Teen Wolf Revenge (TWBNF 2)

-12-

MERHABA MİLLET!! OKULLARIN BAŞLAMASI DOLAYISIYLA BAZEN BÖLÜMLER GEÇ GELEBİLİR. 10.SINIF GERÇEKTEN ZOR. MESLEK DERSLERİYLE BERABER SABAH GİDİYORUM ÖĞLEN EVE DÖNÜYORUM VE GELİNCE DE KENDİMİ TUTAMAYIP UYUYORUM *-* SONRA DA ÖDEV VARSA ÖDEV YAPIYORUM SONRA HEMEN YATAĞA YANİ BOŞ ZAMANIM YOK. BUGÜN ÖDEVİM YOK DİYE YENİ BÖLÜMÜ HEMEN YAZAYIM DEDİM. 

YOUTUBE'DE BİR VİDEO YAYINLADIM KİTAP ÖNERİLERİ İLE İLGİLİ. WATTPAD PROFİLİMDEKİ HAKKIMDA BÖLÜMÜNDEN YOUTUBE HESABIMI BULABİLİRSİNİZ ^_^

VE ŞU MULTİMEDİA'DAKİ RESME BAKAR MISINIZ? BEN AŞIK OLDUM!! BUNU TUMBLR'DA BULDUM VE O KADAR ÇOK HOŞUMA GİTTİ Kİ EVDE TAM TUR YAPTIM YANİ :D 

MULTİMEDİA'DAKİ ŞARKIYLA DİNLEYİN KESİNLİKLE HAVALI BİR HAVA KATIYOR :D 

''Yemek?'' Lily yüzündeki umursamaz tavırla odanın kapısında durmuş, elindeki pizza paketini gösteriyordu. Başımı olumsuz anlamda sallayıp kafamı dizlerimin arasına aldım. Okuldan döndüğümden beri yatakta bacaklarımı kendime çekmiş, sırtımı yatağın başlığına yaslamış öyle duruyordum. Lily sıkıntılı bir nefes aldı ve yatağıma gelip oturdu. Pizza paketini yanına koyarken bana baktı. 

''Bak koca kafa. Neler oldu bilmiyorum ama böyle trip atarak bir yere varamazsın.'' Yüzümü görmese de gözlerimi devirdim ve bacaklarımın etrafına sarılmış kollarımı daha da sıkılaştırdım. 

''Pizzayı buraya bırakıyorum. Senin düşündüğümü sanma, Aaron yemek yemediğini duyarsa bu Dünya'daki son günüm olur.'' dedi ve hızla odadan çıktı. Omuz silktim ve kafamı bacaklarımın arasından çıkardım. Yarın yine okul vardı. Sadece yarın için değil, aylarca okul vardı. Aylarca onu görmek zorundaydım. Başımı salladım ve Isaac'in bana sarıldığı zamanı kafamdan atmaya çalıştım. Pizza kutusuna bir bakış attım. Hiç iştahım yoktu. Kutuyu alıp Lily'nin yatağının üzerine bıraktım ve yatağımın içine girerek uyumaya çalıştım. 

                                                                             ***

Sonunda derin bir uykuya daldığımda aşağıdan tıkırtılar gelmeye başladı. Lily'nin sesi, Mason ve Steven'in gülme sesleri evi dolduruyordu. Nasıl bu kadar mutlu olabiliyorlar? Birkaç saniye sonra kapı şiddetle açıldı. 

''Sophie uyansana artık! Bizden önce yattın hala uyuyorsun! Okul saati geldi!'' dedi Mason. Hemen ardından merdivenlerden aşağı indiğini gösteren ayak seslerini duydum. Homurdanarak yataktan kalktım ve saçlarımı geriye attım. Daha yeni uyumuştum! Bütün gece uyumaya çalışsam da uyuyamamıştım bir saat öncesine kadar. Sonunda vücudum dayanamamış olsa ki kendini uykunun güzel kollarına atmıştı. Taa ki Mason'un kapıyı kırıp 'Kalk!' diye cırlamasıyla. Düşüncelerime gözlerimi devirip aynanın karşısına geçtim. Gördüğüm Sophie, bildiğin Zombi Sophie olmuştu. Göz altları mor değil, eflatun olmuştu resmen. Makyaj yapmakta canım hiç istemiyordu. Lavaboya gittim ve yüzümü iyice yıkadım. Dişlerimi de fırçaladıktan sonra çantamı alıp hızla aşağı indim. 

''Hadi çıkalım!'' Kapıdan içeri kafasını uzatmış Steven el işaretiyle gelmemi söyledi. Omuz silktim ve yanına giderek okulun yolunu tuttuk. Baygın gözlerle yolu izlerken karşıdan hızla gelen arabayla gözlerim açıldı. Solumda yol vardı ve Steven aynı yörüngesinde giderse ona araba çarpıcaktı. 

''Steven!'' diye bağırmıştım fakat çok geçti. Araba Steven'in eline hızla çarpınca Steven büyük bir çığlık kopardı. Yanına gittim ve elini ellerimin arasına aldım. ''Acıyor mu?'' dedim. Başını hızla olumlu anlamda salladı. Yanımda duran Lily ve Mason'a baktım. ''Doktora gidelim.'' Lily'nin gözleri açıldı.