İÇİMDEKI KAN

~🍂~

artık eskisi gibi günlük yazmıyorum. eskisi gibi bir şeyler hissetmiyorum çünkü. mutlu değilim. mutsuz da değilim. biraz ağrılarım var, yorgunum o kadar. yalnızım ama bunu ben istedim. ama istemiyorum da bir yandan. bazı insanların sadece kendimi kandırmak için kafamda kurduğum insanlar olduklarını fark ettim. bu dank ettiğinde biraz canınızı yakıyor. ama o da geçiyor. eninde sonunda o boşluk hissiyatı sizi kaplıyor. aslında bir bakıma iyi bir şey bile olabilir bu. düşünsenize; kimseye karşı sorumlu hissetmiyorsun, kimseyi mutlu etmek zorunda değilsin, üzüyor muyum diye düşünmek zorunda da değilsin. sürekli kararlarını sorgulamazsın, yapar geçersin canın öyle istediği için. . boş anlamsız uğraşlara yüklerin altına girmezsin. acı çekmiyorsun. en güzel yanı bu olabilir sanırım. kalbiniz kırıldığında hissettiğiniz acı öyle hafif ve alışılmış oluyor ki, en az zararla atlatıyorsunuz. hayal de kurmuyorum artık. ruhsuzlaşıyorum sanırım. beni düzene sokacak, iyi olmamı gerektirecek bir insan da yok. kendi kendime de sağlayamıyorum bunu. başkalarına akıl verdiğim konularda çaresiz bir arayışa girdim ve çıkamıyorum. minik bir molaya ihtiyacım var. bir dayanak noktasına. ama o da yok.ihtiyacım olan hiçbir şey yok. hiçbir kimse yok.ve artık devam edemiyorum.daha nereye kadar böyle gidecek emin değilim. nereye kadar gidebilir? aklım ne kadar zorlayabilir delirmeyi? hayatımdaki boşlukları ne zaman doldurabilirim? kendimle nasıl barışabilirim? kendimden özür dilesem, affeder mi? o kadar çok yordum ki kendi kendimi... yazabilirim. saatlerce devam edebilirim. yardım isteyebilirim belki. ama kimden? daha ben kendi kendime yardımcı olamazken diğer insanlar bana nasıl yardım edecekler? bu çukurun bir dibi var mı? yukarı tırmanabilir miyim? gücüm yok ki? ipim de yok. onu bana ulaştıracak birileri de... bu kadar işte. hepsi. tüm olanlar. aptallıklarıma asla doyum olmaz ve aynen devam ediyorum. aptalca bir kısır döngüdeyim ve kıramıyorum🥀'