KRETA

6.Bölüm

  ((Medya - Caner ve Ahsen))

  Okul çıkışında Caner'i bekledim. Ve nihayet gelebilmişti. Kaşlarını çatarak yanıma yaklaştı, ben de ona aynı şekilde karşılık verdim. Yerince yaklaştığımızda durdum. Ve.. Allah'ım.. Onun sesi, o mükemmeldi.. Söylediği şey sadece evet olmuştu ama bu bile beni mest etmeye yetmişti..

-Hey, burda mısın seninle konuşuyorum.

-Ha? Pardon ben, dalmışım..

Utançla başımı öne eğdim ve elim her utandığımda olduğu gibi enseme gitti. Bunun üzerine o sadece hafifçe gülümsedi. Arda'nın aksine daha temkinli yaklaşıyordu. Bir dakika ben şimdi neden Arda'yı karıştırdım ki?! Hemen toparlamam gerek, elim ayağıma dolandı resmen.

-Ee şey, evet bir şey sormak için çağırdım seni. Bir kaç gündür de bulamıyordum zaten. Her neyse, sana bir sorum olacak. Ama eğer yanlış bir düşünceye kapıldıysam, beni uyar lütfen. İlk söyleyeceğim şeyin yanlış bir düşünce olmadığını biliyorum. Ben sizin sınıfa girdiğimde neden gözlerini benden ayırmadın ve ardından kantine, bizim masanın karşısına en yakın ve tek arkadaşın olduğunu bildiğim kişi geldi?

-Hiç, sadece yeni birisi misin diye merak ettim. Ve yeni gelen birinin ilk olarak Ardayla konuşmasına şaşırdım. Yani kendi sınıfından değil de neden o? Sadece meraktı. Ayrıca arkadaşımı ben göndermedim ve onun arkadaşım olduğunu nereden biliyorsun sen?

-Hiç, sadece meraktı. Şöyle düşündüm acaba bahçede de arkadaşının bizi takip etmesi tesadüf müydü? Bu kadarı tesadüf olamaz. Ve arkadaşın bizi takip ediyorsun dediğimde bana karşı çıkmadı? Neden? Çünkü öyle! Ayrıca camdan seni gördüm, hemde bizi izlerken! Ve sen siyah kapüşonlu uzun boylu ve esmer çocuk! Senin beni bir tek okulda değil dışarıda da takip ettiğini düşünüyorum!

Sesler yükselmeye başlamıştı. Etraf yavaş yavaş kalabalıklaşıyordu. Ve sözlerim karşısındaki sinirden küplere binen Caner'i gördüğümde içime bir korku nüksetmişti. Sesli bir şekilde yutkundum, ama o şuan bunu duyabilecek durumda değildi..

-Saçmalamayı kes! Ben seni neden takip edeyim ha?! Bir de sapık de istersen! Okula yeni gelen hiç tanımadığım bir kızı neden takıntı edeyim?!

Sinirden gözlerim dolmuştu. Lanet gözlerim hep olmadık zamanlarda dolar zaten! Şükür ki tam Can zamanında gelmişti..

-N'oluyor burda?! O sesini alçalt! Yoksa ses tellerini tek tek alırım adi şeref..

-Can hadi gidelim, lütfen..

-Seninle henüz işim bitmedi! Bu okulun Ahsen'in olduğunu bilmiyorsun galiba! Bir daha Ahsen'e yaklaşmayacaksın!

Can'ın bunu söylemesi üzerine bütün gözler bana çevrildi, artık herkes biliyordu kim olduğumu. Ve bu hiç istemediğim bir şeydi. Ama Caner bu duruma hiç şaşırmamış gibiydi. Sadece susuyordu. Dolmuş gözlerime bakan Can dayanamadı ve beni elimden tutarak arabaya götürdü. (Sürükledi!) Arabaya bindiğinizde bağırarak konuşmaya başladı.

-O şerefsiz kim oluyor da sana sesini yükseltebiliyor ha?! Neden bir anda saçma sapan herifler etrafında dolanmaya başladı Ahsen?! Bu sinirlerimi bozuyor!

