"Biz sadece bedenlere sahip olan ruhlarını yitirmiş, yaşıyan ölülerdik."
"Ama sen kalbimdeki mezarlığa girme, orası çok kalabalık. Seni de kaybetmek istemem." Dedi daha 9 yaşında hayatın bütün acımasızlığına, yüküne katlanan küçük kız. Mezar taşına...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
“Sözler ruhun aynasıdır.”
İnsan acı ile doğar, acı ile yaşar ve acı ile ölür. Hayat bir acıdan ibarettir. Ne garip değil mi? Belki de kendimizi mutsuz, umutsuz hissettiğimiz bir olayda, bir başka kişinin küçükte olsa mutluluk sebebidir.
Bir söze her zaman çok inanırım, “Mutluluğu arayıp da bulamazsın. Aksine mutluluk tesadüfen karşına çıkandır...”
Her gülenin mutlu olmadığı gibi, her ağlayan da mutsuz değildir. Hayat bir oyundu. Acımasız, sahtekar bir oyun.
Peki ya biz neydik? Kimdik? Sahtekar mı? Yoksa, dürüst mü?
Babam her zaman şunu derdi, “sözler ruhun aynasıdır.” Küçüktüm anlayamadım baba. Şimdi çok iyi anlayabiliyorum.
Acı... insanın hayatına birçok şey katar. Mesela; olgunluğu, yaşadığın acıya göre kıyaslar hayat seni. Çaresizliği, yalnızlığı, en acısı da farkındalığı. Gidenlerin tekrar geri gelmeyeceğinin, gelemeyeceğinin farkındalığı. Çok acı...
“Fark etmek acıydı ama gerekliydi.” Demiş, Christy Brown.
Bazı olayları fark etmek istemeyiz. Yediremeyiz. Mesela, şu hiç susmayan kafamızdaki düşüncelere konduramayız. Kim kondurmak ister ki? Hayattaki en değerlisi olan insanı kaybetmiş olduğunun gerçeğini. Acı insanı öyle bir çaresizliğin içine düşürür ki, sanki zaman durmuş gibi.
9 yıldır duran bir zaman, her salise bile boşluğun içinde kaybolmasına neden oluyor. Işığını söndürülmeye mahkum bırakılanların, karanlık bir dünyada, bir ışık, umut arayanların hikayesi...
Seellaaaamm!
Hikayeyi bir süre düzenlemeye aldığım için uzun zamandır bölüm atamadım. Sizleri beklettiğim için özür dilerim. 🥺🖤
Bölüm hakkındaki düşüncelerinizi buraya yazar mısınız? <3
