Love, Castiel [Destiel AU]

9

Dean nie przepadał za komediami romantycznymi, ale wręcz ubóstwiał przeżywającego je Castiela, dlatego większość czasu spędził na wpatrywaniu się w tego chłopaka, a konkretniej w jego delikatnie oświetloną przez światło z kinowego ekranu twarz.

Castiel był trochę zaskoczony tym jak komfortowo czuł się przy Deanie. Był pewien, że to wszystko będzie ciężkie i przyzwyczajenie się do tego wszystkiego zajmie mu nawet kilka miesięcy, ale okazało się, że się pomylił i cieszył się, że się pomylił. Gdy Dean objął go ramieniem nie spiął się nawet na sekundę, a od razu, bez najmniejszego zawahania, wtulił się w niego i denerwował się na oparcie fotela, które było teraz między nimi, bo gdyby nie ono, mógłby być jeszcze bliżej Deana. Castiel splótł swoją dłoń z wolną dłonią Deana, który uśmiechnął się na ten gest i pocałował go w głowę. Oddałby wszystko, aby móc mieć Castiela w swoich ramionach codziennie. Arthur nie pozwalał mu takie gesty uznając to za ckliwe, a Castiel wydawał się być szczęśliwy z takich gestów tak samo jak szczęśliwy był teraz Dean.

Obaj nie zorientowali się, kiedy zasnęli. Dean zorientował się, że Castiel śpi, gdy sam już przysypiał i uśmiechnął się lekko. Cieszył się, że Castiel zasnął, bo to oznaczało, że się uspokoił, a on naprawdę chciał, aby chłopak był spokojny i szczęśliwy. Zamierzał o niego zadbać. Myśląc o Castielu i o tym, że komedie romantyczne może wcale nie są takie złe, sam też zasnął, a obudził ich dopiero szmer ludzi wychodzących po ostatnim filmie.

Dean przeciągnął się, dając Castielowi szansę na to, aby się podniósł, po czym wstali i razem opuścili salę kinową.

— Jak się czujesz? — spytał Dean, starając się zachowywać inaczej niż zwykle rano - zazwyczaj nie dało się z nim rozmawiać przed kawą, ale dla Castiela postanowił zrobić wyjątek.

— Psychicznie czy fizycznie? — odpowiedział pytaniem, wciąż lekko zaspany.

— To i to.

Castiel uśmiechnął się delikatnie zerkając na niego.

— Psychicznie lepiej, dzięki tobie, więc dziękuję. Fizycznie jestem zmęczony, nawet nie wiem kiedy zasnąłem.

— Jakoś w połowie przedostatniego filmu — stwierdził Dean — chyba.

— Widziałeś, że zasnąłem i mnie nie obudziłeś?

— Nie wybaczyłbym sobie, gdybym cię obudził. Masz pojęcie jak słodko wyglądasz śpiąc?

Castiel szturchnął go w ramię, ale uśmiechnął się szerzej. Tak naprawdę był wdzięczny, że Dean przyczynił się do tego, że w ogóle dał radę zasnąć.

— Dobra, moja wina — przyznał, nieco żartobliwie, Dean. — Czy śniadanie w kawiarni sprawi, że mi wybaczysz?

— Pod warunkiem, że tym razem pozwolisz mi zapłacić.

— Możesz zapłacić za siebie — zgodził się, już wyliczając, że za cenę tego śniadania będzie mógł kupić mu jakiś drobny prezent, bo i tak zamierzał wydać te pieniądze na niego.

— Za nas obu — stwierdził, a Dean pokręcił głową. — Zapłaciłeś za kino, tak będzie uczciwie.

— Moja romantyczna dusza każe mi zapłacić za nas obu, więc już to, że zapłacisz za siebie będzie dla mnie ciosem w serce.

— Przykro mi, Dean, ale moja romantyczna dusza mówi dokładnie to samo, więc musimy znaleźć kompromis.

Dean westchnął. Nagle umawianie się z drugim romantykiem okazało się być nie takie znowu idealne. 

— Mogę się zgodzić na to, żebyś za mnie zapłacił jeśli pozwolisz mi zapłacić za wszystko na naszej wieczornej randce... Chyba, że przekładamy ją na jutro, bo jesteśmy zbyt zmęczeni.