Beautiful Nightmares

Kababata 1: The Incident

Kabanata 1: The Incident.

   Pinagmasdan ko ang mga patak ng ulan sa may bintana. The weather were not that pleased on what I've done. Kaya siguro ganito nalang ang ulan ngayon. The rain never stops simula nang umalis ako ng bahay. Same goes to my phone na hinde tumigil sa kakatunog. I have the slite guess na hahanapin nila ko. But after a few days of missing home halos sumabog na ito ng binuksan ko. Kaya minabuti kong patayin ito at bumili ng bago. Ayaw ko man isipin pero I think I can't live without my phone. I'm going to a foreign place na napagdesisyonan ko lang kanina. I never really planned anything. Pero sabi nga nila the more you planned things mas lalong walang mangyayare. Maybe it's better off this way.

I stare at the passenger seat of the bus. Kaonti lang ang laman ng bus pero lahat ng upuan ay may tao. Para bang ayaw nilang dumikit sa isat isa. Dahil hindi ren naman summer season, I hope my destination wasn't that crowded. Ayon sa internet it would take a few hours para makarating sa Tagaytay. Which I choose to live my own life ng walang nagdidikta saken. Pero kung ganito ang panahon baka abutin ako ng umaga sa daan. The signal is off due to the weather, and its the only thing that's actually leading me there, making me a bit nervous.

Hindi maaring bilisan ng driver ang takbo at malakas ang ulan. Nasa may pinaka delekadong part pa naman kami ngayon ng daan papuntang Tagaytay. Talisay road? Kung tama ang pagkakatanda ko. Kase sabi sa article na nabasa ko zigzag daw yung daan. Now don't ask me why did I choose Tagaytay, plano ko kaseng titigan ang taal hanggang sa maalala ko yung sarile ko.

Wala talaga kase akong plano. Nang umalis ako ng bahay sumakay akong taxi at pagbukas ko ng phone bumungad agad saakin ang taal. Kaya napagdesisyonan kong dito nalang ako pupunta. Diba mas exciting pag ganon? Hindi planado yung lakad para matuloy. In my case wala akong kaalam alam sa lugar. I've done my research and Tagaytay has the greatest view of Taal volcano, and it also has many tourist plot na you'll feel that your one with nature.

Pano ba naman bukod sa office ay deretyo bahay nako. Ang alam ko lang atang lugar mga stall ng Starbucks.

"I'm helpless." sambit ko sasarili bago ituon ang aking ulo sa bintana.

Siguro naman may mahihire akong tour guide sa lugar. I hope na hinde ako mabudol sa daan. I wasn't feeling alright dahil sa lalong paglakas ng ulan. Ito ang una kong trip alone not including work and just look at the situation right now?

Lumipas ang ilang oras at ganoon paren ang lakas ng ulan. Nagtingin naman ako sa weather at sinabing ambon lang. Pero halos binabagyo na kami dito sa daan. The sky would roar with thunders at wala akong magawa kundi pumikit. Maybe going to Tagaytay is a bad idea.

"Wala ring signal." Bulong ko.

Huminga ako ng malalim bago bitawan ang cellphone. Kinakabahan ako masyado.. kailangan ko ng distraction kaso hinde naman kase ako palalaro ng games kaya walang apps na laro sa cellphone ko.

Maybe music would help. I plugged in my earphones habang pinag mamasdan ang patak ng ulan sa may bintana. And the funny thing is bakit pakiramdam ko nasa isang music video ako? Or movie? Nakasandal ang ulo ko sa bintana ng bus with earphones at saktong umuulan pa. Feel ko nasa isang movie ako kung saan nageemote yung bida. Weird...oh baka naman epekto lang dahil magisa ako? Pakiramdam ko may camera man na nagvivideo sakin sa kabilang upuan kaya I would look at the other seat every time.

Nababaliw na ata ako.