O sinirini gaz pedalından çıkarırken ben susmakla yetindim. Sakinleştiğinde konuşmak daha mantıklı bir seçenekti. Araba durduğunda nereye geldiğimizi zaten biliyordum. Kordon.. Sahile doğru yürümeye başladık. Hava kararmaya, güneş batmaya başlamıştı. Gün batımını görünce sakinleştik. Benim ağlamam durdu, Can'ın da siniri. Artık sakin kafayla konuşabilirdik..

-O kimdi Ahsen?

-Okuldan birisi.

-Şu olayı artık tam olarak anlatır mısın bana? Yoksa bana güvenmediğini düşünmeye başlayacağım!

-Hayır Can! Tabiki sana güveniyorum. Tamam anlatıyorum o halde.. Onun ismi Caner, ve beni rahatsız eden davranışlarda bulunuyordu. Konuşmak ve uyarmak için bir kaç defa sınıfına gittim ama onu bulamadım. Sonra arkadaşına, Caner'in çıkışta beni beklemesini söyledim. Çıkışta geldi ve konuşma bir anda tartışmaya dönüştü. Sesini yükseltince korktum. Off bu çok utanç verici!

Sarıldı ve saçımı öptü. O sarılınca tekrar gözlerim doldu.

-Utanmanı gerektiren bir durum yok güzelim. Asıl utanması gereken kişi o şerefsiz. Nasıl olur da seni tanımaz anlayamıyorum.

-Konu tanımakla ilgili değil sadece onu sessiz sakin biri sanıyordum. İlk başta öyleydi de ama bağırınca gerçekten ürktüm. Anlık bir şeydi..

-Peki bu şerefsizin, seni rahatsız eden davranışları ne demek oluyor?

-Onunla aynı sınıfta olan bir tanıdığım var, henüz yeni tanıştık. Ve ne zaman onunla birlikte olsam ya o, yada arkadaşı yakınımızda bitiyordu. Ve bir de.. beni takip edenin o olduğunu düşünmeye başlamıştım. Ona bunları söylediğimde sanki yalanmış gibi beni tersledi ve birden bağırmaya başladı. Ne olduğunu anlayamadım ki.

-Sen bundan emin misin? Yani, dışarıda da seni takip ettiğinden? Bu ciddi bir şey Ahsen.

-İşte ondan hiç emin değilim, ama söylemem gerekiyordu. Gerçekten çok rahatsız edici olmaya başlamıştı! Sanırım en çok buna sinirlendi, eğer dışarıda o takip etmediyse neden sinirlendim ki? Ah! Gerçekten çok karışık bir durum bu! Okulda olanlardan eminim ama dışarıda? Hiç bilmiyorum..

-O halde onu, seni dışarıda takip etmesiyle suçlama. Ne kadar sinir olsam da bu eğer yapmadıysa iftira atmak olur. Ve bu hoş değil. Ben bunu araştırırım. O mahallede kamera olan bir yer var mı diye baktırırız. Belki o kişinin yüzünü görebiliriz. Böylece emin olursun. Bunu kafana takma tamam mı güzelim? Ben halledeceğim. Şimdi hava çok kararmadan eve gidelim yoksa üşümeye başlayacağız. Zaten sadece kısa kol var üstünde.

-Ama ben gitmek istemiyorum..

-Neden? Ne yapacaksın bu havada burda?

Tek kaşını kaldırıp bana baktı. Ve yüzü hayır der gibi bakıyordu. Sonunda anlamıştı ne yapmak istediğimi. Şimdi aynı şeyleri düşünüyorduk. En sonunda dayanamayıp başıyla yenilgiyi kabul etti. Ve hava soğuk olduğundan ceketini omuzlarıma bıraktı. Ardından Kordon'un o güzel sahilinde, deniz kenarında, gün batımının eşliğinde el ele koşmaya başladık.. Bunu çocukken de yapardık.. Biz kahkahalarla koşuştururken güneş batmış, yerini Ay'a bırakmıştı. Bir süre sonra durup biraz Ay'ı izledik ve daha sonra eve gitmeye karar verdik.

Can'ın evine gider gitmez pijama giyme gereği duymadan kıyafetlerimle yatağa attım kendimi. Bugün çok yorucuydu. Bunun etkisiyle düşüncelere daldım.. Ve ardından da uykuya..