Teen Wolf Revenge (TWBNF 2)

-17-

YENİ BİR BÖLÜMDEN YİNE MERHABA! :D GEÇEN BÖLÜMDE NOLDU YA MİLLET COŞTU BİLDİĞİN SİZİ HEP BÖYLE GÖRMEK İSTERİM :D MÜKEMMELDİNİZ ARKADAŞLAR SİZİ ÇOK SEVİYORUM :* BÖLÜM GECİKTİ BİRAZ KUSURA BAKMAYIN BÖLÜMÜ TAM OLARAK TOPARLAYAMAMIŞTIM AMA ŞİMDİ TOPARLADIM O YÜZDEN HEMEN YAZMAK İSTEDİM :D HEPİNİZE İYİ OKUMALAR :*

Ellerimi birbirine kenetlemiş karşımda elleriyle oynayan Lydia'yı izliyordum. Kafam hala binbir soruyla doluydu. Nasıl hareket edersem daha iyi olur? Ne demeliyim? Neler oluyor? Isaac nasıl Alfa mı? Ve nasıl oldu? Bunlarla ilgili uzunca bir liste çıkartabilirdim. Fakat bunu yapmak yerine sadece Lydia'yı izliyordum. 

''Sorabilirsin.'' dedi sessizce Lydia. ''Biliyorum kafanda bana sormak istediğin bir sürü soru var. İçin rahatlasın. Sor.'' dedi. Gözlerimi ona diktim. Onu görmeyeli çok zaman olmamıştı ama o zamana göre daha yorgun görünüyordu. Gözlerinin altında az da olsa morluklar vardı ve çok ama çok bitkindi. Gözlerindeki o canlılık yoktu. Sanki çok uzun zaman önce bana bina kadar yükseklikte olan ayakkabıları giydirip okula zorla götüren kız yoktu karşımda. 

''Soracak sadece bir sorum var.'' dedim. Aslında milyon tane olmasına rağmen aralarından en çok merak ettiğim bir soru vardı. Yeşil gözlerini birkaç saniye yüzüme dikti ve sonra başını salladı. Boğazımı temizledim.

''Ne yapıyorsunuz?'' dedim. Tek kaşını kaldırdı. Ne sorduğumu anlamamışa benziyordu. ''Amacınız ne? Neden böyle bir şey yaptınız? Eminim bu önceden ayarlanmış bir şeydi. Bunu ne zamandır planlıyordunuz?'' dedim sinirlenerek. Gözleri büyüdü. Kızmama şaşırmış görünüyordu.

''Sen kaybolduğundan beri biz bunu düşünüyoruz Sophie. Bu hemen olan bir şey değil. Aklımıza gelebilecek her ihtimali düşündük ve hepsiyle ilgili bir plan yaptık. Senin için.'' dedi. Gözlerimi kaçırdım. Ben onları evimden neredeyse atmış gibi olmuştum ama onlar ise bana yardım ediyorlardı. En başından beri. Bunu onlar için yapmıştım fakat onlar bunu bilmiyorlardı. Şu anda beni buraya getirdiklerine pişman olmuş bile olabilirler. Hak verirdim. 

''Isaac...'' diye söze başlamıştım ki Lydia ayağı kalktı. 

''Beraber olmamız gereken bir yer var. Benim evime geldik ama annem her an gelebilir. Şu an en güvenli ve doğru yer Scott'ın evi. Annesi bugün...'' Bir kaç saniye gözlerime baktı. Derin bir nefes aldım.

''Annemle nöbetteler biliyorum. Artık ezberledim.'' dedim acı bir gülümsemeyle. Gözlerini bana dikse de başını salladı ve kapıya yöneldi. Portmantodan ceketini aldı ve bana kafasıyla kapıyı işaret etti. Oturduğum yerden kalktım ve kapıdan çıktım. O da arkasından kapıyı kapatıp kilitledi. Cebinden telefonunu çıkardı ve bir numara çevirdi. O sırada da ilerlemeye başlayınca ben de arkasından gitmeye başladım. 