Often I wonder, after what I've been through can I experience love? The world continued to turn while I was stuck in that place for years, but I guess this also avoids the stress na maaaring ibigay non. It's just I can't even identify what I want and I can't stand my ground so pano ako magbigay ng love if I can't even give it to myself? But seriously speaking I don't know how to communicate... I also believe that there is no such thing as love. It's just attractions and attachments. Maybe that person only gives you comfort that it makes you think na love ito, but the truth is, you just want to keep this comfort kase hinde mo alam kung mahahanap mo ito sa iba. Na once you let it go, it will really go. It will flew like a feather kaya gusto mong higpitan ang kapit. And that's very selfish.

Maybe the word forever was meant for memories, and not people. Kase only memories stay, even feelings change. Once you fall out of love and try to remember that person, it will give you a foreign feeling that will last for seconds, then the memories will linger. The only forever that, that person promised remains. Memories.

Pinagmamasdan ko lang ang nag-uunahang mga luha ng langit sa salamin. Tinitingnan ko kung sino yung mauunang bumagsak, tapping the window from time to time as the droplets of water would get stranded. Gusto ko sanang matulog kaso baka lumampas ako. Hindi kase ako naniniwalang gigisingin ako ng kundoktor sa lahat ba naman ng binigyan nya ng ticket maalala nya kung saan ako bababa.

A loud thunder suddenly roars in the sky kasabay nito ang  pagliwanag ng lugar. Tumigil ang bus kaya halos mapasubsob ako sa unahan na upuan. Sunod sunod ang reklamo ng ilang pasahero samantalang ako hinahagod ko lang ang noo ko.

"The driver must be shookt with the sudden lightning." I said ng dumaan ang kondoktor upang tignan ang lagay ng bawat pasahero.

Ilang saglit pa ay muli ng gumalaw ang bus. Itinodo ko ang volume ng earphones ko ng makita ko ang muling pag kislap ng kalangitan. Muka na kaming binabagyo dito sa daan, isama mo pa yung malakas na kulog. Nakaramdam ako ng kaba. Meron pa bang ilalala ang sitwasyon ko?

Ipinikit ko ang aking mga mata habang nagfofocus sa tugtog upang pakalmahin ang naghuhuromentado kong puso. Hanggang sa kinain nalang ako ng lamig at unti unting bumibigat ang talukap ng mata ko.

Halos patulog na ako ng biglang tumigil ang sasakyan. Humagis ako sa unahang upuan at nalaglag sa lapag. I gron as my earbuds fall, nakarinig ako ng ilang reklamo hanggang sa naging mga sigawan na ito.

"Anong nangyayari?" tanong ko sa babaeng katapat ko.

Bakas sa kanyang mga mata ang takot habang nakahawak ng maigi sa upuan. I felt the bus tilt at ganon din ang tunog ng lakas ng ulan. The thunder roars kasabay nito ang paglubog ng unahang parte ng bus. Mula sa malabong bintana nakita ko kung paano gumalaw paangat ang bus. Gumapang ang matinding kaba sa aking dibdib. The bus is falling! Nakita ko na wala na kami sa linya ng daan at naka tagilid na ito.

"Huwag po tayong magpanic! Sa paggalaw n'yo ay ang mas lalong magdausdos ng bus sa bangin!" iyak ng bata at hiyaw ng mga tao ang naririnig ko as the voice of the conductor got lost by the scream of the passenger.

Hindi ko alam kung bakit parang hinde ako naniniwala. Ngayong lang naman kase ako lalabas tas ganito pa ang mangyare? Will I die here?

Kumapit ako ng maigi sa upuan habang nanatiling tulala. That time all I could think was regrets and the same time the things I failed to do. Kung hinde siguro ako umalis ng bahay walang ganitong mangyayare if I endured the life I have. Siguro hinde magkakaganito. I'm just asking for a life that I can cherish... Ba't kailangan humantong sa ganito?

Parang nag slow mo ang lahat, when the gravity pull us down. Ang pagkahulog ng tuluyan ng bus sa bangin. I felt my head hit into something that makes me loose my conscious. Why life is so unfair?

I close my eyes as my tears fall down. Tanging tunog lamang ng paghinga ko at ang malaka na pagtibok ng aking puso ang aking naririnig. For once, hinde ko hinihiling na matanggap ako. I wish to experience something na hinde ko maramdaman.

I wish to live my life for once...

******
~Writers__Black