İÇİMDEKI KAN

~🎗~

Herkes gülüyor. Ben de gülüyorum. İçten bir gülümseme değil bu, yapma zorunluluğum olan bir şey. Etrafta gülüp, eğlenen, hiçbir derdi olmayan mükemmel hayatı olan biri olarak görünüyorum. İnsanlar gelip “Ne kadar mutlusun ya” dediklerinde “sen gel bir de içimi gör” diyemiyorum. “Nefes alırken canım acıyor lan” diyemiyorum. Mutlu olmayıp ne yapacağım deyip geçiştiriyorum. Artık birinin gelip, ne kadar gülüyor olsan da gözlerinde ki acıyı görebiliyorum deyip sarılmasını istiyorum. Anlaşılmak istiyorum. Benimle gülüp benimle ağlayabilecek biri olsun istiyorum. Gitmeyecek birini istiyorum. Ben artık çok yoruldum. Kime o gitmez dediysem gitti. Kime inanıp, güvendiysem bırakıp gitti. Hep gidişlerini izledim. Olan hep kalanlara oluyor zaten. Gitmek o kadar kolay ki. İnsan soramıyor beni neden sevmedin ? Diye. Cevap belli “olmuyor işte”. Sevilmemeye o kadar alıştım ki.. Biri çıkıp seni seviyorum dediğinde inanmıyorum artık. Kimseye güvenim kalmadı. Ağlayamıycak kadar tükendiğim zamanlar da oldu, dizlerimi karnıma çekip “Bunların hiçbirini haketmedim” diye haykırarak ağladığımda oldu. Ruhum yaralıyken biri hayatıma girdi. O da tam kabuk bağlıyor sandığım anda yaralarıma tırnaklarını öyle bir geçirdi ki, kan içinde kaldım. Halen üzerimde kanın kokusu var. Ondan kalan izler var. İnsan birini sevdiğinde kaybolmaya başlarmış. Kayboldum. Halen yolumu bulamıyorum. Yalnızım. Etrafımda insanlar olmasına rağmen yalnızım. Fakat bundan şikayetçi değilim alıştım. Alışmak zorunda bırakıldım. Artık umudum yok. Hayattan beklentim yok. Sanırım Ölüyorum..