Ve bir mavi kelebek,
Son kez çırpacak kanatlarını papatyasıyla vedalaşmak için.
Son kez öpecek onu ve diyecek ki fısıltıyla;
Kime açarsan aç,
Kimde solarsan sol,
Kim sularsa sulasın seni,
Bizi güzel hatırla.
...
Kitap düzenlenmeye alındı!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
LACİVERT
1. Bölüm: Sessiz Çığlıklar.
Bazı sabahlar vardır. Gece her şeyden habersiz uyuyup, sabah güneş açtığında birden hayatınız kararır. O sabahların birinde, annemin mezarı başındayım şu an. Herkes gitti. Kimse de yoktu gerçi... Sadece annem, ben ve üzerime ağlayan bulutlar var burada. Rüzgârın sallandırdığı kocaman çınar ağaçları ve yağmur damlalarının toprakla buluşmasından çıkan sesten başka hiç ses yok yaşama dair. Ne tesadüf, benden de ses çıkmıyor yaşamaya dair... Ağlıyorum sadece. Elimden başka hiçbir şey gelmiyor. Ruhum sanki çok kırgın. O da beni terk etmiş gibi... Ruhsuzum sanki. Aralık aynının ortalarında olmamıza rağmen soğuğu bile hissedemiyorum. Yaşayan bir ölü gibiyim adeta.
Annemi, hayattaki tek arkadaşımı toprağa vereli iki saat kadar oluyor. Belki de bir... Sayılarla aram pek iyi değil.
Sadece duruyorum. Anlamlandırmaya çalışıyorum bir şeyleri. Anlamlandıramayınca ağlıyorum tekrar. "Neden?" diye sorarken kendi kendime, üzülüyorum. Artık hayatımdan geçip giden insanlara dur demek istiyorum. Sen de gidersen yapayalnız kalırım...
Sonra düşünüyorum. Ne yaptım da başıma bunlar geldi? Bu kadar kötü bir insan mıydım ki böyle cezalandırılıyorum. Bir karınca mı ezmiştim bilmeyerek? Ya da çok büyük bir günah mı işledim kendimde değilken? Düşünüyorum. Düşündükçe boğuluyorum.
Kendimi yerden yere vurmak istiyorum. "Annem öldü benim!" Diye haykırmak istiyorum. Yediremiyorum kendime. Anneler nasıl ölür ki? Bilemiyorum. Çok istiyorum bu olanların bir rüya olmasını. Uyandığımda annem silsin terimi. Su getirsin. Lakin böylesine bir rüya ancak kâbus olabilir.
Ben Miray. Miray Aydın. Soyadımın tam tersi bir hayatım var. Karanlık ve köhne... 18 yaşındayım ve 18 yıllık hayatım boyunca ne yaşarsam yaşayayım böyle yıkılmadım. Annemden başka seven olmadı beni. Arkadaş denilen insanlar dışladı, aralarına hiç almadı. Zorbalığa uğradım çokça ama merak etmeyin... Buna dur diyebildim. Beni neden sevmediler hiç bir zaman bilemedim. Belki onlara göre güzel, akıllı ya da eğlenceli değildim evet ama bu bir insandan nefret etme sebebi miydi?
İnsanlar neden başkalarının eksikleriyle eğlenmeye ihtiyaç duyar ki?
Sanırım bunu hiç bir zaman öğrenemeyeceğim.
Ağlamaktan ağrıyan gözlerimi elimin tersiyle silerken istemeden de olsa yeniden ağlamaya başladım. Artık bir insan ne kadar yalnız kalabilirse bu sefil hayatta, o kadar kalmıştım.
Hayır.
Sorun yalnız kalmak değildi. Sorun annemsiz kalmaktı. Bir baba figürü bile olmayan hayatımda, yalnızca annem vardı. Tanrı biliyor ya, bana yetiyordu da. Şimdi neden gitmişti ki? Evet, insanlar ölmek için yaşardı. Fakat annemin yaşayacağı daha çok şey vardı. Eğlenmeliydi mesela. Hayatını, beni büyütmeye çalışmak için harcamak yerine mutlu olacağı şeyleri yapmalıydı. Kafasında geçim derdi olmamalıydı. Para kazanmak için bir sürü işte aynı anda çalışmamalıydı. Belki tekrar evlenmeliydi.
