{𝑷𝒊𝒔𝒕𝒐𝒍𝒆𝒏 𝒆𝒏 𝑹𝒐𝒛𝒆𝒏🥀 }

Hoofdstuk 37

Datum: Zaterdag 14November ~2020~
Tijd: 23:00 S'Avonds
Locatie: Huis Nafoual {Brussel}

POV Souhailla

"het was heel gezellig maar we moeten maar eens gaan" zegt Kahlil en staat op wij staan ook op

"Zo snel al wildi" zegt Ghalti

"het was echt lief dat je ons hebt uitgenodigd ghalti" zeg ik en geef haar de gebruikelijke kusjes zo zeg ik tegen iedereen gedag als laatste geef ik Nafoual een hand en glimlach hij staart mij lang aan
Wollah echt de hele avond zit die naar mij te kijken op een bepaalde manier echt apart.......
Ik wil mijn hand terug nemen maar hij houd mijn hand strak vast

"umm Nafoual" zeg ik en kijk hem raar aan hij komt uit zijn stans laat mijn hand Los

"sorry hahaha" zegt hij en krabt op zijn achterhoofd ik knik verward en zo lopen we naar de deur

"beslema!" zeggen we nog en we lopen naar ons huis
Ik open de deur en loop gelijk naar boven
Ooof ken je dat gevoel dat je op bezoek bent geweest en je eindelijk lekker thuis bent
Aaghhh geweldig gevoel!
Ik loop naar mijn kamer en kleed mij om in mijn marokaanse huisjurk ik haal mijn make up van mijn gezicht en verzorg mijn huid door mijn
✨night skin routine✨ te doen Soumaya doet het zelfde
Als we klaar zijn springen we in ons bed onder de dekens
Ik ga op mijn rug liggen en staar naar het plafond

"morgen komt Safouane hier he" zegt Soumaya ik krijg automatisch een glimlach op mijn gezicht
Ik ga op mijn zij zitten en doe mijn linker hand bij mijn hoofd en leun met mijn elleboog op het bed
(als je begrijpt wat ik bedoel)

"ik weet wollah ik kan niet wachten!!" zeg ik ik voel een traan over mijn wang rollen
Safouane
Ik mis je zo erg
Word aub wakker
Ik heb je nodig
We hebben elkaar nodig
Zonder jou ben ik maar een half
Want jij bent mijn ander helft
Jij bent mijn licht in het duister
Jij bent mijn Vuur in het leven als ik Mij Kill en koud voel jij laat mij weer levindig voelen
We zijn als dag en nacht
Als de maan en de zon
We hebben elkaar nodig
Precies  Zoals een mens Zuurstof nodig heeft want zonder kunnen ze niet leven dan gaan ze dood
Precies zoals ik die niet zonder jou kan leven jij bent mijn zuurstof Safouane en wat gebeurt er als jij er niet bent precies mijn zuurstof raakt langzaam op......

"Souhailla?"

"hmm?" zeg ik en veeg snel mijn traan weg Soumaya gaat ook net als ik op haar zij liggen

"je weet toch wel wie Safouane naar hier gaat brengen?" vraagt ze ik kijk haar verward aan
En schud mijn hoof

"Khalil toch?" vraag ik ze schud haar hoofd

"Yassine en Yusuf Nesim heeft contact met hun en hun alles vertelt
De Waarheid Souhailla" zegt ze
Ik trek een moeilijk gezicht

"waren ze boos?"

"ik weet niet we merken het morgen wel" zegt Soumaya
En draait zich om waardoor ik nu kijk naar haar rug
Ik ga op mijn rug liggen en kijk naar het plafond
Ik pak mijn ketting die om mijn hals is en maak hem open
Ismail...
Ik wou dat je hier nog was
Je was als famillie voor me
Je was als een echte broer voor me
Ismail ik mis je zo erg
Je lach
Je stem
Je ogen die altijd glinsterde als ik in ze keek
Ik hoop dat je mij vergeeft
Wollah ik zocht jaren naar de Mf die jou heeft vermoord hij leek wel een geest ik kon niks over hem vinden leterlijk niks ik weet niet hoe die heet waar die nu is
Ik gaf het op het spijt me Ismail ik heb je teleurgesteld.......
Na een tijdje val ik in slaap

{the Next Day}

POV Souhailla

Ik word Gapend wakker ik wrijf in mijn ogen als ik ineens iets besef
Ik sta gelijk recht op