Hayatım Sensin ♡♥

*18 * Seni de kaybedersem kimim kalır ?

MULTİMEDİA= CALEB

Bağırış , çağırışlar mı dersin durmak bilmeyen koşturmalar mı dersin..

Burada öylece durmuş  kapının parmaklıklarından olanları izliyordum , sonra birden kapının açılma sesini duyup o adamı görünce geri çekildim. Laf arasında gitmeden önce adının Caleb olduğunu öğrendiğim  adam girdi birden içeri

-Sally hemen buradan çıkmalıyız kara meclisin adamları bizi bulmuş ve inan seni bulmaları hiç iyi olmaz.

-Neler oluyor ? Nereye gidiyoruz ? Kara mecliste neyin nesi ? Dan nerede o olmadan hiçbir yere gitmem.

-Bizi dışarıda bekliyor. Hadi ! Acele et. Hemen buradan gitmeliyiz , seni bulduklarında olacakları tahmin bile edemiyorum ama emin ol bizden bin kat kötü davranacakları kesin.

-Dan neden beni almaya gelmedi ,sana neden inanmıyorum acaba.

-Buna vaktimiz yok Sally acele etmeliyiz hadi , hadi lütfen.

-Tamam peki gidelim…

Koşarak gizli geçitlerden gün yüzüne çıktık , etrafta kimse yoktu. Bu geçit Caleb’in anlattığına göre çok özel ve gizli bir geçitti.

-Neredeyiz  , Dan nerede ?

Umarım bana yalan söylememiştir. Lütfen düşündüğüm gibi olmasın , lütfen !

-“Nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum sally üzgünüm, ama sana yalan söylemek zorundaydım o içeride kaldı . Seni almaya geldiğimde onun kapısı hala kilitliydi ve ben seni alıp çıktığımda hala oradaydıüzgünüm , çok üzgünüm…”

O an ne yapacağımı bilemedim , ne düşündüğümü ne hissettiğimi bilmiyordum. Şoka girmiş olmalıydım.. Dan , benim Dan’im yoktu.. İçeride o vahşetin ortasında kilitli kalmıştı. İnanamadım  haykırmak ,  onu kurtarmak , bir daha bırakmamak üzere sarılmak istiyordum oysa ben onu son kez görme fırsatını bile kızgınlığım yüzünden reddetmiştim. Ben ne zaman böyle bencil biri olmuştum , üstelik onu bir kere bile dinlememiş açıklama yapmasın bile fırsat vermemiştim . Kendimden nefret ediyordum içerde onun yerine ben olmalıydım.. Orada öylece durmuştum kımıldayacak gücüm kalmamıştı , Caleb öylece karşımda durmuş bir şeyler söylememi bekliyordu. Telaşını gözlerinden okuyabiliyordum.

Elimi kaldırıp ona tokat atmam bir oldu , ne yapmıştım ben öyle birden , kendime hayret ederek konuşmaya çalıştım.

-Senden nefret ediyorum , beni neden orada bırakmadın onunla birlikte  bende yok olmalıydım , şimdi o olmadan ben bi hiçim anlıyo musun ? Kalbim o olmadan atamaz , yokluğuna dayanamaz..İlk ve son aşkımı kaybettim , orada olmalıydım orada onunla birlikte ölüme terkedilmeliydim..

-Lütfen Sally böyle konuşma üzgünüm , seni kurtarmak zorundaydım , sen bana emanetsin artık seni korumam lazım .. Çünkü söz verdim hem de büyük bir söz.

-Ne sözü neden bahsediyorsun sen ?

-Bunu sana anlatmamalıydım  , söz  vermiştim ama söylemeliyim daha fazla acıçekmene dayanamam..

-Lütfen anlat ,lütfen..

-“”Seni orada yalnız bıraktığımda Dan’in yanına uğradım , biraz konuştuk . Sonra yukarıdan oldukça gürültülü sesler duyduk .İlk başta ne olduğunu anlayamadık , birden koşarak yanımıza bir arkadaş geldi seni aramaya gelen onlarca vampir olduğunu ve amaçlarının hiç de iyi olmadığınıöğrendik , şaşkınlıktan ne yapacağımı bilemedim . Dan “Sally’i al buradan hemen uzaklaş  , ben onları oyalarım  , yavaşlatmaya çalışırım” dedi . Ne kadar ısrar etsem de kararından dönmedi gerçekten güçlü birinin onları durdurması gerekiyordu istemesemde bu aslında yapması gereken bir şeydi . Gitmeden önce “ bana bir söz vermeni istiyorum , lütfen sally’e iyi bak olur mu , yanından hiç ayrılma sadece sana güvenebilirim , zamanla beni unutmasını söyle  olurda burdan çıkarsam onu mutlaka bulacağımı ve ölene dek  onu seveceğimi de bilsin. “ dedi. Zaten ondan sonrasını biliyorsun işte buradayız.””

Bu sözleri duyduktan sonra içimde olan birazcık gücü de kaybettim.. Yere yığıldım ve öylece oturup sadece ağladım . Daha bir gün önce hayatımın en güzel günlerinden birini yaşarken  şuan bu yaşadıklarım da neyin nesiydi böyle adını bile bilmediğim babamın yaşıyor olması hayatımı mahvetmekle kalmamış birde üstüne hayatımı nefesimi kaybetmiştim..

Tek başımaydım artık , yanımdaki adamı saymazsak kimsem kalmadı artık..

Ağlarken kendimden geçtim hiç bişey duyamaz , hissedemez oldum sonra kolumun sarsıldı gibi oldu , Caleb’di   .. Kolumu sarsıyor kendince beni teselli edecek bir şeyler söylüyordu. Ne yapacağım konusunda henüz bir fikrim yoktu öylece karşıya , boş bir duvara bakıp duruyordum. Yaşadıklarımız  bir film şeridi gibi gözümün önünden  geçip gitti. Dünya çok garip bir yerdi  dün hayatım nasıldı , bugün hayatım nasıl..

Ve en önemlisi bundan sonraki hayatım nasıl olacaktı.. Ben bunları düşünürken ağlamayı bırakmıştı artık , ağlayacak gözyaşım kalmadığından olsa gerek..

Karşımda duran  Caleb’e baktım çaresiz , üzgün , sinirli en çokta yorgun görünüyordu.. Onu tanımıyordum daha 1 günlük bile geçmişimiz yoktu , ama iyi biriydi özündeki saf sevgiyi , masumiyeti görebiliyordum. Bakışları tıpkı Dan’inkiler gibi..

Yumuşak ve sevgi dolu sadece bir fark vardı.. Bu sevgi aşk değil bir abi kardeş sevgisi gibiydi…

Sanırım ona güvenebilirdim..