Sokakta el ele geziniyorduk,hiç acelemiz yoktu.Totoca bana hayatı öğretmekteydi.Bense halimden gayet memnundum,çünkü abim elimden tutmuş bana hayatı öğretmekteydi.Ama evin dışında öğretiyordu.Çünkü evdeyken her şeyi yanlız başıma öğrenip yanlış başıma yapar böyle olunca da hep hata yaparak sonunda şamarı yerdim.Kısa bir süre öncesine kadar kimse bana vurmadı.Derken yaptıklarımı keşfettiler ve benim itin teki olduğumu,şeytandan farkım olmadığını,rengi bozuk olduğumu söyler oldular.Hiç umurumda değildi.O sırada sokakta olmasaydım şarkı söylemeye bile başlayabilirdim.Şarkı söylemek güzeldi.Totoca şarkı söylemenin ötesinde,ıslık çalmayı bilirdi.Bense onu ne kadar taklit etmeye uğraşsam da hiç ses çıkaramazdım.Totoca üzülmeyeyim diye bunun normal olduğunu,ağzımın henüz ıslık çalacak kadar gelişmediğini söylerdi.Bende yüksek sesle şarkı söyleyemediğim için içimden söylerdim.Tuhaf bir şeydi ama yaptıkça daha fazla hoşuma gidiyordu.Annemin ben küçücük bir bebekken söylediği bir şarkıyı hatırlıyordum.Güneşten korunmak için başına bir bez bağlayıp çamaşır teknesinin başına geçerdi.Beline bir önlük bağlar,saatler boyunca çamaşırları köpürte köpürte çitilerdi.Sonra yıkadıklarını sıkıp çamaşır ipine götürürdü.Hepsini bambuların arasına gerili ipe dizerdi.Bütün çamaşırlar aynı muameleden geçerdi.Evin bütçesine katkıda bulunmak için Dr. Faulhaber'in evinden gelen çamaşırları o yıkardı.Annem uzun boylu,sıska ama çok güzel bir kadındı.Koyu yanık tenli,dümdüz kara saçlıydı.Saçları açıkken beline kadar inerdi.En sevdiğim yanıysa şarkı söylemesiydi.Ne zaman söylese öğrenmek için yanına sokulurdum.
