dark wings |taekook✔️

5

İyi okumalar 💜

***

"İki arkadaş birlikte ne yapar ki?" Diye sordu sıkıntıyla yayıldığı koltuktan. Ben ise yanındaki tekli koltukta oturup boş boş bekliyordum. Bir saatten fazla süredir ona yapılabilecek şeyler hakkında fikir sunuyordum ama hiçbir şeye tamam demiyordu.

"Kitap okuyalım, olur mu? lütfen?" Dedim çaresizce kollarımı göğsümde birleştirerek.

"O kütüphanedeki bütün kitapları okudum ben."

"Sabahtan beri bir şey beğendiremedim size. Belli ki gönlünüz yok. Gidiyorum ben."

Ayağa kalkmış, yattığı koltuğun önünden geçerken birden kolumu tutup koltukta doğruldu.

"Dur, gitme. Tamam kitap okuyalım."

Sorgular gözlerle bakıp inanmadığımı belli etmeye çalıştım.

"Sen oku ben dinleyeyim?" Dedi mızmız bir çocuk gibi.

"Bakın, siz gerçekten beni ilk günden yordunuz. Ne bir şey beğeniyorsunuz ne de ortak karar verebiliyoruz. Vaatleriniz size kalsın, ben gideceğim."

"Kim." Dedi gür bir tonda. Kafamı tekrar ona çevirip tek kaşımı kaldırdım.

"Sana odamı göstereyim? Belki içeride ilgini çekecek bir şeyler vardır ha?" Dedi tam bir bebek edasıyla. Hiç kalıbına yakışmıyordu. Ayrıca yapmacık olduğu ise aşırı belli oluyordu.

"Odanızda neyi ilginç bulacağım? Yatak örtünüzü mü?"

Gözlerini kısıp dudaklarına yine o muzip gülümsemeyi yerleştirdi.

"Ş-şöyle bakmayı kessenize."

"Neden? Korktun mu?" Dedi kolumu bırakmadan ayağa kalkarak.

"Hayır. Siz...Siz şeye benziyorsunuz."

"Neye? Vampir? Kurtadam? Canavar?"

"Aslında...Tavşan?"

Yüzü bir anda aşırı ciddileşip üzerime doğru gelince ben de geri geri yürüdüm ve bir iki saniye sonra sırtım duvarla buluştu.

"Beni!" Dedi sinirle "Benim gibi, herkesin korktuğu, bakmaya çekindiği birini. Nasıl olur da ürkek bir hayvana benzetebilirsin?!"

Dostum, dedim içimden. Biraz daha bana yaklaşırsan dudaklarımız gereksiz samimiyete girecek.

"Ürkekliği yönünden benzetmedim ki." Dedim duruşumu bozmadan. Beklediği ve istediğinin aksine karşısında ezilip büzülmemem onu oldukça hayal kırıklığına uğratıyor gibiydi.

"Kim." Dedi yüzünü bir santim bile uzaklaştırmadan. "Sen gerçekten kendi canına değer vermiyorsun sanırım."

Birden dizlerinin üzerine çöküp elini eşofmanımın paçasına attı. İrkilip yana kaçıyordum ki boşta kalan elini sertçe duvara yaslayıp gitmemi engelledi. Asıl bu durumdu tedirgin olunması gerekilen durum.

"Ne yapıyorsunuz!"

"Geçen geldiğinde dizin paramparçaydı, eğer iyileşmediyse yardım edeceğim."

"İyileşti. Bırakın."

Ben bacağımı çekiştirdikçe o daha da sıkı tutuyordu ayak bileğimden. Sonunda eşofmanımın paçasını dizimin biraz üstüne kadar kıvırıp tabii ki de henüz iyileşmemiş olan yarama baktı sonra da kafasını bana doğru kaldırarak yalan söylediğime dair tuhaf bakışlar attı.

"İyi izle şimdi Kim. Güçlerimle övünmekten çok hoşlanırım."

Kafamı ona doğru indirip sıkıca yumduğum gözlerimi açtım.