Glass killer heel

Hoofdstuk 10

k voelde mij super zenuwachtig. Ik had geen idee op wat ik mij in feite kon verwachten. Samar was er helemaal gerust in. Maar ik helemaal niet. Het feit ook dat we de volgende dag na onze aankomst om 8h stipt moesten aanmelden baarde mij serieus zorgen. Bang had ik gisteravond mama nog gebeld. En ik had er meteen spijt van omdat ik wist dat ze hoogzwanger is en ik haar niet onnodig wilde stressen. Ze probeerde mij gerust te stellen. Maar ik wist dat ik gaar echt ongerust had gemaakt nadat mijn vader me belde. Hij sprak niet over mijn moeder. Maar ik hoorde aan hem dat hij polste. Ik wilde er absoluut niet aan toegeven. Ik wilde hem niet teleurstellen. Ik moest laten zien dat ik volwassen ben en op mijn eigen benen kan staan.
Ik ben geen kind meer. Ik had geen flauw idee wat ik moest aantrekken. Samar en ik hadden ons volledig opgetut als Aynur mijn assistente mij van kop tot teen bekeek en haar hoofd schudde.
"Je gaat niet naar een modeshow juffrouw Sophia". "Is het overdreven, vroeg ik zacht". Ze knikte! Samar kwam er tussen. "Ze ziet er fantastisch uit". " Ze straalt klasse uit". "Het is echt chique Sophia". En ze gooide Aynur een boze blik. "Ga je heel dag met die schoenen kunnen rondlopen juffrouw Sophia". "Wat als je arbeid moet verichten"? Ze maakte mij helemaal bang.
Samar lachte. "Ooooh plies, wij zijn prinsessen in godsnaam". "Wat voor arbeid zouden we moeten verichten"? "Weet je iets Aynur, vroeg ik". Ze schudde onmiddellijk haar hoofd.
"We gaan of we komen te laat reageerde Samar". En zo was het ook, we moesten ons haasten.
Daar aangekomen in een gigantisch gebouw genaamd BaikTirr. "Waarvoor staat die belachelijke naam , vroeg Samar dom". Ik bekeek haar om zeker te zijn dat ze het meende.
"Baikan-Tirra antwoordde ik". "Dat beloofd hier met jou". "Ik snap dat jou broer je naar hier stuurt misschien". Samar lachtte. "We gaan plezier maken Sophia relax je een beetje".
Binnen aangekomen werden we meteen hartelijk onthaald door een secretaresse. Ze gaf ons een korte rondleiding. "Wat moeten we precies doen, vroeg Samar nieuwsschierig"? "Mevrouw Tirra komt zo naar hier". "Wensen jullie een tasje koffie". Samar en ik knikten meteen.
Nadat we onze koffie hadden opgedronken hoorden we de luidruchtige Zeyn Tirra. Ze straalde zoals we haar kenden. Ze pakte ons beide stevig vast. "Welkom hier bij BaikTirr"! "Hoe was jullie vlucht meisjes"? "Zijn jullie uitgerust"? Ik knikte onmiddellijk. "Bwaa begon Samar, we hadden in feite verwacht dat we nog een dagje vrij zouden hebben". Ik kon Samar wel iets aandoen. Vooral omdat ik Zeyn haar wenkbrauwen zag fronsen. "Een dagje vrij?" "Een echte ondernemer heeft nooit een dagje vrij antwoordde ze bot". Ze snoerde meteen Samar's mond. Die haar reactie had verwacht. Er kwam nog een jongeman kantoor binnen. Samar's ogen glunderden. Ik probeerde discreet te blijven. Net als haar had ik gemerkt dat hij er super knap uitzag. Samar, zei vriendelijk goedendag. Hij gunde haar tot ons grote verbazing geen blik. Hij bleef koel. "Meneer Baikan sprak Zeyn serieus, dit zijn onze 2 stagairs die deze maand hier stage komen lopen". Deze keer bekeek hij ons van kop tot teen. Maar zijn blik sprak boekdelen. Ik voelde dat Samar er ook ongemakkelijk van werd. "Hoezo stagairs, vroeg hij kort"? "Van waar komen ze"? "Ik stel ze even antwoordde Zeyn". "Dit is Samar, de zus van Zeyd Nahayaan". "En dit is de dochter van Al-Yasa"? Ze sprak de namen uit net of ik de dochter ben van een arbeider of een boer. Ik kon haar wel wurgen. Deze keer bekeek ze ons ook van kop tot teen. En ze wees naar onze schoenen." Wat stelt dit voor, vroeg ze streng". "Gaan jullie hier een hele dag op werken"?
"Wat moeten we dan precies doen vroeg Samar met een trillende stem". "We zijn prinsessen, hoe u tegen ons spreekt dat heeft nooit iemand gedaan." Zowel Zeyn als Annes keken deze keer verbaasd op. Ik kon wel in de grond zakken. "Een prinses ben je misschien thuis". "Hier ben je een niemand". "Je zal moeten doen wat wij precies van onze stagairs verwachten". "Staat het jou niet, dan is daar het gat van de deur". " Heb je een idee tegen wie je het hebt zei Samar nu boos". "Samar, fluisterde ik zacht". "Neen, Sophia we gaan ons toch niet laten doen". "Deze 2 horen hier niet, zei Annes plots". "Het is hier geen speeltuin, zet ze buiten". "Meneer Baikan suste Zeyn, we gaan hen nog een kans geven denk je niet". "Sophia, vroeg ze"? "Wat moet ik doen, antwoordde ik". Zeyn glimlachte en wende zich tot Samar. "En jij kind, wat ben je van plan vroeg ze bot". "Moet ik jou broer bellen dat je nutteloos bent of wat doe je"? "Ze blijft antwoordde ik snel in Samar's plaats. Mijn blik kruiste die van Annes die het allemaal maar niets vond en dat duidelijk liet merken dat hij ons liever ziet gaan dan komen. Wat had ik zin om te huilen.