Gezegend (Deel 2 van Curse me)

Hoofdstuk 4. Zo eenzaam

De soldaat lag onbeweeglijk aan haar voeten. Het liefste van al zou ze hem van haar af schoppen, maar haar enkels waren vastgebonden. De geur van dood draaide langzaam rond haar heen tot er weer een nieuwe vlaag haar neusgaten binnendrong. Het was vreselijk, de geur van bloed met een zodanige proportie rotting leek ondragelijk. Ze wist niet hoelang ze hier al zat, het waren geen uren meer, het was een kwestie van dagen geworden. Lucy had al tientallen keren geprobeerd de soldaat om te draaien zodat zijn ogen die wijd opengesperd waren niet meer naar haar keken. En dat zij niet meer naar hem moest kijken. Maar het lukte niet. Het lichaam was hard en koud geworden en drukte tegen haar onderbeen wat een chronisch rotgevoel gaf. Ze wist niet hoe lang het nog zou duren voor ze gek zou worden. Alles had ze al geprobeerd om haar aandacht van het rottende lijk weg te halen. Een aantal uur had ze zichzelf bezig gehouden met een choreografie te bedenken en die in haar hoofd uit te voeren. Maar nadat alle danspasjes waren gedanst en alle rozen waren gegooid werd haar aandacht weer naar de soldaat getrokken. Ze had met zichzelf gediscussieerd over of het wit wel echt wit was. En zong alle liedjes waarvan ze de tekst kende. Maar ook dat begon uiteindelijk te vervelen waardoor haar aandacht weer naar de soldaat ging. Ze probeerde te slapen, maar vastgebonden in een stoel was niet de meest comfortabele houding. En nadat haar maag voor meer dan een uur was gaan knorren kwamen er eindelijk twee nieuwe soldaten binnen. Met een snelle beweging was ze losgemaakt van de stoel en werd ze naar haar kamer gedragen. Daar lag een dienblad met eten op haar bed. Zodra ze alleen was stortte ze zich op de aardappelen en het glas water. De maaltijd was simpel, flauw en alle smaak was eruit, maar het was een maagvuller en dat was goed genoeg.

De stank van rotting verliet haar neusgaten niet en ook het kleine hemdje en broekje waren met die lucht doordrongen. Haar sokken had ze uitgedaan. Walgend van het idee dat daar een lijk op had gelegen. Ze legde ze op het dienblad en zette het geheel voor de klinkloze deur. De deken was weg en waar ze ook keek, nergens was een spoor van enige warmte te bekennen. Rillend ging Lucy op de matras zitten. Wat moest ze doen? Het vuur van de Duivel stroomde door haar aderen waarom had ze het dan nog steeds koud. Ze moest proberen gebruik te maken van wat haar vader haar had gegeven. Lucy sloeg haar armen rond haar benen en dacht aan vuur, warmte, rood. Een knisperend haardvuur verscheen voor haar ogen en de temperatuur rondom haar leek te stijgen. Ze opende haar ogen en zag dat haar huid een rode gloed had gekregen. Ze had het warm, haar kamer was een sauna geworden. Geweldig en angstaanjagend tegelijk. Snel stopte ze voor het verkeerd ging. Ze wist niet hoe krachtig het was om een volbloed te zijn en wou dat ook niet op de proef stellen.

De deur opende en het dienblad werd weggepakt snel sprintte Lucy naar de deur en probeerde hem open te houden. Haar huid was nog steeds roodgloeiend en toen ze haar hand op de deur legde begon die te gloeien als heet metaal. Achter de deur klonk een verstikte kreet gevolgd door een waterval van scheldwoorden. Het dienblad viel kletterend op de grond en Lucy opende de deur om daar een soldaat naar zijn arm te zien grijpen met aan elke zijde twee gewapende soldaten. “Ga terug naar binnen!”schreeuwden ze paniekerig. Ze maakte wilde bewegingen met hun geweer en dreigden te schieten. Geschrokken en behoorlijk ontdaan van de situatie schuifelde Lucy naar achter. De vrijheid die daarnet in haar ogen brandde was weg. Heel even had ze het gevoel dat ze kun vluchten, maar het was tevergeefs. Ook al kon ze de deur verwarmen, tegen kogels was geen beginnen aan. “Ik wil een deken.” Haar stem was gebroken door emotie, net zoals zij zelf. “Geef me alsjeblieft een deken.” De kleren die ze aanhad waren dun en ze voelde zich zo naakt. Het deed haar denken aan de eerste ontmoeting met Sem, in de slaapkamer. Toen had ze de deken om haar lichaam gewikkeld. Maar nu was zelfs dat onmogelijk. Een eenvoudige deken. Wat was er met de wereld aan de hand dat ze in ondergoed moest rondlopen en enkel geweren op haar kreeg gericht? Hoe erg waren wij eraan toe dat tieners niet meer gewoon tieners mochten zijn?

Er werd al vroeg veel van haar verwacht, nog voor haar vader stierf. Ballet was niet alleen haar leven en een uitlaatklep, het was ook een verplichting. Niet dat ze het niet graag deed, maar soms was het gewoon te veel. Waarom mocht ze niet gewoon dansen wanneer zij er zin in had?

Was het echt zo erg dat de volgende generatie onze redding MOEST zijn? En zelfs al was ze geen kind van Lucifer, zou ze dan net zo ongelukkig zijn? Was dit ongelukkig zijn? Ze wist het niet. Het enige wat ze wist was dat ze niet blij was en hier weg wou. Het maakte haar niet uit waar naar toe, des nood ging ze de jongens achterna als leven geen zin meer had. Maar dit kon ze echt niet verdragen. Ze vroeg zich af hoe haar ouders het hadden overleefd, zelfs zij had er nooit iets van gemerkt. Schakelde het zichzelf uit na een tijdje? Zo veel vragen en maar zo weinig antwoorden. Het was frustrerend, deprimerend. Ze wist niet hoelang ze hier nog moest blijven en of iemand wist dat ze hier was. Maar het stoorde haar het meest dat ze niet wist wat ze met haar van plan waren. Lucy had dan misschien een belangrijke stamboom maar wat kon Athan daar mee aanvangen? Hij leek gewoon een mens. Maar ja, als hij gewoon een mens leek, waar leek zij dan op? Lucy wist niet meer zeker of haar uiterlijk nog wel zo menselijk was. De laatste keer dat ze zichzelf zag nog wel, maar wanneer was de laatste keer? Dat was al een paar dagen geleden.

De soldaten hielden het geweer op haar gericht tot ze met haar rug tegen de overstaande muur stond. Daarna haalden ze razendsnel het dienblad weg en sloten ze de deur.  Lucy alleen laten met enkel haar gedachtegang.      

-_-_-_-_-_-

Het is niet veel en niet lang, maar het heeft heel veel moeite gekost en ik hoop echt dat het alsnog heel erg in de smaak valt als eerste update van 2015.

Lieve groeten Sabine