The Story We Made Together

Chapter 4

"Ang seryoso mo naman!" Nilingon ko si saito na may dalang supot ng  pagkain para dito kami kumain sa likod ng eskwelahan. "Unang araw ng pasukan nakabusangot ka diyan!"

"Anshein, is coming, hes staying here for good!" Malungkot na wika ko at nakatingin lang sa kaniya. Nakita ko ang lungkot sa mga mata niya. "Kung kaya lang kitang buhayin ay hihingin ko sa parents mo ang mga kamay mo para, ako ang pakasalan mo!" Malungkot na aniya at tiningnan ako sa mga mata ko mismo. "Gustong gusto kita Avery, pero simula palamang ay alam kong hindi na pwede pa! Alam kong masasaktan lamang tayong pareho!"  Niyakap nya ako at hinalikan ang tuktok ng aking ulo.

"Ano ba iyan, kumain na nga lamang tayo! Nagugutom na ako!" Sambit ko at binuksan ang pagkain na dala niya.

Simula elementary hanggang college ay kami ang magkasama. Kuntento na kami sa sarili naming mundo. Mas gusto ko siyang kasama kesa sa kahit kanino. Kumportable ako sa kaniya, kilala na namin ang isat isa at ang higit sa lahat, Mahal namin ang Isat isa kahit hindi pwede. Kahit alam naming walang pag asa sa aming dalawa.

Pagkatapos ng klase ay dumiretso kami sa tabing dagat para maglakad lakad. Hindi narin  naman masakit ang sikat ng araw.

"Kailan mo ba kasi ako Saito, tutoruang mamangka?"

"Hindi mo nga kasi kaya, baka ma-aksidente ka pa!"

"Kaya nga tuturuan mo ako e!"

"Simpleng pagsakay nga lamang sa bisekleta ay natutumba ka pa. Sa bangka pa kaya?" Sabi nya. Sinuntok ko naman ang braso nya.  "Napaka mo naman e, turuan mo kasi ako!"

"Avery!" Nilingon ko sya. Diretso sa mata ang tingin ko sa kaniya.
"Bakit naman ang seryoso mo?"
Tanong ko, diretso ang tingin nya sakin at hinawakan niya ang aking mga kamay. "Tayo nalang!" Kumalabog ang puso ko sa sinabi nya. Niyakap nya ako ng sobrang higpit. "Habang tumatagal lalo akong nahuhulog sayo. Lalo akong natatakot na maiiwan mo!" Naramdaman ko nalang ang pagkabasa ng balikat ko. Kasabay ng mahinang paghikbi niya ay ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. "Hindi pwede!" Kahit ako ay nasasaktan sa salitang binitawan ko.  Gustong gusto kong isigaw na sya ang mahal ko. Pero alam kong walang patutunguhan ang mamamagitan sa amin.

Hindi pa man kami mag uumpisa at lumalaban ay pareho na naming alam na talo na kami. Talo na.

"Oh, avery dapit hapon na, hindi ka ba mapagalitan ng iyong mg magulang?" Tanong sakin ng nanay ni  Saito.

"Wala naman po sina mommy sa bahay e, wala din naman po akong kasama doon!"

"Kung ganoon ay dito kana maghapunan!"

Dumiretso kami ni Saito sa sala at naupo ako sa kawayan nilang sofa na ginawa pa ng tatay ni saito.

Saito have a simple family. Dahil nakatira kami sa dagat ay, pangisda ang trabaho ng kaniyang ama. Samantalang pagtitinda naman ng nahuling isda ang nanay ni saito.

"Hi po ate, avery. Kuya kaninanpa kita inaantay. Tulungan mo ako sa assignment ko!"

"Anong subj yan?" Tanong naman no Saito at kinuha ang notebook ng kapatid niya.

Magkatulong kaming nagpaliwanag sa kapatid niya kung ano ang gagawin sa takdang aralin niya.

