"
Wiesz Amy...
Właśnie zdałem sobie sprawę że nie jest ze mną najlepiej.
Jestem dorosły, za parę dni kończę 20 lat, przeprowadzam się, idę na studia a mimo to dalej nie potrafię ruszyć do przodu.
Pisze do ciebie, bo tylko to pozwala mi na chwilę zapomnieć o zmartwieniach które, oh ironio, dotyczą właśnie ciebie.
Przekonałem się o tym wszystkim ostatnio, kiedy załatwiałem sprawy dotyczące mojego nowego mieszkania.
Nie miałem czasu na myślenie a co dopiero pisanie do ciebie, ale nie wytrzymałem, to trochę jak uzależnienie...
Chcę pozbyć się tego uczucia, ale z drugiej strony... Z drugiej strony wcale nie.
Wiem o świecie paranormalnym więcej niż zwykły człowiek, i zdaje sobie sprawę że nie jest możliwym to, żebyś na nowo pojawiła się w moim życiu, ale ta myśl boli.
Chodzi o to, że sam stwarzam w swojej głowie nadzieję, która nie ma prawa wypalić i zamiast pogodzić się z tym piszę te głupie listy, ale ja już nie potrafię inaczej.
Zdaję sobie sprawę z problemu, ale nie chce go rozwiązać. Tkwię w martwym punkcie...
Wiem, że należy mi się, ale nie byłem gotowy, nikt chyba by nie był, na to, że nawet najprostsze czynności będę kojarzył z tobą.
Ostatnio postanowiłem zwiedzić okolice szkoły, próbowałem nie myśleć o tobie, tamtych sytuacjach, chciałem po prostu być jak każda inna osoba w moim wieku.
Ale za każdym pieprzonym razem z przyzwyczajenia szukam twojej twarzy w tłumie innych, i kiedy już wydaje mi się że naprawdę tam stoisz , wtedy uświadamiam sobie że
Nie ma cię...
Bo to ja cię zabiłem.
Wiem, że jestem podłym egoistą, wiem że gubię się w tym wszystkim, ale czy chciałbym zapomnieć?
Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie, a zadaje je sobie każdego dnia.
Cholera, piszę jakbym to ja oberwał nożem... Tak naprawdę to jestem też cholernie wdzięczny za to co mam, za to że moja mama jest zdrowa, że udało mi się opanować przemianę, za moich przyjaciół, studia i geepa...
Wiem, że w życiu nie można mieć wszystkiego i może pisze bez sensu ... Ale dlaczego ty? "
