My cousin's bestfriend [VOLTOOID]

✝ nummer 7.

RUSH POV

Ik was pissig. Fucking pissig. Fucking pissig op Jake, omdat hij met mij heeft gevochten om een meisje. Fucking pissig op Megan, omdat ze zelfs zo'n makkelijk bevel als Jake roepen kon verneuken. Fucking pissig op mezelf, omdat ik eigenlijk mijn beste vriend wou kapotmaken om een meisje. Een meisje, waar ik niet zomaar langs kon lopen, vanaf het moment dat ze binnenkwam.

Haar slanke lichaam was mooi. Curves waar ze hoorden en hoe ze hoorden. Dat was het eerste wat mij opviel. Het volgende, waar ik me op concentreerde - twee seconden na haar binnenkomst - waren haar prachtige lange benen en als ik zeg dat ze lang zijn, zijn ze dat ook. Haar lange, stijle - zulke lichte, dat ik eerst goed moest kijken of ze zijn geverfd, maar kwam tot de conclusie dat ze dat niet zijn - blonde haren, die tot haar - perfecte - decolette kwamen, wat het volgende was waar ik naar keek. Ookal zei ik wat anders, had ik toch echt dit in mijn gedachten. Ik hoopte alleen dat ik ooit in de toekomst kon checken of haar borsten in mijn grote handen pasten. Ik wist zeker dat dit zo zou zijn.

Haar blauwe ogen met haar lange wimpers met wat mascara gingen onzeker langs alle posters en kluisjes waar ze langsliep en ze beet op haar onderlip. Ik sprintte bijna naar haar toe om haar lip te bevrijden en hetzelfde bij haar te doen. Verdomme, ik weet zelfs nog wat ze aanhad. Een blauw shirt met wijde mouwen tot haar ellebogen, lichte shorts, gympen en typische meisjesaccesoires als een horloge en ketting.

Ik moest eigenlijk al uit school lopen, want ik had met mijn beste maat afgesproken, maar ik stond daar te kijken naar hoe ze bij zijn kluis stopte en die opendeed. Het eerste waar ik aandacht, was dat ze inbrak, maar hoe wist ze dan zijn code? Ik ben nou ook weer niet zo dom om er niet op te komen dat hij hem waarschijnlijk heeft gegeven. Direct toen ik zag dat ze spullen uit zijn luis pakte, kwamen er duizenden vragen in me op, als "waarom gaf hij haar zijn code?", "waarom pakte zij zijn dingen?" en de irritantste "is dat zijn vriendin?". Ik moest het weten, dus liep weg van de muur waar ik tegenaan leunde - en irriteerde daarbij twee meisjes, die aangename dingen voorstelden, maar ze interesseerden me al een tijdje niet meer, toen ZIJ binnenkwam - en ik liep naar haar toe. Tegelijkertijd keek zo ongeveer de helft mij aan zoals altijd - wat ik normaal niet erg vind, maar nu misschien niet hoefde - van de mensen binnen. Ik wou dat niemand behalve mij naar haar ging kijken, maar als ik naast haar ging staan, gebeurde dat sowieso. Toen ik eindelijk achter haar ging staan, rook ik een bloemengeur die ik opsnoof, en ik voelde dat ik er stoned van zou kunnen worden, als ik dat wou. Ik weet niet hoe lang ik moest wachten totdat ze me aankeek, maar ik wou dat ze dat eindelijk deed. Ik wou dat mijn aanwezigheid op haar zou werken en dat ze zich uit zichzelf omdraaide. Toen ze eindelijk doorhad dat iets niet klopte, draaide ze zich onzeker om en keek me aan met haar blauwe ogen met een zwart randje en ik voelde me als een verwend kutkind, dat nu direct een fucking autootje wou, waar die nu naar keek.

Ik wou haar. Ik moest haar hebben en het boeide me niet dat ze waarschijnlijk van mijn beste vriend was. Maar toen ik doorhad dat ze met angst mijn lichaam scande concludeerde ik, dat dit niet het type meisjes was waar ik tijd mee doorbracht. Zij is onschuldig en ze wil sowieso niet "naar bed voor de lol", zoals de rest van de school dat wou. Ik zag het gezicht van Jake al voor me, die net als ik ook niet aan verkeringen deed, maar toch gingen zij wel met elkaar. Ik was er zeker van. Ik werd boos. Ik denk dat ik alleen maar met mijn blik mensen kon doden, dus het is niet raar dat het leek alsof ze flauwviel toen ze in mijn ogen keek. Ik vond dat ik had verloren, maar toen gebeurde iets wat ik totaal niet had verwacht. Ze scande mijn lichaam en ze vond het leuk wat ze zag en ik vond het leuk dat zij het leuk vond. Ik wist, dat ze het nog leuker zou vinden, wanneer ze meer mocht zien, vooral als het om tattoo's ging, waar ze haar aandacht op richtte. Ik wist ook dat zij niets als eerste zou zeggen en ik moest weten, of momenteel de irritantste kwestie - dus of ze iets met Lincoln had - waar was. Dus ik zei wat, maar zij negeerde me godverdomme natuurlijk, wat me misschien nog bozer maakte dan het feit dat ze met iemand afspreekt die als familie voor me is. Dus ik kon niks anders doen dan haar te beledigen, wat een typische actie van mij was. Ik verwachtte dat de spanning, die in de laatste paar minuten in me opkwam weer wegging, maar toen ik haar gezicht daarna zag, voelde ik me als een klootzak. Ik weet niet of ik me ooit zo heb gevoeld door iemand, maar ik herinnerde me weer waarom ik met haar dit gesprek aanging, dus ik ging er verder op in, maar toen gebeurde iets,wat ik totaal niet had verwacht. Ze gaf me een klap in mijn gezicht. Ik kon het godverdomme niet geloven. Ik was in zo'n shock, dat ik pas even later doorhad dat ze iets naar me schreeuwde, maar dat maakte geen kut uit. Ik wist, dat ze helemaal niet zo onschuldig was. Een onschuldig meisje kijkt niet zo naar een vreemde getattoeerde jongen, negeert hem niet, slaat hem niet en schreeuwt niet naar hem. Zij is niet onschuldig en ik laat dit niet zomaar zitten. Ik duwde haar dus tegen de kluisjes en hield haar polsen boven haar hoofd, waardoor het eruit zag alsof er een intieme aanraking zou komen. We waren verdomme wel op school, waardoor ik me niet zo kon uiten wat betreft meisjes. Toch kwam ik tot de conclusie, dat ik iets achter moet laten, wat een zuigzoen als herinnering werd. Het maakte me geen reet uit dat ze waarschijnlijk Jake's vriendin was. Het bleek dat ze van hem was, maar door een connectie die ik kan accepteren; namelijk familie. De opluchting was zo groot, als de woede op mezelf dat ik nu een vriend kwijt was. Als ik niet een idioot speelde nadat Jake kwam en niet weer woest werd om het feit, dat hij haar behandelt alsof ze zijn vriendin is, noemde ik haar waarschijnlijk geen hoer en zou ik niet het gebouw verlaten na een hoop stompen in mijn gezicht - die me sinds de laatste 24 uur vreselijk irriteerden - en het verlies van mijn beste vriend.