Aşk-ı İntikam \ ARA VERİLDİ

3.bölüm

Başımda ufak bir sızıyla gözlerimi açtım ,nolmuştu bana ? Tam doğrulmak için harekete geçecekken ensemde bir nefes hissettim.
Yüzümü o tarafa doğru dönünce donakaldım. Bu beni kaçıran adam bu...bu o adı Asaf olan kişi..

Donuk bir surat ifadesiyle onu izlerken bir anda gözlerini açtı ardından gözlerime uzun uzun bakıp "iyi misin?" dedi. İyi miyim? Bende bilmiyorum ki kalbim acıyor , gözlerim yanıyor ... Normalde bu kadar sulu göz değilim görevim icabı zaten pek ağlayamam bunun için eğitim aldım ama konu o olunca dayanamıyorum.

Yataktan doğruldum ,ben doğrulunca oda ayaklandı ve sorusu yineledi
"İyi misin Asya ?" derin bir nefes alıp kafamı onaylarcasına salladım. Gözlerini bir kaç saniyeliğine kapatım derin bir nefes aldı ardından " neden bayıldın ?"
Sustum ne diyebilirdim ki aylar önce kollarımda seninle aynı ismi paylaşan nişanlımı şehit verdim mi ? Daha ben bile bu gerçeği sesli bir şekilde kendime dile getirmezken ona nasıl diyebilirdim ki ...

Ona dönüp cılız bir sesle " yanlız kalmak istiyorum " dedim. Gözlerime baktı anlam veremediğim bir duyguyla baktı en sonunda gözlerini kapatım başını olumluca salladı ,bende yatağa geri uzanıp yorganı kafama kadar çekip uykuya kendimi teslim etmeye çalıştım. Arkada bir hareketlilik hissettim sanırım gidiyordu kapının kapanma sesini duyunca da düşüncemi doğruladı.

Yaklaşık 10-15 dakikadır yatakta uzanıyorum ne uykum geliyor nede başka bişey, tek hissettiğim kalbimde ki sızı ... Tek yapmak istediğim ise haykırarak ağlamaktı... Yan taraftaki pencerenin hemen yanında bir koltuk gözüme çarptı ,ayağa kaltım üstümdeki battaniyeyi alarak koltuğa otırdum. Manzarası çok güzeldi orman ve denizin bütünü ,yeşille mavinin ahengi. Yeşil...onun gözlerinin rengi çimen gözlüm derdim hep ona oda bana okyanusum derdi gözlerim mavi diye mi dediğimde 'hayır baktıkça içine çekildiğim için okyanus ' derdi. Tekrardan gözlerim dolunca kafam o ana gitti ölmeden önce yaşadığım o ana

8 AY ÖNCE:

Bugün bizim zaferimiz olacak karabağı ermenilerin elinden kurtarmak için savaştığımız son gün... Ermeniler geri çekilme kararı alacaklarını duyurdular ama adiler hala ateş ediyordu. Bizim için hiç sorun yok kalbimizde Allah sevgisi yanımızda Azerbeycanlı kardeşlerimiz olduktan sonra hiç sorun değildi.

Çok etkili olmasada küçük bir çatışma halindeydik hala. Ben tam silahımı doğrulttum ateş edecekken kalbimde bir sızı hissettim. Önce vuruldum sandım çünkü bu ağrının başka açıklaması olamazdı. Gözlerim vücudumu taradı ama yok ne bir kan lekesi nede bir kurşun izi... Sonra karşı taraftan bana doğru hem bağıran hemde koşan askerime döndüm
"Komutanııım ,komutanığğıım"
" ne oldu sefa?"
"Komutanım ,Asaf komutan.." gerisini dinlemedim daha doğrusu dinleyemedim. Kulaklarım uğulduyor,kalbim deki sızı daha çok ağrımaya başladı göğüs kafesimi delecek gibi,işte şimdi anladım kalbimdeki sızının sebebini.
Benim canım ,kalbim, nefesim ,ruhum kısacası herşeyimin canı yanıyormuş meğersem. Onun canı acıyınca benim canım yanardı. Hemen sefaya doğru döndüm "nerde?" dihe sordum dolu gözlerle.
" hemen c bölgesindeki sığınakta komutanım" hemen c bölgesine doğru hareket ettim tam oraya vararken kolumda bir sızı hissettim vurulmuştum ama önemi yoktu şuan daha önemli bir şey vardı .

Onu öyle yerde kanlar içinde görünce nefesim kesildi bir anda ,tüm vücudumu bir korku sardı. Hemen yanına eğilip nabzını ölçtüm atıyor ama yavaş.
Sefaya dönüp " helikoptere haber verin en yakın hastaneye de "dedikten sonra hemen Asafa döndüm yarası kalbinin çok yakınlarındaydı kurşun içerdeydi sanırım. Sefa telefonla konuşmasını bitirip yanıma geldi " komutanım aradım helikopter yakınlardaymış zaten 3-4 dakikaya burda olur ,hastaneyide aradım bizi bekliyorlar " tamam dercesine kafamı salladım.