GONE

little do you know

Sunny'nin Ağzından

Bir gün ufaklığım bana geldi dedi ki:

"Abla ben yeni arkadaşlar buldum..."

Sevinmiştim ama aynı zamanda korkmuştum. Çünkü onun incinmesi beni çok üzerdi. Ona gülümseyip

"Dikkatli ol"

Diyebildim sadece bana güldü ve beni birazcıkta alaya alır bir şekilde

"Oy ablam benim için mi endişelenirmiş, merak etme... "

Dedi. Biliyordum onu benim yalnızlığıma hapsedemezdim ve bunu asla istemiyordum o yüzden

"Endişelenmiyorum sadece dikkatli ol üzülmeni istemiyorum"

Dedim aradan bir ay kadar vakit geçmişti ve endişelerimde haklı olduğumu anlamıştım. O incinmişti. Ne kadar bana incinmedim dese de saklıyordu gerçekleri. Biliyordum hissediyordum...

Ve hislerime bir kez daha lanet etmiştim. O gün keşke yanılsaydım keşke üzülmeseydi...

"Onunla benim konuşmamı ister misin?"

Demiştim ama o kararsızdı, üzgündü pişmandı...

"Hayır, onunla ben konuşacağım bu konuda inatçıyım..."

Dedi. Gülümsedim. Onu ilk kez bir konuda bu kadar istekli görüyordum. O değer veriyordu ve belki de en önemlisi benden sonra ilk kez birinin ona değer verdiğini anlamıştım. Bu yüzden yine ilk kez o birini kaybetmekten korkuyordu...

"Peki sen konuş sadece benim ne olursa olsun burada yanında olduğumu unutma sincabım."

"Biliyorum abla, seni seviyorum."

Gülümsedim gergindi bunu hissedebiliyorum ama onu bırakmıştım çünkü yara almadan olgunlaşamazdı...

"Bende seni seviyorum sincabım. Sadece kendin ol ve ona gerçekleri anlat... "

Sana bunu ben söylemiştim. Sinirle söylenen sözler kalpten gelmez akıldan hiç gelmez çünkü sinirlendiğimiz an hem mantığımız hemde duygularımızı kullanamayız. Hissetmediğimiz bir şeyi asla gerçekten söylemek istememişizdir...

Akşam, ufaklığım yine bana mesaj atmıştı. Gülümsedim ve Whatsapp'a girdim. Birden suratım düştü...

"Abla ben pes etmek istemiyorum ama neden ben herkese barışmaya çalışmak için adım atarken onlar bana adım atmıyor... Yoruldum... bende insanım"

Şaşırmıştım ne olmuştu onu umut dolu yollayıp nasıl bu halde buldum?

"Lyra-"

"Ben kendim için kapattım konuyu. Sende açık kalsın ya da kalmasın. Yapacağın şeyler varsa da söyleme."

Tabiki de bunu asla demek istemediğini biliyordum çünkü kalbinden geçeni biliyordum. Ertesi gün bana ne yaptığımı öğrenmek için yalvaracağını bildiğim gibi. O yüzden

"Barışmak istiyorsun. Kardeşimi tanıyorum. Kendine yalan söylesen de beni kandıramazsın ve bundan sonra olacakların sorumlusu ben değilim. Bana izni verdin."

"Hay ağzıma."

Dedi. Gülümsedim. Söylediklerinin asla farkında olmuyordu...

"Bende seni seviyorum kuzum."

Dedim. Kardeşim için kendimi gerekirse maymun ederdim ne olacağı umrumda değildi...

"Aldım başıma belayı."

Tamam, bu cümle gerginliğimi atmama yardımcı olmuş hatta kahkaha atmama sebep olmuştu. Sadece insanların beni hafife alması beni güldürüyordu.

"Ne bela mı oda ne?"

Dedim safa yatarak ama ikimizde gayet iyi biliyorduk, bela benim göbek adımdı...

"Gerçekten bundan sonra ne olacağını bilmek istemediğinden emin misin?"

İstiyordu ve ben de bana kaçak cevap vereceğini bile bile yine de bu soruyu sordum...

"Bilmiyorum, düşünmek istemiyorum."

Güldüm. Yarın bana ekran görüntüsü diye yalvarmazsa bende ablan değilim dedim kendi kendime...

O kendisine değer veren birini bulmuştu ve ben ona bu durumda köstek olamazdım... En azından bir kişiyle hayat geçmezdi. Ben sadece yaşadığım acıların aynısını onun da yaşamasına izin veremezdim.

Kardeşime ne kadar anlatsamda beni anlamıyordu daha toydu...
Ben yalnızlıktım ve yanımda olan herkes yalnız olmaya mahkumdu ama şimdi bunu değiştirmenin bir yolu vardı elimde ve ben onun için bunu yapacaktım.

O akşam o kişiye yazacaktım ve yazarken sözlerimi özenle seçmeye çalışacaktım. Çünkü amacım işleri daha da saçma bir hale getirmek değildi ama aklımdaki sorular bu konuda bana hiç yardımcı olmuyordu.

"Ugh! ne yazacağım ki merhaba ben Lyra'nın ablasıyım mı? Saçmalık! Onu geçtim ya ani tepki alır da işleri daha da batırırsam ya kardeşimi daha da çıkmaza sürüklersem... Hayır... Saçmalama sadece onun için yapıyorsun "

Hayır ne yaşadıklarını bile tam bilmezken hem karşımdaki kişiyi kırmadan hemde Lyra'nın mutlu olması için ne yazabilirim ki? Hadi yazdım diyelim tuhaf olmayacak mı? Ben kimim ki birden bire ortaya çıkıp ikisinin arasına giriyorum... Evet en çok da bu tepkiyi almak beni ürkütüyordu. Sonuçta o kişiyle daha önceden konuşmuşluğum yoktu ve onu sadece Lyra'nın anlattığı kadarıyla tanıyordum.

"Harika biriyim cidden hiçbir işe yaramıyorum. Belki de bu yüzden bu haldeyimdir."

Tamam, kafandaki saçma düşünceleri atıp kendine gel ve birşeyler yaz.

"Sadece konuşmalarını istiyorum. s
Sanırım en azından ikisinide kırmadan bulabileceğim tek çözüm yolu bu... Umarım bir işe yararım ve Lyra'ya iyi bir abla olabilirim. "

O kişiye mesaj atmıştım. Ama sonucunda koca bir sessizlik vardı... Onu da anlıyordum sonuçta kızgın ve kırgındı. Ne diyebilirdim ki? Elimden hiçbir şey gelmemişti. Yine iyi bir abla olamamıştım...