UYUZ

KORKUNÇ GECE

Saat on iki civarındaydı. Ve sabahtan beri sadece bakkala kadar gitmiştik. Maalesef her yere peşimizden Mert'te gelmişti. Neymiş o yeni arkadaşımızı yalnız bırakmamamız gerekiyormuş. Annrm onun niyetinin başka olduğunu anlasa...
Her neyse onu boşver de komik olan Mert koltukta nasıl yatçak ya dedim. O anda Ecem de gülmeye başladı. Biz odamızda oturmuş sohbet edip telefonumuzu kurcalarken acaba Mert aşağda napıyodur diye düşündüm. Saat bir olmuştu ama hala yatakta takılıyorduk. Tek farkımız artık televizyon da izliyorduk.
Saat artık 3'e yaklaştığında uyuyakalmıştık. Taa ki Mert'in kafamın dibinde beklediğini görene kadar. "Oğlum ne arıyorsun burda!"dediğimde, "uyumanı bekledim seni izlemek için" dedi. "NE" diye bağırmak üzereyken ağzımın üstünde bir el hissettim. Elini ısırdığımda bu sefer ben onun ağzını kapattım. Elimi hemen çekmiştim ama yüzündeki o kusursuzluk çok tuhaftı. Ben donmuştum ve bir anlığına da olsa "o beni ne yapsın ki?" diye düşünmeden yapamamıştım. Anlamıyorum ki bu kadar olaya ecem hala nasıl uyuyor. Offf Ecem yaaa uyansan nolur ki? Ben kendi kendimle konuşurken o da orada durmuş beni izliyordu. Fark ettiğimde baktım ki yarım saattir ben kendimle konuşuyorum o da bana bakıyor. Sonunda sessizliği bozan ses ikimizde değildik. Çilek'ti (benim tatlı mı tatlı kedim), hemen elime alıp yavaş yavaş aşağıya doğru indim. Ben aşağdayken hava artık aydınlanmıştı. Arkamdan Mert'te gelmişti. Yanıma oturdu ve "adın ne?" dedi. Zaten bilmiyormusun dedim. "Simlayı biliyorum tam adını soruyorum." dedi. "İkinci adımı soruyorsan yok. Soyadımı da biliyorsun zaten. Peki ya senin ikinci adın ne?" diye sordum. "Deniz" dedi. "Sana deniz diyebilir miyim?" dedim."Tabiki" dedi. "Deniz" dedim. "Efendim" dedi. "Sabah oldu kahvaltı hazırlayalım mı ama beraber?"dedim. Tamam ama portakalları sen sıkarsın dedi. Saat altıdan ona kadar kahvaltı hazırladık sonrada onları orda bırakıp sanki haberimiz yokmuş gibi. Peki ya kahvaltıyı kim hazırladı?