letters to draco malfoy

• mektup: 2

Malfoy,

Sana gönderemeyeceğim hâlde sayfalarca mektup yazıyorum, ne acınası değil mi?

Seni senden başka kime anlatabilirim, Malfoy? Söylesene, gerçekten iyi sırdaş değil mi bu satırlar?

Kimi zaman kimseye dert yanamıyorsun, Draco. En yakınına, en sevdiklerine, kimseye... Herkesin derdi başından aşkınken kimle bu satırlarla konuştuğum gibi konuşabilirim?

İkimiz de sorunlara sahiptik Draco; bizden büyük, bizi aşkın sorunlarımız vardı. Hâlâ var, Draco. Sen yoksun yanımda ama o sorunlar yine yanı başımda.

Harry'e bir şey anlatamazdım. Nasıl uğruna ordular düzülen bir çocuğa dertlerini dökebilirsin ki? Ne kadar zor, en yakınının desteğini bekleyememek. Senden daha çaresiz olduğunu görmek ne kadar zor.

Ama Draco, sen de en az onun kadar korumazsızdın bu savaşta. Seni içine alan ordu, seni yutmak için gün sayıyordu.

Arafta kalmıştın, hatırlıyor musun? Bana böyle demiştin. Araftı senin için hayat, ne cennete ne cehenneme ait olan bir yerdeydin sen. Tek yanlışın, arafta olan tek kişi olduğunu düşünmendi, Draco. Ancak biliyorum, sana kimse arafın karanlığından sıyrılıp yüzünü göstermemişti ki, nereden bilecektin?

Nerede okudum hatırlamıyorum, oysa kolay kolay unutmazdım. Sanırım, her şey gibi zihnim ve ilgilerim de bulanıklaştı. Her neyse. "Beni en çok, bu kadar hayat dolu olmak kahredebilir." diyordu alıntıda.

Evet Draco, beni en çok sevdiklerimin ölümle yaşam arasındaki çizgide dans ederken bu kadar hayat dolu olmaları kahredebilir.

Senin gözlerinin bile arkasında gizlediğin yaşama tutkun beni kahredebilir.

Harry'nin, Ron'un... ölümün ucundayken bu kadar sevgi dolu olabilmeleri beni kahredebilir. Onlar benim ailem, Draco. Annemle babam beni unutmuş olabilirler ama en azından beni hatırlayan, beni kollayan insanlara sahibim.

Sen de bana sahipsin, Draco. Ben senin ailen olurum. Sen de benim ailemsin. Sen boğulduğun karanlığa rağmen benim önümü aydınlatmaya çalıştın, Draco.

Ben de gerekirse kendimi yakıp sana ışık olurum.

Seni bulacağım, Draco, eninde sonunda.

••