''Merhaba anne!'' dedi neşeli bir sesle. İşin enterasan yani sadece sesinin neşeli çıkmasıydı. Yüzü ise aynı bitkinliğindeydi. ''Diyorum ki bu akşam Allison'un evi...'' Telefonunu kulağından uzağa tuttu ve bana mahçup bir şekilde gülümsedi. Ben ise ona büyük bir gülümseme yolladım. ''Anne. Artık 11 yaşında değilim bunun ikimizde farkındayız değil mi?'' Bir kaç saniye bekledikten sonra yüzüne tatmin olmuş bir gülümseme yayıldı. ''Görüşürüz Anne!'' dedi ve telefonu kapattı. Gözlerini bana döndürdü.

''En büyük engeli aştık. Şimdi rahatız.'' dedi ve önümden yürümeye başladı. Güldüm ve arkasından ilerlemeye başladım. 

Sonunda Scott'ın evine geldiğimizde derin bir nefes çektim içime. Buna hazır mıydım bilmiyorum. İçeride neler olucak hiçbir fikrim yoktu. Lydia bana bir bakış attıktan sonra evin ziline bastı. İçeriden ayak sesleri geldi ve birkaç saniye sonra kapı açıldı. Allison beni görünce yüzünde ufak bir gülümseme oluşturdu ve eliyle içerisini gösterdi. Yüzüne birkaç saniye baktıktan sonra başımı eğdim ve yavaş adımlarla içeri girdim. Lydia ve Allison da arkamdan gelmeye başladılar. Sonunda salona geldiğimde gözlerimle etrafı taradım. 

Herkes buradaydı. Cidden. Herkes. Sol elimi sağ dirseğime koydum ve kolumu olabildiğince sıktım. Onlara bakamıyordum bile. Başım eğik bir şekilde olacakları bekliyordum. Lydia ve Allison yanımdan geçerek tam baş ucumdaki koltuğa oturdular. Aradan birkaç saniye geçtikten sonra bir homurdanma duydum.

''Şunu keser miyiz acaba?'' dedi Stiles bıkkınlıkla. Ayağı kalktığını hissettim. Birkaç saniye sonra yanıma geldi ve kolumdan tuttu. Şaşkınlıkla kafamı kaldırdım. Beni sürükledi ve yanındaki boş yere beni otutturdu. Sonunda kafamı kaldırıp etrafıma bakındım. Herkes bana bakıyordu doğal olarak. Konuşmayı başlatmak istiyordum fakat ne diyeceğimi bilmiyordum. 

''Yapmamalıydınız.'' dedim fısıltıyla. Bütün dikkatler bana döndü. ''Büyük bir hata yaptınız. Bu yanlış. Burada olmamalıyım.'' dedim. Stiles'tan yine bir homurtu çıktı.

''Farkında mısın bilmiyorum ama ISAAC BİR ALFA! HEMDE GERÇEK OLANINDAN!'' dedi. Gözlerimi iki saniyeliğine Isaac'e çevirsemde geri çevirdim. Bu nasıl oldu hiçbir fikrim yoktu. Sonra beynimde Melissa'nın bize geldiğinde iki gerçek alfa olduğunu söylediğini hatırladım. Gerçekten de doğruymuş. 

''Olabilir.'' dedim ve gözlerimi herkeste gezindirdim. ''Ama siz de Aaron'u tanımıyorsunuz.'' dedim. Lydia sıkıntıyla geriye yaslandı. ''Ciddiyim bu biraz size saçma gelebilir fakat şu sürü işine ne kadar önem verdiğini biliyorum. Bu işin peşini bırakmayacak.'' dedim. 

''Kabullenmemizi mi bekliyordun?'' dedi Scott. Gözlerimi ona diktim.

''Evet.'' dedim sertçe. ''Beni unutup yolunuza devam etmeliydiniz. Benim hayatım artık bu. Bunu kabul etmeliydiniz.'' dedim. Birbirlerine bakışlarından hoşnut olmadıkları belli olmuştu. ''Bugün ya da yarın bir şey olmadı diye sevinmeyin. Eminim ki Aaron bir yolunu bulacak.'' dedim. 

''Sophie.'' dedi Melissa. ''Eğer gerçekten onlarla birlikte olmak istiyorsan...'' dedi ve kapıyı gösterdi. ''Gidebilirsin. Seni zorla getirmişik gibi olmasın. Bu planı en başından yaparken bunu düşünmemiştik. Bize sadık olacağını düşünmüştük. Ama belli ki, onlara bağlısın.'' dedi ve ayağa kalkarak salonu terk etti. Dişlerimi dudaklarıma geçirdim. Ve iç geçirdim.

Bu hiç kolay olmayacaktı.