"මං අමනුස්සයෙක් නිසා ද?" යූංගිගේ මේ වචන මගේ පපුවට පිහියෙන් අනිනවා වගෙ.
ඇයි එයා එහෙම හිතන්නේ. මට එයාට ළං වෙන්න බැරි හේතුව එයාට මං ළං වුනොත් ආයෙත් වතාවක් අපි ළඟ ඉන්න අයට කරදර වෙයි. ඒ වගේම අපිටත් කරදර වෙයි. මං බයයි.
යූංගි වාඩි වෙලා හිටපු බෙන්ච් එකේ එක කොණකින් වාඩි වෙලා මං බලාගෙන හිටියේ එයා මට හංගන එයාගේ ඇස් දිහා
එයා ටිකෙක් ටික මගේ ලඟට ළං උනා. ඇස් දිහා කෙලින් නොබලම මගේ අතින් අල්ලගත්තා. එයාගේ හුස්ම මගේ උරහිසට වදින තරමට එයා මගේ ලඟට ලං උනා.
පොඩි ළමයෙක් වගේ මගේ පපුවට තුරුලු උනා. මගේ පපුව වේගෙන් ගැහෙනවා. එයාට ඒක ඇහෙනවා ඇති.
කිසිම කතා බහක් නැතුවම එයා මගේ තුරුලේ ටික වෙලාවක් හිටියා. එදා නාරිව පැහැරගත්ත සිදුවීම මට මතකෙට ආවේ එවලෙම එතනින් පෙණුනු කලු සෙවනැල්ලක් එක්ක
" යූංගී ! අපි මෙතනින් යමු"
එයාගේ අතින් අල්ලගෙනම මං කාර් එකට නැග්ගා.
University එකට ටිකක් ළඟින් තිබුණ මගේ apartment එකට එන්න වැඩි වෙලාවක් ගියේ නෑ.
"ඔන්නී!!!!! මං ආවා"
කොච්චර කෑ ගැහුවත් ඔන්නිගෙන් පිළිතුරක් නැති නිසා දොර අයිනේ හිටගෙනම මං ඔන්නිට කෝල් එකක් ගත්තා.
Phone call ~ Eonni 🌷
" ඔන්නි ! කොහෙද ඉන්නේ? ඇහෙන්නැද්ද මං කතා කරනවා"
"Sorry සූ මිනා! මට අද එන්න වෙන්නැ. හදිසි වැඩක් වැටිලා. ඔයා ගාව extra Key එකක් තියෙනවා නේද?
" දේ.. ඒත් ඔන්නී යූංගි!..."
" ආහ්.. ඔයා එහෙ යනවනම් යන්න."
"ඔන්නී!"
මං කතා කරලා ඉවර වෙන්නත් කලින්ම ඔන්නී කෝල් එක කට් කරා. ටිකක් සැක හිතුනත් මේ වෙලාවේ ඒ ගැන අහන්න කල්පනාවක් උනේ නෑ.
මොකද මෙතන මං දිහා කන්න වගේ බලාගෙන යකෙක් ඉන්න නිසා.
"ම්ම්..එහෙනම් මගේ ගෙදර යමු"
"බෑ බෑ.. මට.. වැඩ තියෙනවා.ඔයා යන්න"
"යන්න?! ඔයා තනියෙන්...වෘකයෝ ආවොත්!..."