දොර අරිනවත් එක්කම මං දැක්කේ කලු පාට ලෝගුවකින් වැහුණු කෙනෙක්. ගෑනු කෙනෙක්ද පිරිමි කෙනෙක්ද කියලා එක පාරට හිතාගන්න බැරි උනා.
"මට මිස්ට ලීව හම්බෙන්න පුලුවන්ද?"
"කවුද ඔයා? අප්පාටනම් දැන් අසනීප වෙලා ඉන්නේ"
"ඒක දන්න නිසාම තමයි මං ආවේ"
මේ ගෑණු කෙනාගේ කටහඬින් එයා මැදි වයසේ කෙනෙක් කියලා කියන්න පුලුවන්. ඒත් නොදන්න කෙනෙක් මගේ අප්පාට කරදර කරයි කියන බය නිසා මගේ හිත කිව්වේම එයාව ගේ ඇතුළට ගන්න එපා කියලා.
"සූ මිනා කවුද ඇවිත් තියෙන්නේ"
"අප්පාව හම්බෙන්න කෙනෙක්" මං ඔම්මාට කියලා ආයෙමත් මෙහා පැත්ත හැරෙද්දී ඒ ලෝගු ගැණු කෙනා අතුරුදහන්. ඒ වෙනුවට එතන බිම තිබ්බේ පරණ පොතක්. මං ඒක අතට අරගෙන කියවන්නේ නැතුවම ගේ ඇතුළට ගියේ ඔම්මාගේ කෑ ගැහිල්ල නිසා.
අප්පට දැන් සනීප නිසා ජැක්සන්ගේ ඔම්මයි අප්පයිත් කළුවර වැටෙන්න කලින් ගෙදර ගියා. මාක් එක්කම ජැකී තාමත් අප්පාව බලාගන්නවා.
මං කාමරේට ආවේ වොශ් එකක් දාගන්න. අර පොත මේසේ උඩින් තිබ්බේ පස්සේ කියවන්න හිතාගෙන. එවලේ අල්මාරිය ඇතුලෙන් ඇහුනේ කවුරුහරි අඬන හඬක්.
"කවුද ඔතන...."
මං ටික ටික ළං වෙනවත් එක්කම ඉකි ගහන හඬ ඉබේම නැවතුනා. ඒත් සැකේටම අල්මාරිය ඇරලා බැලුවත් කවුරුවත් හිටියේ නෑ.
ඇඳුම් ටිකත් අරගෙන ඇඳ උඩින් තියලා වොශ් රූම් එකට ගියේ මේ දවස් වල වෙන දේවල් එච්චර හොඳ නෑ කියලා කල්පනා කරමින්.
"සූ මිනා" ආයේමත් මගේ ඔලුව ඇතුලෙන් සද්දේ ඇහෙන එක පටන් ගත්තා. යූංගිට මං උත්තර නොදී ඉන්න වගේම දැන් මං මැරුණ කෙනෙක් වගේ සිතුවිල්ලක් නැතුව ජීවත් වෙන්න පටන් අරන් ඉවරයි..
නාගෙන කාමරෙන් එළියට එන මට දැනුනේ හුරුපුරුදු මත් සුවදක්...
ඇඳ උඩ තියෙන ඇඳුම ගන්න පාත් වෙද්දිම මාව පිටිපස්සෙන් ඇවිත් කවුරු හරි බදාගත්තා. ස්පර්ෂය සුපුරුදු නිසාම දෙපාරක් නොහිතා මං එයාගේ පැත්ත හැරුනේ කේන්තියකින්