DIARY OF THE DEER | jegulus

4.2

Haritayı bitirdik.

Onca gizli dönüşüm, insanların okulun içindeki geyikle köpeği sorgulaması ve profesörlerin dikkatli bakışlarına rağmen bunu başardık. Haritayı mühürledikten bir süre sonra dayanamayarak açtım ve Regulus'u aramaya başladım.

Tatlı Regulus kütüphanede yalnız başınaydı. Benim çok gizli bir yeteneğim vardır, günlük: Evrenden gelen işaretleri anlayabilirim... Haritanın bittiği gün Regulus'u kütüphane dibinde yalnız görmek de buydu işte! Bu benim fırsatımdı günlük.

Haritayı kilitleyerek sandığımın diplerine doğru dikkatle ittikten sonra görünmezlik pelerini kaparak hızla ilerledim. Ayaklarıma yaptığım sessizlik büyüsüyle muggle sporculara taş çıkaracak kadar hızlıydım. Kütüphaneye varmamla Reg'i gördüğüm dip köşeye ilerlemeye başladım.

Tek başına olması gereken Regulus'un yanında Snape vardı.

Severus Snape.

Birbirlerine yakın bir şekilde duran ikiliye ilerledim.

Regulus ve Snape'in yanına yaklaştığımda ortamdaki garipliği fark ettim ve çatık kaşlarım düzeldi. Regulus benim görmeye alışkın olduğum gibi merhametli, ilgili ve sevimli durmuyordu. Gri gözlerinde soğuk bir ifadeyle elleri yumruk olmuş Snape'e baktığında gerilmeden edemedim.

Regulus bir Slytherindi, evet, ama şuan tıpkı diğerleri gibiydi.

" Kendini bir Safkan sanmayı ne zaman keseceksin, Melez? Slytherin mensubu olman bile yeterince büyük bir onur, gözünü daha yükseklere dikmemeni öneririm. Bu senin gibi biri için tehlikeli olabilir. "

Ona aynen bunları söyledi ve aşağılarcasına güldü.

Bu da neydi?

Günlük, bu da neydi böyle?

James, Regulus'un gerçek yüzü mü dersiniz acımasız tarafı mı dersiniz artık bilemem ama onunla karşılaştığına göre devam edelim😎

sınavlarıma kadar hiçbir hikayeme dokunmayacaktım ama dayanamadım... sana asigim jegulus✌🏻