"Deden, pagkatapos mo Riyan ay kakain na tayo!" Sigaw ni saito sa kapatid nya na ngayon ay nasa kwarto nila.

"Opo kuya!"

Matapos ang hapunan ay nagpa alam na din ako na uuwe na ako.

"I'll sent you home." Tumango ako.
Tahimik lamang kami sa daan. Naalala ko ang nangyari kanina. I looked at him. Seryoso ang mukha niya. May malalim na iniisip.

"What were you thinking?" He looked at me and held my hand. Ngumiti siya at dumiretso ang tingin sa daan. "Iniisip ko kung bakit naging Chinese kapa! At kung hindi man" he looked at me again and flashed at sad smile  in his lips. "May pag asa na ba tayo? Kahit ang tema natin ay langit ka at lupa ako?"

"Kahit ulitin man ulit ang pagkakataon na ito, sa ikalawang pagkakataon." I pause and faced him. I hold his cheek gently caresses it. "Ikaw na ang pipiliin ko!" Lumapit pa ako at hinalikan ang labi niya.

Hindi pa ako nakakapag paalam ng matino sa kaniya ay pumasok na agad ako sa bahay namin.

What am i thinking?
"What were you thinking Avery?" Why did you kissed him? Nakakainis ka. Nakakahiya yon. Ikaw ang nag firstmove.

"Where have you been?" Nasira ang pag eemote ko ng marinig ko ang boses na iyon. Napalingon ako sa sofa. "Anshein, y-youre here!" I exclaimed. "Surprised?" He asked as he stood up and walked towards me.

"Kanina ka pa ba?" After kissing his cheeks i asked him kung nagugutom na ba sya!
"Im full, ikaw ba? Did you eat? You looked skinny!"

"Yeah katatapos ko lang! Sa l-labas ako kumain!"

"Oh really? Or you are with him?" Makahulugang tanong niya.
"Im heading back to my room, i had a lot of things to do!" I excused my self at dumiretso sa kwarto ko.

Ilang taon na nga lang ba ang natitira at kakasal na ak0!?

Anshein is not a bad person. Wala naman siyang ginagawa o ginawa sakin na masama. But the fact that he's going to be my husband, i starting to dislike him.

My phone beeped while im brushing my teeth.
A text from Saito that made my face turned red.
Oh my gosh!  Nakakahiya talaga kanina.

;Hey!

I composing a message when my phone ring.

"Yes?" I answered

"What are you doing?" He asked. Ako lang ba o sadyang may  bago sa boses niya? Hindi naman ganito boses nya i.

"Doing my night routine."

"Anong oras ka tutulog?" He asked. "Not sure, maybe after doing my assignment!"

"Ok ill wait for you!" Nakakainis bakit ba kinikilig ako? Wala namang nakakakilig sa mga sinasabi nya.

He really did waited for me till im done with my homework.
"Aren't you sleepy?" I asked habang itinatabi ang gamit ko.
Hindi siya sumagot kaya itinapat ko sa tenga ko ang speaker ng phone. "Baby!" Kumalabog ang puso ko ng marinig ko ang boses nya. "What?" Maang na tanong ko kahit narinig ko naman talaga.  Painit ng painit ang pisngi ko. At pabilis ng pabilis ang tibok ng puso ko. "I said!" He paused ang i wait for what he's gonna say. "What?"

"Baby!" He repeat insert the bed voice of him na parang nagkukulang sa hininga.
"Stop it!" Untag ko kahit sobrang bilis ng tibok mg puso ko at pakiramdam ko ay sasabog na ang puso ko. "Why? Didnt you like it?"

"What should i call you then? My love? My baby? Babe? Honey? Sweetie pie?"

"Saito stop it!" Kunyareng naiinis na bwelta ko kahit ang totoo ay halo maubos na ang hininga ko kakapigil dahil sa sobrang kilig.

And whith that! Made my night complete!