Beautiful Nightmares

Kabanata 6: Home

Kabanata 6: Home.

  There are days that we felt like we are tired, even though wala pa naman tayong ginagawang kahit ano. Like para syang katamadan with something else? Something that just makes you irritated at anything even by just being breathless, or the ray of sunlight from the balcony. Para bang anything na makikita mo just triggers you. Para bang nagising ka sa maling part ng higaan ika nga ng mga matatatanda. Mula sa pagtingin ko sa salamin, at pag ayos ng magulo kong buhok ay naka busangot ako. Meron ba ako ngayon? Pero kakatapos ko lang nung nakaraan ah? Napabuntong hininga nalamang ako. Even the silence seems screaming, ito ung mga panahon na ayokong maiwan magisa kahit na sobrang iritado ako. I can hear my thoghts screaming with the silence.

Tanghali na din ako nagising at pagbaba ko ay wala man lang ni isang tao sa bahay. I look around curiously, where could they be? Wala naman silang nababangit saakin ng mga nakaraan na may pupntahan sila. Knowing tita Olivia, she won't let me be left out lalo na ang pag inform saakin kung ano ang mga gagawin at nangyayare sa bahay. Kahit hinde ako magtanong ay kusa nya itong ikukwento saakin na para bang isang ina na sabik na sabik sa kanyang anak. She would even brush my hair habang nagkukwento, syempre palagi kong sinasabi na h'wag na, but she will insist hanggang sa wala na din akong nagawa kundi ang hayaan sya.

Tahimik akong kumain sa kusina, only the sound of the moving trees and the gust of the wind can be heard. And since mag-isa nga ako ngayon sa bahay ay naririig ko din ang mga tunog ng hayop sa di kalayuan, they can be barely heard pero kung magfofocus ka at ang katahimikan ay maririnig mo sila.

Hinugasan ko ang pinagkainan at dumiretyo na sa banyo para maligo, the cold water cleanse my boiling temper. Parang nabunutan ako ng tinik at nakahinga ng malalim. Siguro naiinitan lang ako kanina. Nagbihis ako ng simpling shorts at off-shoulder white top bago lumabas ng bahay.

"Where could they be?" tanong ko sa sarile ko.

I wondered around habang dinadama ang simoy ng hangin. This feels like a fairy tale, yung scene where those characters sing and dance while seizing the moment. That moment before a conflict starts.

"Buchoy h'wag mong habulin ang mga manok!"

Narinig ko ang munting tinig ni Chuchay at kasabay noon ang mga tilaok ng manok. I smile then, run through the green land hanggang sa maabot ko ang mga kabahayan.

Nakita ko ang mga nagtatakbuhang manok kasunod ang magkapatid na naghahabulan.

 "Buchoy?!"

Ngunit isang malakas na tawa lamang ang kaniyang ginawad sa ate nyang pinagsasabihan sya. Nakita kong napalingon sya saaking kinaroroonan at kumaway habang may isang malaking ngite.

"Magandang hapon Ate!"

Tumakbo sya papalapit saakin habang masama pa din ang kanyang mga tingin sa kapatid na walang tigil ang habol sa mga manok.

"Sorry ate, sinabihan ako kanina na gisingin ka ni lola. Kaso ang sarap kase ng tulog mo kaya hinde na kita nagising." Wika nya.

Ngumite naman ako at inalis ang damo sakanyang pisnge. "Ayos lang."

"Halika tulungan mo kami ate." Kaagad nyang hinawaakan ang aking kamay at hinila.

"Uh- wait lang." saad ko ng halos makaladkad nya ako sa bilis nya manakbo.

"Chuchay, baka matumba kayo ni ate nan."

Nilingon ko ang pinanggalingan ng tinig at doon ko nakita si Tita Olivia na may hawak na mga dayami.

"Kumain ka na ba ija?"

Tumango naman ako bilang tugon.

"Ano pong ginagawa nyo Tita?"