Gezegend (Deel 2 van Curse me)

Hoofdstuk 6. Alleen met hem

Een fel licht bracht Lucy terug naar de bewoonde wereld, het deed haar denken aan de eerste ontmoeting met Sem en ze voelde de pijn in haar hart. Was hij echt dood? Alexa was eerder een liegend kreng geweest, maar zou ze liegen over zoiets? Lucy betwijfelde het. Ze had gezien hoe gericht haar broer was geweest en ook de rest van de soldaten leken niet bang te zijn van een beetje geweld. Het zou haar niks verbazen als al haar vrienden waren afgemaakt als hondsdolle beesten, hoe erg het ook klonk.

Hoe kon alles zo snel weggevaagd worden? Alsof het afval was wat opgeruimd moest worden.

Waarom dacht niemand aan hoe ze met die vloek verzeild waren geraakt? Ook al zat hij de hele tijd al in hun lichaam, niemand had gewenst dat hij naar boven kwam. Het was een gruwelijke nachtmerrie waar ze in beland waren.

Een fel licht bewoog heen en weer tussen Lucy’s ogen. Irritant was op dit moment een understatement. Alles leek zo vredig in die kalme fase van volledige verlamming. Even leek het alsof ze eindelijk verlost was van alle slechte dingen die zo vaak in de doofpot werden gestoken. Haar moeder zou waarschijnlijk niet eens weten dat ze hier was. Laat staan wat er met haar gebeurde. Dit was het leger, een spook voor velen. Het was er wel, maar je wist niet hoe het werkte, waaraan het werkte en onder leiding van wie het werkte. Of je moest er zoals Lucy natuurlijk middenin zitten, dan wist je alles maar al te goed. Of zo leek het soms toch, de lfde tijd had ze nog 101 vragen die onbeantwoord bleven.

Ze knipperde. En nog eens. Nog één keer voor de zekerheid. Het licht bewoog zich in beetje van haar weg en de kamer werd haar duidelijk. De matras onder haar was niet zo hard als een betonnen muur. Ze had zowaar een deken omgeslagen. Het was er warm en het rook naar vanille. Toen ze zich herinnerde dat dit niet haar cel kon zijn schoot ze overeind. Iets te snel, het bonkte in haar hoofd. Klauwen kraste aan haar hersenen en de pijnigingen en duizeligheid zorgden voor een korte fase van paniek.

“Je bent het foute pad aan het bewandelen Lucy.” zei een kille stem. Zijn woorden waren als bijlen die op haar af werden gegooid. Maar ze probeerde ze te ontwijken en tot nu toe lukte het haar aardig. Ze hoefde hem zelfs niet aan te kijken om te weten wie tegen haar sprak. Zijn stem was nog veel kouder dan die van de soldaat, zijn woorden nog veel ijziger dan de strengste winter die Lucy ooit had meegemaakt. Athan.

Ze draaide haar gezicht naar hem toe. Hij zat op een stoel in de hoek. Het licht bereikte zijn gezicht niet, maar dat was ook niet nodig. Zijn blik boorde zich in de hare. Hij had geen licht nodig om die blik naar haar te sturen. Een blik van pure teleurstelling en de fonkeling van ingehouden woede. Zijn blik was doordringend en bezorgde Lucy de kriebels. Maar ze liet het niet merken, ze mocht niet bang zijn.

“Bewandel jij dat pad al niet heel je leven?” Ze probeerde het nonchalant te laten klinken, legde er enige spot in. Het was alsof dit een potje schaken was, maar dan met woorden. Athan schudde zijn hoofd en klakte een keer met zijn tong.

“Je weet niet waar je aan begint.”

“Volgens mij weet ik dat maar al te goed.” snauwde ze hem toe. Ze was zijn hele houding spuugzat.

Langzaam stond hij op, zijn pak was vervangen door een jeansbroek en een wit hemd waarvan de mouwen waren opgerold. Niet echt verstandig dacht Lucy. Maar ook deze kleuren hadden die onmenselijke glans toen ze in het licht kwamen. Anders had ze de bloes zo van zijn lijf gebrand, met zijn huid erbij.

Ze wou niet meer kalm blijven, ondoordringbaar. Hij mocht gerust weten wat ze dacht. Wat haar plan was. Maar nu moest ze de eer aan zichzelf houden, ze twijfelde er niet aan dat bij één verkeerde beweging een dozijn soldaten de kamer zou binnen stormen.

Athan ging op het voeteneinde van het bed zitten, zonder enige waarschuwing. Uit reflex trok Lucy haar benen tegen zich op. Afstand houden tussen hen leek Lucy het belangrijkste.

Athan lachte om de overhaaste handeling.

“Ik brand die lach van je gezicht.” Het was eruit voor dat Lucy er erg in had.

“Nee dat doe je niet.” Hoe kon hij zo kalm blijven en tegelijk haar onderuit halen? En waarom voelde het alsof haar bloed begon te koken?

“Lucy, je moet weten dat je leven zo veel beter kon zijn. Je kracht is veel groter dan je zelf denkt, dan je zelf wilt geloven. Maar het lijkt alsof je het het allerliefst weg zou hebben. Je hebt geen idee hoe machtig je eigenlijk bent.”

“Wie zegt dat ik machtig wil zijn?”

“Oh liefje, macht is het beste wat er bestaat.” Athan schoof dichter bij en Lucy balde haar handen tot vuisten. Zijn vuile (onweerstaanbare) hondenkop kwam steeds dichter bij. Lucy wou schoppen, krabben, bijten, maar ze was totaal door angst verlamd. Athan was zo dicht bij nu, zo te dicht bij nu.

“Je vader wacht op je, Lucifer. Jij schat, bezit één van de negen cirkels. Als enige vrouwelijke volras bezit jij de tweedemachtigste cirkel. Weet je wat dat betekent? Je zou onverwoestbaar zijn. Griekse legers zouden je moeten volgen, alle overledenen zouden je moeten volgen. Ik kan je naar daar brengen, de Griekse mythologie is geen mythologie. Het is echt.” Het klonk krankzinnig, alsof zijn verstand helemaal weg was. Lucy? Koningin van de tweede cirkel? De tweede cirkel in de onderwereld? Dat kon niet. Verhalen moesten verhalen blijven. Dit kon geen werkelijkheid zijn.

“Je zou je vader kunnen terugzien.” Schaak. Dit was een gevoelige snaar die hij nu raakte. Hoe kon hij deze kant op gaan? Dit op het spel zetten? Had hij zelfs wel gevoelens?

“Daarna laat ik je met rust.” Schaakmat. De leugenaar, als hij dacht dat het zo makkelijk was had hij het toch verkeerd. Lucy hield zich niet meer aan de spelregels, ze sprong op en stortte zich op Athan. Haar gedachten werden zwart, ze zou hem afmaken, hier en nu. Haar bloed gonsde, haar handen leken vlam te vatten. Athan was te ver gegaan, bij het ontvoeren al.