Wees voorzichtig

Hoofdstuk 10

Een aantal maanden gaan voorbij en vandaag ga ik terug naar Hogwarts en ik verschijnsel. Ik ga met Fred rond de hele school maar zie niks als ik opeens buikpijn krijg. "Gaat het?" Vraagt Fred bezorgd. "Ja je weet wat voor tijd het is." Zeg ik. Hij glimlacht. Ik denk aan George, het is bijna kerstmis. Over een paar dagen alweer. We komen terug in de great hall en lopen door naar de tafel van de professoren.

Dat is het mooie voordeel van hier eens per week zijn. Ik eet met hun mee en het eten is altijd zo veel. George eet op deze dagen met zijn familie en dat zorgt voor een goede connectie al heb ik de hele familie al een paar maanden niet meer gezien. Na het eten kijk ik Fred aan en verschijnselen we terug naar huis waar George een boek zit te lezen.

Ik ga naast hem zitten en hij legt zijn boek weg. "Hoe gaat het met jou?" Vraagt hij zacht en legt zijn arm om me heen. "Goed met jou?" Vraag ik glimlachend. "Geweldig, morgen komen Ginny, Percy, Charlie en Bill naar de burrow en mam vroeg of jij ook wil gaan?" Vraagt hij. "Als in slapen?" Vraag ik en hij knikt. "Heel graag." Lach ik en zoen hem.

Ik krijg weer een kramp in men buik en hij kijkt me bezorgd aan. "Gaat het?" Vraagt hij. "Je weet wat voor tijd het is als ik gek begin te doen." Antwoord ik. Hij glimlacht. Hij staat op en brengt me chocola. Ik eet een stukje en ga dan met hem naar bed. Ik ben ongelofelijk moe van de hele dag op Hogwarts gezeten te hebben.

De volgende ochtend word ik wakker met enorme buikkrampen en een gevoel van overgeven. Ik ga snel naar het toilet en laat het eruit. George hurkt naast me neer en houd mijn haar naar achteren. "Gaat het wel?" Vraagt hij zacht. "Ja hoor." Antwoord ik. "Ga toch maar naar het St. Mungo's, ik vertel mam dat je later komt." Zegt George en zonder tegen te stribbelen ga ik ernaar toe. Ik weet dat tegenstribbelen helemaal niet werkt bij George.

Ik kom aan en ga in de wachtzaal zitten. Dezelfde jongen die me altijd helpt komt op me af. "Hoe gaat het dan met jou?" Vraagt hij en ik leg het hem uit. Zijn vrolijke blik doet me ergens aan denken. "Wat?" Vraag ik als hij lacht. "Ik ben gewoon blij dat je met buikgriep hier komt in plaats van een gat in je arm ofzo." Lacht hij en neemt me mee naar de onderzoekskamer. Hij neemt bloed af en stuurt het naar het lab waar ze het onderzoeken.

Ongeveer een uur later komt hij terug binnen met de resultaten. "Wil je het goede of slechte nieuws eerst horen?" Vraagt hij. "Doe maar eerst het slechte." Lach ik. "Het slechte nieuws is, dat dit serieus is." Zegt hij. "En het goede?" Vraag ik bezorgd. "Je bent serieus zwanger." Lacht hij. Ik glimlach harder dan ooit ervoor. "En zoals we hier zien al 6 weken, wil je een echo?" Vraagt hij en ik knik.

Hij smeert plakspul op men buik en gaat erover heen. "Oh oh!" Zegt hij en ik kijk opnieuw bezorgd. "Je zal moeite krijgen, zeventien en al een tweeling." Zegt hij en ik schrik. Fred is ondertussen flauw gevallen. Ik veeg men buik af en Fred word terug wakker. "Een tweeling?" Vraagt hij. Ik knik. De jongen heeft de foto's uitgeprint en aan mij gegeven. Wanneer ik het St. Mungo's uit loop lach ik.

"Perfect kerstcadeau voor je moeder." Lach ik en we verschijnselen naar de burrow. We lopen naar binnen en George omhelst me. "Alles in orde?" Vraagt hij terwijl iedereen vanaf de eettafel naar me kijkt. "Ja, gewoon een slechte reactie op iets." Lach ik en George zucht opgelucht. We gaan zitten en iedereen verteld leuke verhalen en het is gewoon gezellig. "Morgen vertel je het hun he?" Vraagt Fred en ik knik onopvallend.

Na het eten word ik door Charlie en Bill benaderd. Ze nemen me even mee naar buiten en we gaan zitten op het bankje voor het huis. "Ik had een vraag, jij en George is serieus nu toch?" Vraagt Bill. Hij moest eens weten. Ik knik en glimlach. "Even dat je het weet, ik ben blij voor jullie maar George is nogal een idioot soms en hij kan wel eens uitvliegen over domme dingen, laat het gewoon gaan." Zegt Charlie.

"Geloof me heb ik al meegemaakt. Op een ochtend schreeuwde hij doorheen het huis omdat hij twee verschillende sokken aan moest omdat hij geen twee dezelfde vinden kon." Antwoord ik. Ze glimlachen.
Die avond liggen George en ik in bed, we denken aan morgen. "Pak mijn hand vast." Zegt George en ik doe dat. Hij spreekt de spreuk uit die hij van mij leerde om herinneringen te laten zien.

"Ron deed het George, we moeten hem terugpakken." Roept Fred lachend. "Ok ok, maar zijn teddybeer?" Vraagt George. "Ja, we maken hem eens goed bang." Lacht Fred. Ze sluipen de kamer van Ron in en verstoppen zich. Wanneer kleine Ron binnenkomt spreekt Fred de spreuk uit en veranderd de kleine teddybeer in een mega grote spin. Ron gilt en rent naar buiten. Fred tovert hem terug normaal verstopt zich weer. Molly en Ron komen binnen maar zien niks.

"Stop met liegen Ron." Zegt Molly die haar zoon instopt. Wanneer Ron slaapt sluipen de jongens de kamer terug uit en lachen ze na van hun actie. Ze gaan naar hun kamers en George zit schuldig op bed. "Fred, hadden we dit wel moeten doen?" Vraagt George zacht. "Ja was leuk." Antwoord Fred

Ik lach en George kijkt me schuldig aan. "Vanaf dat moment heeft Ron een spinnenfobie en dat is onze schuld." Zegt George. "Het was wel grappig, jullie waren jong George, je kan jezelf er niet voor schuldig voelen." Antwoord ik. "Ik had Fred moeten stoppen." Antwoord George. "Waarschijnlijk, wat ga je er nu aan doen?" Vraag ik. Hij lacht. "Niks." Antwoord hij.