Beautiful Nightmares

Simula

The cold wind blows as droplets of water start to pour down from the dark clouds. Rain falls because of the moist na nagevaporate sa langit. Pinanghahawakan hanggat kaya, tinitiis hanggang sa napuno na. Just like the rain, nagsimula tumulo ang luha ko. Marahan ko itong pinunasan, then napaisip ako.

Am I worthy of such tears?

Umiling nalang ako at pinagpatuloy ang pagliligpit. Pinagmasdan kong muli ang pangalang nakaukit sa mala-crystal na bato.

Engr. Eleonor Denovan. Funny how beautiful the stone is, pero walang kwenta yung pangalan na nakalagay. I graduated from a fine university, pero hanggang ngayon wala paring mapatunayan. I'm the black sheep of the family. Masakit? Matagal ko ng tinanggap, wala ren namang magbabago kung itatangi ko. I've never been the favorite child anyway.

Inilagay ko ito sa box na naglalaman ng gamit ko sa office at umalis na. I just lost another job. Hindi ko alam kung nakailang lipat nako pero ganon talaga eh, I'm not that suitable in this field. Sa katunayan kinuha ko lang naman ito kase gusto nila, thinking na maipagpapatuloy ko ang legacy ni kuya. Himala na ngang naka graduate ako, and maybe this is my karma o baka sadyang malas lang ako.

I drive through our house, dala ang mga gamit ko. I always thought of moving out, pero wala akong lakas ng loob pakiramdam ko magagalit si mama kung lilipat ako at iiwan sila ni kuya.

"Natanggal ka na naman? Wala kanabang kayang ibigay sa pamilya natin kundi kahihiyan? My god Eleonor." bungad saken ng ate pagpasok ng bahay.

Hindi na lang ako kumibo at nagderederetyo sa kwarto. Wala den namang magagawa kahit makipagsagutan pa'ko, ako lang yung mapapasama. Palagi kong iniisip kung pano yung pasok sa kaliwa labas sa kanan na pakikinig? Every time na may magsasabi sila I can't help but remember those words, and it hunts me. Every single night.

To the point that it becomes normal.

Nakakainis nga eh, ni wala nakong maramdaman. I'm not necessarily sad or angry. I just felt nothing. Empty. I want to cry out loud, pero parang naubos na yung luha ko. Masyado na akong nasanay sa mga masasakit na salitang natatanggap ko mula sa kanila. I'm void of emotions, kung pamilya ko ang pag-uusapan.

I sigh heavily at pinadaan ang daliri sa maalon kong buhok. Tinitigan kong mabuti ang mga kompanyang pinili kong pagpasahan ng resume ko. I need to find a job as soon as possible. Mas pipiliin ko pang magtrabaho kaysa maiwan sa bahay, I rather die working than stay here.

Ang pumimigil lang naman saakin na umalis ay si mama at kuya.

Ang ate Chloe pangalawa sa amin ay isang doctor. On the verge of marrying sa jowa niyang Kano. My father is a retired seaman, at ang mama naman ay isang guro. And my brother, ang panganay ay isang engineer. Nasa tuktok ng mga pangarap nya, his soaring high in business industry hanggang sa isang trahedya ang nangyare na dahilan ng hinde na nya kaya pang pagbalik permanently.

At ito ako. Ang nag-iisang sumira sa perpektong pamilyang pinagmamalaki nila. The outcast, the intruder. Ako yung nagmistulang lamat sa salamin ng Denovan.

Napangiti nalang ako ng mapait. It's not self-pity; alam ko na ganito na ang tingin saakin ng iba. Tanggap ko naman ni hinde na nga ako nalabas ng hinde madagdagan ang kahihiyan na naidudulot ko. I have my mother's features. Halos sabihin ng lahat ng kamaganak namin na para akong maliit na version ni mama. I'm a carbon copy of my mom na palaging sumisira sa mga pagsasalosalo ng angkan.

"Ano bang problema mo Leonor? Natangal ka nanaman sa trabaho. Bakit hinde mo magawang magsettle katulad ng kapatid mo? Balak mo bang maging burden sa pamilyang to hanggang sa mamatay ako?" Ani saakin ni papa ng nasa hapag kainan.

I looked down and muttered. "I'm sorry." Umismid naman siya.

"Sorry nanaman? Bakit hinde mo gayahin ang ate mo? Ang... Kuya mo?" Umiiling na saad nya. Ramdam ko ang pagkadismaya nya, who wouldn't anyway.