My cousin's bestfriend [VOLTOOID]

✝ nummer 4.

Ik zit nu bij geschiedenis te luisteren naar mijn lerares haar verhaal over de nieuwste film met John Travolta als hoofdpersoon, die volgens mij minstens 50 jaar jonger is dan zij. Oke, ik overdrijf misschien. Een jaar of 70. Wat heeft dit met geschiedenis te maken? Helemaal niks. Laten we eerlijk zijn, eigenlijk luister ik al sinds 10 minuten niet meer naar haar levensverhaaltje met John Travolta en haar in een villa met 40 kamers.

Toen mijn neef zijn vuisten die jongen raakten, kwam net een leraar uit voorzorg dat ze iets kapot gingen maken. Wauw, dat was snel gezien, na slechts 25 minuten, meneertje docent.

De jongen die mij tegen de kluisjes duwde heeft een gebroken neus en ligt dus in het ziekenhuis, net als Jake. Jake moet gelukkig alleen maar nagekeken worden.

Heel even wou ik bijna gaan spijbelen, toen dit gebeurde, maar toen realiseerde ik me dat ik niks anders kon doen dan gewoon naar school gaan. Ik ken nog niemand hier en als ik terug naar huis zou gaan, zou ik weer een preek van mijn oma krijgen over wat er met Jake is. En buiten deze situatie om, zou ze klagen dat ik in plaats van als een normale tiener buiten of op school zit, ik de dag achter mijn laptop zou doorbrengen.

Nadat ik de klas binnenliep, ging ik in de laatste rij zitten en ik deed mijn best om die nieuwsgierige blikken te negeren. De meesten van hen wisten vast wel van de actie in de gang van een half uur geleden, dus ik moet leren leven met al die nieuwsgierige mensen.

Ondanks alles, is de dag gelukkig snel omgevlogen. Toen ik van de ene naar het andere lokaal liep, hoorde ik nog een beetje gefluister en gestaar, maar ik probeerde het te negeren. Voor de pauze had ik nog bio, van mevrouw Evans. Een aardige dertig-jarige vrouw. Ik deed mijn best om een plaats dat zo ver mogelijk van de rest van de klas was te vinden, maar dat was gelukkig geen probleem. De jongens zaten helemaal vooraan, heel dicht bij de donkerblonde vrouw met mooie vormen. Het leskrijgen van een lerares als zij zou verboden moeten zijn, want ik weet zeker dat ze alleen maar vooraan zitten om haar uiterlijk; niet omdat de les zo interessant is. Ik wou net mijn notebook pakken, maar ik verstijfde. Aan mijn linkerkant zat een meisje met donkerbruine lokken tot haar schouderbladen en donkere ogen mij aan te kijken, alsof er niks is gebeurd. Toen ik terugkeek, glimlachte ze naar me en stak haar hand uit.

'Hey. Jessica McCarter.'

'Cornelia Brown,' stelde ik me voor.

'Dus, waarom kom je vandaan?'

'New York.'

'Oh my god! In Manhattan zijn de beste winkels, huizen en boys. Begrijp me niet verkeerd, maar ik zou nooit weggaan naar de andere kant van het land,' glimlachte ze sip. Ze had geen idee waarom ik hierheen ben verhuisd, maar hoe kon ze het ook weten. Ze is de enige persoon die uberhaupt een woord tegen mij zijn, dus dit moet ik nu niet verneuken.

'Jij hoeft ook niet te klagen,' glimlachte ik terug. 'California heeft ook lekkere jongens, waarvan je er genoeg ziet.'

'Weet ik,' ze keek omhoog. 'Ik wou gewoon dat jij het even zei, New York.' We barstten beide in lachen uit.

Nadat we een paar opdrachten hadden gekregen van mevrouw Evans, hebben we niet meer gepraat tot aan de lunch. De kantine was echt groot, net als alles hier. Er waren overal tafels waar acht personen aan konden zitten. De kantine was opgedeeld in drie delen.

Het lage gedeelte, waar je eten kon kopen en waar de meeste tafels waren. Balkon, waar je via de trap naartoe moest; ik denk dat dat de populaire plaats is, aangezien daar maar 5 tafels waren en niet iedereen daar naartoe ging als hij of zij een plaats zocht.

En nog het glazen deel, dat zelfs een glazen plafond had.

Nadat we de kantine binnenstapten, kwam ik erachter hoeveel mensen hier op school zaten. Er was haast geen plek. Jess trok me naar het balkon, waar het rare was dat er nog maar een tafel vrij was; de middelste ook nog eens. Ik vroeg me af waarom niemand anders daar ging zitten, aangezien er in de rest van de kantine geen plaats was. Onderweg kwam ik heel veel mensen tegen, maar gelukkig lette niemand op mij. Toen ik aan de tafel ging zitten, zag ik vier cheerleaders die me met een dodende blik aankeken.