1.Bölüm

9.8K 243 175
                                    


İlk kitabım lütfen desteğinizi esirgemeyin!
İyi veya kötü düşüncelerinizi de mutlaka yorumlarda belirtin. Siz okurlarımın görüşleriniz benim için gerçekten çok önemli.


Odadan çıkarken ses yapmamaya özen gösterdim. Yavaş adımlarla ilerlerken salonda annemin olmaması için dua ediyordum. Eğer annem bu saatte dışarıya çıktığımı görseydi ne yapardı Allah bilir.

Normalde bir kuralımız var. Saat 11'den sonra dışarıya çıkmak kesinlikle yasak. (tabi bu kural sadece ben ve kardeşim Doruk için geçerli olsa da) Saat şuan tam 12'ye geliyordu.

Salonun ışıklarının kapalı olduğunu gördüğümde gerçekten sevinmiştim şans
benden yanaydı. Sonunda kapıya vardığımda yavaşça kapıyı açtım. Dışarıya çıktığımda derin bir nefes aldım ve yürümeye başladım. Biraz hava almak istiyordum sabahtan beri evde kalmaktan sıkılmıştım.

Hava gerçekten çok güzeldi derin derin bu güzel havayı solurken ne kadar çok yürüdüğümü fark ettim ama biraz daha yürümek istiyordum. Sokağın kenarında birkaç adamın içki içtiğini fark ettim. Arkamı dönüp gidebilirdim ama bunun daha çok dikkat çekiceğini düşündüğüm için yanlarından kafamı yere eğerek geçmeye çalıştım.

Tâbi dikkat çekmemeye özen göstererek.

Biraz uzaklaştıktan sonra tam derin bir nefes alacaktım ki peşimden gelen adım
Seslerini duydum.

Arkama hafif bir şekilde döndüğümde yanılmamıştım , gerçekten peşimden geliyorlardı. Adımlarımı hızlandırmaya başladım.

" Nereye gidiyorsun güzelim? Bu ne acele? ".

Derin bir nefes alıp koşmaya başladım arkama dönüp baktığımda onların da koştuğunu gördüm.

Al kızım Kayra sana hava almak ne bok
yemeye çıktın ki bu saatte dışarıya?!

Daha hızlı koşmaya başladığımda onların da
hızlandığını hissedebilyordum. Sokağın sonundaki dönemeçten döndüğümde yıkık eski kapılı kulube'ye benzer bir yer gördüm.

Hızlıca içeriye girip kapıyı kapattım kapı her
ne kadar sağlam olmasa da benim için şuan
önemli olan saklanmaktı .

İçerisi gerçekten çok karanlıklıktı sadece
kırık pencereden içeriye sızan sokak lambasının  hafif ışığı vuruyordu bazı kısımlara. Ben ne olur ne olmaz diye karanlık tarafta duruyordum. Adım sesleri o kadar yaklaşmıştı ki sanki yanımda gibiydiler. Çantama baktığımda telefonumu almadığımı
fark edince içimden kendime küfürler
yağdırdım.

Gerçi olsaydı da bu saate kimi arayabilirdim ki?

" Dağılın! "

Dedi içlerinden birisi, diğerleri koşarken o
konuşmaya başladı .

" Nereye saklandıysan çık eğer şimdi çıkarsan sana karşı daha nazik olabilirim "

Demesiyle ayağıyla zaten sağlam olmayan
kapıyı kırması bir oldu. Kapı şiddetle açılınca
korkudan ağzımdan tiz bir çığlık koptu.

Sonunda yaptığım şeyin ne kadar yanlış olduğunu düşünüp elimi ağzıma götürsem de artık çok geçti, beni duymuştu.

Her ne kadar bir kişi olduğuna sevinsem de
o bir erkekti ve benim gücüm ona nasıl yetecekti hiçbir fikrim yoktu.

Cebinden çıkardığı çakmağı yakıp etrafta dolandırdı ve beni tamamen gördü.

Korkudan ne yapacağımı bilmiyordum, sıkışmıştım. Arkamdaki duvara daha çok yapıştım . Dikkatini dağıtıp koşmaya başlayacaktım ki, kollarımdan tutup beni
tekrar olduğum duvara yasladı.

MAFYA'NIN OĞLUHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin