Δύο μήνες μετά...
"Σκατα ήταν η ταινία" είπε ο Νόα και έκλεισα τον υπολογιστή.
"Τι λες μια χαρά ήταν"
"Το τέλος ειδικά ήταν χάλια, αντί να λύσουν όλα τα προβλήματα τους πάνε και δημιουργούν καινούργια"
"Ότι πείς ειδικέ στις ταινίες" είπα ειρωνικά.
"Με ειρωνεύτηκες;" Είπε και χαμογέλασε πονηρά
"Μπορεί" Του είπα και χαμογέλασα και εγώ.
"Μπορεί;" Είπε και με πλησίασε και με φίλησε.
Με έπιασε από την μέση και με ανέβασε πάνω του.
"Αωωωω, ξεκωλατε λίγο" είπε η Λιβ και μπήκε μέσα στο δωμάτιο μας μαζί με τον Νίκολας.
Εγώ σηκώθηκα και έκατσα δίπλα στον Νόα και του χαμογέλασα.
"Λοιπόν έχουμε κάτι να σας πούμε" είπε η Λιβ χαρούμενη.
Είναι συνέχεια χαρούμενη τελευταία.
Με την μαμά της αποφάσισαν να βοηθήσουν τον μπαμπά της και τον έστειλαν σε κέντρο αποτοξίνωσης.
-------------------flashback----------------
"Αγάπη μου" είπε η μαμά μου στον μπαμπά μου όταν μπήκαμε στο σαλόνι και αυτός γύρισε να μας κοιτάξει.
"Τι θέλετε πάλι;"
"Εγώ με την Λιβ αποφασίσαμε ότι πρέπει να σε πάμε κάπου για βοήθεια"
"Βοήθεια; Τι βοήθεια; Εγώ δεν χρειάζομαι βοήθεια είμαι μια χαρά" είπε ο μπαμπάς μου θυμωμένος.
"Είναι για το καλό σου"
"Και που ξέρεις εσύ το καλό μου γυναίκα"
"Μπαμπά απλά εμπιστευσου μας" του είπα.
"Δεν κάνω τίποτα είστε τρελές"
"Έλα αγάπη μου" είπε η μαμά μου και τον πλησίασε.
"Τι κόλλημα είναι αυτό δεν θέλω είπα"
"Έλα μπαμπά κάντο για εμάς" είπα.
Μετά από πολλά παρακάλια, δέχτηκε να ρίξει μια ματιά.
Πήγαμε στο κέντρο αποτοξίνωσης και μας υποσχέθηκαν ότι θα βοηθήσουν.
Σύντομα ο μπαμπάς μου θα είναι πίσω και όχι ο αλκοολικός που έπινε κάθε λεπτό τα τελευταία χρόνια.
------------end of flashback-------------
Εγώ με τον Νίκολας ήμασταν δίπλα της σε όλο αυτό.
