rustig". "Ik ga haar missen". "Je gaat haar niet zo vaak missen lieverd". "Ik heb een plan bedacht dat ons allemaal goed uitkomt". "Seifo de regelaar lachte Badr". "Vertel ons jou masterplan". Ook ik pakte mijn hart vast. Mijn vader en zijn plannen. Het is meestal tot in de laatste details. Vreselijk soms. "Ik heb gewoon zitten nadenken". "En geloof mij ik heb veel nagedacht en gepiekerd ging hij verder". Mama en iedereen aan tafel luisterden aandachtig. "Sophia is 18 en in geen geval schat ga ik jou loslaten"." Integendeel ik moet juist meer een oogje in het zeil houden". Mijn goed gevoel kreeg plots een zware klap. Mijn moeder fronste haar wenkbrauwen. Ze deelde hem een blik uit of het echt nodig was. "Daarom heb ik beslist dat jou moeder tijdelijk mee verhuisd". Ik kon mijn oren niet geloven. Ik voelde mij ontzettend gelukkig. RJ legde zijn servet boos op tafel. Iedereen schrok een beetje van zijn reactie. Vooral mama was enorm aangedaan. Mama en RJ dat zijn ook twee handen op één buik. Hij had veel aan mama. En ik begreep dat het voor hem zeer moeilijk moet zijn. "Wat is er jongen vroeg papa plots". "Niets, antwoordde hij kort.
"Als mama naar Amerika gaat met Sophia wat dan met ons vroeg Susu triestig". Mama pinkte een traan weg. Ze kon geen woord zeggen. Ze was te emotioneel. Papa hield zijn glimlach nog steeds op. "Wel, ik ben van mening dat een gezin samen moet blijven". "En ik ben van mening dat ook jullie Sophia in het oog moeten houden". "ZEG PAPA alsjeblieft merkte ik op". Hij schaterde het uit. En iedereen aan tafel lachte mee. Buiten mama en RJ en Susu. Zij begrepen het nog steeds niet. "Jullie gaan mee naar Amerika". RJ kan daar perfect ook studeren. En wanneer hij hier verplichtingen heeft verwacht ik het ook zei papa nu serieus. RJ gezicht was goud waard. Hij kon het niet geloven. "Ik weet dat het niet gemakkelijk is jongen". "Ik weet dat je snakt naar vrijheid". "Maar die heb je naast uw verplichtingen". "En die moet je nakomen". "Jij bent mijn opvolger". "En je moet er staan wanneer ik jou nodig heb". "Ik ben streng voor jou, maar dat is maar om één reden". "Het is een harde wereld daar buiten". "En jij word een leider die zijn volk moet regeren". "Je moet veel lezen en studeren". Mama straalde geluk uit. Ze was papa zo dankbaar . "Ik ga jou niet teleurstellen papa" . "Dat weet ik jongen". "Dat heb je ook nooit gedaan". "Ben je gelukkig vroeg hij plots aan mama". "Je bent er altijd geweest voor de kinderen ik realiseerde mij dat ik jou dit niet kon aandoen". "Als ik jou niet laat meegaan met Sophia dan is het voor mij loslaten en daar ben ik niet aan toe". "Ik zal haar loslaten als ze trouwt binnen 20 jaar". Iedereen begon hardop te lachen. Waarop mijn moeder naar hem fluisterde dat zij hem enorm dankbaar is.