Harper Bluebird is een zeventien jarig meisje dat het zeldzame talent bezit om geesten te zien. Ze gebruikte haar talent om kwade geesten op de pakken, geesten van death eaters. Door de battle van Hogwarts die net een maand voorbij is zijn er veel m...
-Harper POV- Ik open men ogen en zie dat George niet meer naast me ligt. Het is acht uur en ik sta op. Ik kleed me aan en loop de trap af waar iedereen al zit. Ik wou net gaan zitten als Lilith tegen me aan vliegt. Ik raap haar op en pak de brief uit haar klauwen. Ik lees luidop: "beste Harper, vandaag arriveren de studenten op Hogwarts en het zou me een plezier doen als je zou kunnen komen om de veiligheid voor de eerste dag te verzekeren. Minerva McGonagall."
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik glimlach. "Ziet ernaar uit dat ik vandaag naar Hogwarts ga, ik zal dus later thuis zijn." Lach ik en ga zitten. "Leuk, maar kan ik even zeggen hoe mooi je eruit ziet daarin?" Zegt George en ik begin te blozen. "Dankjewel!" Antwoord ik en eet men ontbijt op. Om elf uur staan we op het platform en Ginny zit in de trein. Ik geef George een zoen en verschijnsel.
Eenmaal aangekomen met Fred kijken de professoren me vriendelijk aan. "Hoi Harper, leuk dat je er bent." Zegt Minerva vrolijk. "Ik doe alles om de studenten van Hogwarts veilig te stellen." Antwoord ik. "Zou je een keer per week willen langskomen?" Vraagt ze zacht. "Tuurlijk, dat doen we graag." Lach ik. "We?" Vraagt Slakhoorn. "Ja Fred en ik zijn een team." Antwoord ik.
Ze beginnen te glimlachen. Ik inspecteer de school en wanneer die avond alle studenten zijn aangekomen ga ik mee eten. "Goed studenten, elke week komt er een geesten jager langs om deze school veilig te stellen. Zit haar vooral niet in de weg." Zegt Minerva en na het eten verschijnsel ik terug naar de burrow want ik ben zeker dat George hier eet.
Ik ga rustig naar binnen en word door iedereen bekeken. "En?" Vraagt George die glimlacht. "Ik ga elke week een bezoekje aan Hogwarts brengen om de veiligheid zeker te stellen." Antwoord ik zacht. "Ik had men spullen al naar je huis gebracht." Zegt George vrolijk. Na het eten pakt hij mijn hand en nemen we voor nu afscheid van zijn familie.
We verschijnselen naar mijn huis en kijken rond. "Tis bijna zielig gewoon." Zeg ik lachend. "Wat?" Vraagt George verbaasd. "Dit, we komen van de meest levendige plek op aarde, de burrow en komen dan in mijn donkere lege kale huis aan." Lach ik. Hij kijkt me aan en grijnst. "Ik bedoel je hebt nu iemand die deze stilte minder erg maakt." Lacht George. "Ja Fred is er ook." Zucht ik. George en Fred beginnen te lachen en ik ga de trap op.
George komt achter me staan en ik kijk naar de kamer met roze muren en een aantal schilderingen aan de muur. Het was mijn baby kamer en ik hield ervan hier te spelen. Ik herinner me een spreuk die men moeder me ooit leerde en pak George's hand vast en spreek hem uit.
"Mammie! Kijk ik ben een prinses nu!" Zegt de zeven jarige ik die een papieren kroon op men hoofd heeft gezet. "Ach lieverd, voor mij ben je altijd een prinses, met of zonder kroon." Antwoord men moeder. Ze geeft me een knuffel en stopt me dan in bed. Ik kijk naar het plafond en men moeder zingt zacht een liedje.
"There's a legendary school up in the high woods, I've heard story's of adventures up there. And they send letters out to students every summer. Inviting them to feel the magic in the air.
And it's filled with fantasy and dreams come true, Once you there you feel like you've come home. They say those people are the loviest you'll ever meet. Cuz we all love that castle made of stone."
Ik kijk George glimlachend aan. "Wow, je moeder had een prachtige stem." Zegt hij zacht. "Ik ken het liedje nog, we zongen het vaak samen, het gaat over Hogwarts en ze vertelde me verhalen over haar tijden daar." Antwoord ik. We gaan op bed zitten en hij grijnst. "Vertel me een aantal verhalen." Zegt hij.
"Men moeder was een Ravenclaw en men vader een Gryffindor. Ze scheelden een jaar en kwamen elkaar nooit tegen op de gangen maar men vader kende men moeder wel en hij vond haar leuk. Maar hij was te bang de eerste stap te zetten. Toen ze van Hogwarts af gingen en de eerste oorlog eraan kwam hebben ze allebei als schouwer gewerkt en kwamen ze elkaar vaak tegen. Ze werden verliefd en kregen mij!" Zeg ik lachend.
"Klinkt als een geweldig liefdesverhaal." Lacht George. "Ik kende jou ook maar was bang tegen jou te praten. Ik wist nooit wat ik dan zou moeten zeggen en Cedric pushte me af en toe. Op een dag botste ik tegen Fred, ik laat het wel even zien anders." Zeg ik en hij pakt men hand vast.
"Ga nou met hem praten als je hem zo leuk vind." Zegt Cedric als geest dan. Ik schud enkel men hoofd. Ik loop gewoon verder en bots bij de hoek tegen iemand aan. "Het spijt me." Zeg ik nerveus en hij helpt me rechtstaan. "Geen probleem, ik denk zelfs day het mijn schuld was." Lacht de jongen. "Ik ben Fred Weasley!" Zegt hij vrolijk. "Harper BlueBird." Antwoord ik en schud zijn hand. Hij loopt door.
"Dat was zeker de verkeerde van de twee?" Lacht Cedric vanaf de muur. Ik rol men ogen en loop door. Ik kom Pansy tegen die me een duwtje geeft. "Kijk uit waar je loopt kleine baby." Zegt ze met een gemene glimlach. "S...sorry." Antwoord ik. "Jij hoeft je excuses niet aan te bieden." Zegt Cedric maar ik negeer hem. "Als je denkt dat je ook maar iets waard bent, heb je het fout. Je bent een kleine, domme, egoïstische onbelangrijke trol!" Zegt Pansy.
Ik ren weg en loop de meiden toiletten in. Ik val op men knieën en begin te huilen. "Laat je zo niet afzakken door die trut." Zegt Cedric die naast me komt zitten. "Wat als ze gelijk heeft?" Vraag ik en huil harder. "Oh hallo Ced Ced." Zegt Moaning Mythle maar het boeit me niet.
Ik laat George los en kijk hem aan. "Ik wist nooit dat je gepest werd." Zegt hij schuldig. "Maakt niet uit." Antwoord ik. Ik wil opstaan maar hij grijpt mijn hand. "Harper, je bent zo veel meer dan Pansy zei, je bent gigantisch voor je leeftijd, je bent heel veel waard, je bent slim, belangrijk voor mij, lief en je bent de eerste die iemand probeert op de beuren als ze zich slecht voelen." Zegt George en ik glimlach.
"Dankjewel George, je bent goed in pep-talks." Lach ik. We kleden ons om en gaan op bed liggen. "Dus hoe laat ben jij morgen de deur uit?" Vraagt hij zacht. "Rond negen uur." Antwoord ik. Hij kust men voorhoofd en wensen elkaar een goeie nacht rust en vallen na een tijdje in slaap.
