W autorytarnych reżimach jak starożytny Egipt tworzenie wizerunków bliskich zazwyczaj miało na celu propagandę polityczną, ale zdarzały się sytuację, w których mimo wszystko widać pewna ludzką stronę władców.
Królowa Hatszepsut była najstarszą córką faraona Totmesa I. Po niej faraon spłodził kolejne dzieci - księżniczkę Neferubity oraz trzech synów: Amenmose'a, Wadżmose'a i Totmesa II. Poza Hatszepsut, wszystkie dzieci bez wyjątku zmarły w dzieciństwie lub wczesnej młodości.
Zwłaszcza śmierć siostry musiała być ciosem dla przyszłej władczyni, gdyż jak opisała to Kara Cooney w swojej książce: "W swojej kaplicy grobowej w Deir el-Bahari Hatszepsut uwieczniła później głęboki i nieprzemijający ból, jaki odczuwała po tej stracie: płaskorzeźba znajdująca się w jednym z jej najbardziej świętych sanktuariów przedstawia Neferubity oddającą cześć barce Amona".
Biorąc pod uwagę, że powoływanie się na koneksje ze zmarłą przed laty młodszą siostrą nie było jej do niczego politycznie potrzebne, moim zdaniem można przyznać badaczce rację i założyć, że ukazując siostrę, Hatszepsut chciała poprzez ten wizerunek utrzymać duszę Neferubity żywą (egipski pogląd: dusza żyje, jak długo zmarły jest pamiętany).
Być może umieszczając podobiznę Neferubity obok podobizn ich rodziców (poniżej), królowa pokazywała, że wierzy, że jej rodzina rodzina jest teraz zjednoczona na nowo w zaświatach.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
cyt.
Kara Cooney, Hatszepsut. Kobieta, która została królem, Warszawa 2016, str. 89
