SÖZLEŞME

1. Bölüm

Kızım... O masum bedeninin artık acı çekmesine dayanamıyorum.O minik ellerinin hergün savunmaya maruz kalmasına dayanamıyorum.O acılı gözlerle hergün bana bakmana dayanamıyorum.

Efsun... Seni canımdan çok seviyorum güzel yavrum,canım evladım.Ama göz göre göre seni artık böyle bir hayatta yaşatmak istemiyorum.

Seni koruyamadığım için beni affet.
Annemin kan dolmuş korkutucu gözlerine anlamsızca bakıyordum.
-Ne yani beni bırakacak mısın anne?
Yavaşça bana doğru yaklaştı ve alnımdan usulca öptü. Sonra kokumu içine çekti,  sanki hiç çekemeyecek gibi.
Cevap vermiyordu sadece ağlıyordu.O yeşil gözlerini her ağladığında gördüğümde içim acıyordu.

Evet, 10 yaşındaydım ama benim içim acıyordu.

Annem,arkasına bakmadan odamdan çıktı.Bana az önceki söylediği sözlerden ne demeye çalıştığını düşündüm.

Kafamın içine sadecebu cümle takıldı. " Senin kurtulman için en doğru karar bu." Cümleyi birkaç defa sayıkladıktan sonra kırık yatağımdan hemen doğruldum.

Korku dolu gözlerim odanın içinde birkaç saniye gezindi. Annem ya kendini, yada babamı vuracaktı.

Cümlenin başka bir anlamı yoktu. Kırık ve sargılı parmaklarımı yatağımın pas tutmuş demirine tutunarak ayağa kalktım ve koşar adımlarla mutfağa doğru ilerledim.

Karşımda, Babamın Anneme lütfen yapma meryem yapamazsın" diye korkulu yalvarışlarını, annemin ise babama doğru tuttuğu silahı gördüm.
Anne! diye bağırışım ve arkasından gelen silahın şiddetli sesinin evin içinde yankılanışı...

Babam yerde kanlar içinde kıvranıyor annem ise donakalmış bir şekilde bana bakıyor.

Evet... O an dünyam başıma yıkılmıştı.Annem cezaevine babam mezara girecekti. O küçük kalbim bu olanlara artık dayanamayacak haldeydi ve gözlerimin kapanışıyla kendimi yerde buluşum bir oldu.

Etrafımdaki ambulans siren sesleri, polis siren sesleri birbirine karışmış, ben ise ağzımdaki oksijen tüpüyle tüm bu olanları izliyordum.

Ben Efsun. 8 yıldır yetiştirme yurdunda büyüyen kimsesiz bir kadınım. 8 yıldır hiçbir arkadaşı olmayan, dışlanan ve aile sevgisine hasret kalmış bir kadın.

Annem cezaevinde ve müebbet yatıyor. Onu özledin mi diye soracak olursanız, onu özlemedim. Çünkü o benim yanımda olsaydı tüm bu olanlara birlikte göğüs gererdik.

Fakat o beni yalnız başıma bıraktı onu nasıl affedebilirim?

Bugün yetiştirme yurdundaki, son günüm. Kimsesiz geldim kimsesiz gideceğim buradan. Ama daha güçlü bir kadın olarak gideceğim.Hayatın bunca darbesine karşı dimdik bir kadın olarak gideceğim. Okulumu okuyup düzenimi kuracağım.

Küçükken, hayalim doktor olmaktı. Babamın Anneme uyguladığı her şiddette komşudan aldığım kremi annemin acı içinde inleyişiyle birlikte morarmış bölgelerine sürerdim. Kendi kendime, "Doktor olsaydım annemi daha hızlı iyileştirirdim " derdim. Belki de doktor olsam annemi iyileştiremeyeceğim fakat başkalarının yaralarını saracağım.

Tek başıma ayaklarımın üstüne durup hayallerimi yaşamaya gidecektim...