The Lonesome Traveler

Chapter 13

Chapter 13

Naging emosyonal ang pamamaalam ni Finn sa matandang si Maribeth. Gustuhin niya mang magtagal pa roon sa bahay ng matanda upang makipagkuwentuhan tungkol sa mga nangyari sa buhay nito, dumating na ang oras upang simulan ni Finn ang kaniyang paglalakbay. She knew it was a bit late but at least, she found out.

Nevertheless, pinabaunan din ng matandang si Maribeth si Finn ng mga pagkaing nakabalot sa puting tela. That moment, Finn smiled genuinely, so wholesome and then, she embraced the old woman again before walking off. The embrace that didn’t want to let go but needed. Gayon pa man, humiling si Finn na sana, balang araw, ulit, ay magkikita silang muli ni Maribeth at nang maitanong niya ang iilang bagay na nais niyang malaman sa matanda.

Itinago niya sa bag ang pabaon ni Maribeth nang tuluyan na siyang makalabas at makalayo sa bahay ng matanda. Sineperan ang backpack at sinaklay muli saka binuksan parolyo ang mapa na hawak. Pinagmasdan ang estado ng Khali— her dream destination she would never get tired of dreaming about.

Nakatayo siya noon sa harapan ng baldadong kaparangan, nakapatong sa ibabaw ng aspaltadong ibabaw ng kalsada. She told in her mind that it is effortless to think of getting to Khali State than actually doing it given the fact that she would walk kilometers off. But she believed, a hundred miles is worth taking when its finish line is the one you’ve dreamed of no matter how lonely you travel.

She closed the map and let out a huge sigh. A moment to take the first step was there. She was standing on the starting line.

Finn rolled to the right side and scanned the desolate long road. This is it, she told herself and stepped up and begun the fight to feel whole again.

Iyon ang kaunaunahang pagkakataon na maglakbay si Finn nang walang sasakyang ginamit at mas lalong walang kasama kundi ang kaniyang anino lamang na tuwing lumulubog ang araw ay lumiliit at nawawala naman sa gabi hanggang sa siya na lamang ang natitirang naglalakad.

One time, she bent over her bag and got the flashlight to brighten the dark road under the lonely night; and continued. May nakakasalubong siyang iilang wild animal katulad ng Kangaroo at Cheetah na mahilig humarang sa daanan tuwing gabi at kapag natatanglawan ng ilaw, nag-iiba ang kulay ng mga mata. Dahil sa takot ni Finn ay nangiba siya ng direksiyon ngunit sa kasawiang-palad, napunta siya sa isang kakahuyan. Sa bawat maingat na bagsak ng mga paa niya’y nagigisa ang malulutong na mga dahon ng puno ng mga Pino, sa ilalim ng sapatos niya.

Palayo na nang palayo si Finn sa dakong pinanggalingan at sa ibinigay na karangyaan ng gabing iyon, dumapo ang tanglaw ng flashlight niya sa isang umuusok na remnant ng bonfire sa harapan ng malaking sangang nakahilig sa lupa. Marahil, naisip niya, bukod sa kaniya may iba pang tao ang naroroon sa kakahuyan.

Inilibot niya ang ilaw mula sa flashlight na hawak sa buong kakahuyan, natatanglawan lamang nito ang katawan ng matatayog na puno ng mga Pino ngunit kahit ni isang anino ng tao ay hindi niya nasilayan. Maybe they just get out?

After all, she continued to walk. Unloaded her backpack on the big trunk as soon as she arrived. She sat on it, bit the flashlight, zipped her bag open and took a tiny box of a match.

Turned in front, collected some leaves and put it on the residues of fire. Opened the match, took the yield of a stick and briefly rubbed it against the maroon surface to ignite it and then, she threw the stick on the coatings that quickly burns in fire. Dropped the flashlight from her mouth to the ground hence, she finally smiled and huffed.

Akala niya’y hindi na siya makakakita ng liwanag kahit apoy man lang. Hayun at nasa harapan na niya ito. Mainit man sa kaniyang hitsura, iyon ang kailangan ng nilalamig niyang katawan.

Itinulak niya upang isarado ang kahon ng posporo at isinilid sa bottle holder ng bag niya. Inilabas ang nakabalot na pagkain sa tela, ipinatong sa kaniyang hita at tinanggal ang pagkabigkis dito. Noon lamang niya nalaman na ang laman ng isang iyon ay iba’t ibang masusustansiyang prutas nang matapos niyang matanggal ang mahigpit na pagkakatali rito. Kumuha siya ng mansanas at kumagat nang biglang pumailanlang ang matinis na huni ng kilalang nocturnal na ibon sa Macabre— isang pahiwatig iyon na malalim na ang gabi.

Unfortunately, sa tinagal ni Finn sa bansang Macabre, hindi niya pa nakikita ang hitsura ng nocturnal na ibong iyon. Nang tumingala siya, sa himpapawid na espasyong nasa ng mga puno ng Pino na nakalibot sa kaniyang puwesto, tasik ng nagniningning, kumukutikutitap na mga bituin ang kaniyang natanaw habang marahang ngumunguya. Una ay hindi siya makapaniwala na sa pagkalipas ng ilang taon, muli niyang nasilayan ang mga tala sa bansang kaniyang sinilangan.

Napansin niya rin ang Northern Star na walang kapara ang kalakihan at kakinangan sa lahat ng mga bituing kasama, sumisilip sa likod ng manipis na ulap. Nang makita ulit ang nasabing bituin, naramdaman niya ulit ang pakiramdam noong una niya itong masaksihan— masaya; ngunit dahil sa mukha ni Sebastian na hindi mawaglit sa isip niya, nanlumbay muli si Finn.

Palagi na lang ganoon ang nangyayari— if she is happy, something sad will happen. Sometimes she doesn’t want to flicker and rather keep her face less of expression.

While her heart got more plumpness of everything she wanted to do but wouldn’t; things she badly wanted to say, scream, yell and shout but in the end all she would going to do was to stay silent— that was better that way though but she wanted to feel the best— that she doesn’t have to hide her smiles to the universe, where her grin scares the world, and every breathe she takes is all because she is tired of laughing out loud.

Maybe one day, she whispered through the cold wind in the middle of the night.