Beautiful Nightmares

Kabanata 3: Dried fish

Kabanata 3: Dried fish

     I love you to the moon and back. A favorite phrase of mine na paulit ulit kong pinanghahawakan. It always mesmerized me how a certain person could put so much meaning into words. Mula nung sinasabi saakin ni Mama ang katagang iyan ay tumatak yan sa isip at puso ko. I love things about stars and galaxies, the history of the universe, and the mystery of life. Kaya siguro talagang hindi ko nakalimutan ang ilang simpleng kataga na may koneksyon sa mga buwan at bituin.

Quotations like that make me curious about the universe. Like people place the words in so much passion, na mapapaisip ka kung ano ang nararamdaman ng gumawa nito. That maybe the universe has its own love story. Why does the sun only meet the moon once a year? There are scientific explanations in those, pero hindi ko parin mapigilan ang sarili ko na magtanong. Maybe the sun really loves the moon too much, he died every night to let her breathe. Giving her time to give her solemn light as it shines brightly amid the darkness of the night, taking the breath of the sun each day.

But in science, the moon is just too far from the sun. Nakakamangha lang talaga na ang simpleng mga bagay ay nagagawa ng mga tao ng kwento. I always admire writers for creating art that connects to their readers and takes them to what they want them to see. How can they make simple details so magical or heart-quenching.. it makes me wonder: how would it feel to look into their perspective on how they see the world? 

Huminga ako ng malalim habang nakatingin sa pinto. I was curious about things na hindi ko alam at na experience, pero siguro pinapalaki ko lang talaga ang maliliit na mabagay. I've been awake for awhile and have been facing around the room, hindi pa  lumiliwanag sa labas ay dilat na ang akong mga mata. Muli akong tumayo at aaktong bubuksan ang pinto nang napatigil ako.

"Lalabas na ba ako?" I ask myself.

Kanina pa'ko paikot dito sa kwarto, I felt like I should go out, pero hinde ko alam kung anong sasabihin ko. Should I say good morning? Of course, Eleonor! It's a courtesy to greet them since its already morning, but pano kung singilin nila ko agad sa bayad? Kailan ko na bang dalhin ang wallet ko? I'm feeling anxious.

Nang makarating kami kagabi ay pinaderetyo na'ko ni Adam sa isang kwarto dahil tulog na daw ang ibang naroon. Inalok naman niya akong kumain kaso sa sobrang pagod ay tumanggi an rin ako, and after taking a bath, nakatulog narin ako kaagad. Wala siyang nabanggit tungkol sa may ari nitong bahay kaya mas lalo akong kinakabahan ngayon. Sabihin na nating tinulungan niya ako pero pano na ako ngayon? Nang pumasok ako ng kwarto kagabi ay nakatulog na ako agad kaya hindi ko alam kung nasaan na siya nagpunta.

  I was so deep in my thoughts, na bigla akong napatalon nang biglang kumalabog ang pinto. Not the normal knock, pero parang hampas kaya mas lalo akong kinabahan. What if I'm not really welcome here? Iniisip ko ngayon kung dapat ko na bang kunin ang mga gamit ko para paglabas ko deretyo na akong makaalis. Pero hindi ko tanda yung daan. Gabi panon at halos puno lang naman ang nakita ko sa daan. Kung makakaalis man ako dito, baka maligaw naman ako sa gubat.

"Here goes nothing." I mumble to myself, shaking all those negative thoughts bago marahang pinihit ang doorknob.

Halos pumikit ako habang binubuksan ang pinto, but to my surprise, wala kong nakitang tao.

"Hi!"

Nagtungo ang aking paningin pababa at doon nakita ang isang bata. Making me frown and tilt my head a bit, while his innocent eyes are looking back at me with curiosity, smiling brightly at me. Kita ang ngipin niyang hindi pa kumpleto at ang mataba nitong pisnge that makes me want to pinch him.

I look around the corridor, seeing if may roon pang ibang tao ngunit wala. Nanatili ang matamis na ngiti sa kanyang labi habang pinagmamasdan ako.

"Hello, ikaw ba yung kumakatok?" I scoot to his level, habang tumatango sya.