My Hopes To My Mr. Cassanova (Complete)

CHAPTER 63 // Troy's Revelation

FLASHBACK

SIMULA pagkabata ko, ang paningin kolang sa buhay ko ay ang pagaantay kung kailan ito matatapos, puno ng lungkot at kahit kailan eh dikopaman nakikitang masaya ako ng dahil sa kahit kanino maliban sa bagay....

Gusto kong magtino, yung tipong walang makakapagsabi kung anong ugali ang meron ako dahil s akilos na ipinapakita ko, gusto kong magtaas noo sakin sila Daddy, at ipamuka sa sarili kong kaya ko magisa..... Pero diko magawa ng tuluyan dahil sa nakaimpluwensya saakin.

At nang malaman naming may sakit akong Lukemia.... Duon unting-unti ko nang naisip kung dapat ko pa bang ipagpatuloy ang buhay ko.

Ngunit nang unang araw na umakyat ako sa First Year High school ko... puno ang puso ko ng kaba ngunit may lumapit saakin, muka syang manang na walang salamin, buhaghag ang buhok, maliit, at ngnit gulat kosyang pinagmasdan nang nakangiti ito saakin at paunti-umting lumapit at inilahad ang kanyang kamay "Hello! Ako si Larra, wala pakong kilala dito ikaw palang, anong pangalan mo?." Napakatinis ng boses nya

Hindi kona sya pinag-antay pa at Kinamayan
narin sya "Ako si Troy Jasper." nahihiya kong tugon.

"May second name ka?!." sigaw nito mismo sa harap ko silbi upang akoy mapaatras kaunti "Ako din! Larra Ace Rodriguez ang buong pangalan ko, alam moba sabi ng kuya Marky ko, pag high school nadaw Surname ang tinatawag, pero dahil magkaibigan na tayo Larra nalang ang itawag mo sakin, tas ang tawag ko naman sayo ay Troy." masaya nya paring usal matapos nyang sabihin yun ng tuloy-tuloy..

Naging malapit kami sa isa't-isa ni mski recess ay sabay pa kami, ngunit nang tumagal pa ay napasali kami sa magkaibang grupo ng kaibigan kaya duon kona sya hindi na nakasama pa tulad ng dati....

At Umapak nako sa Second Year ko sa High school... At gulat ko nang pare-pareho parin ang mga kaklase ko, duon ko nalaman na may kakayahan akong maipamalas ang angking talento na meron ako sa paggigitara, at sa iba pang bagay na ikinatutuwa rin ng karamihan...

At ang araw na hindi ko parin nakakalimutan ay ang araw na may nakaaway ako sa isa sa mga kaklase ko.... At dahil pala-away ako, hindi ko hahayaang daragin lang ako nang kung sino man, kaya pumatol ako....

At nang simulan nya akong sapakin nang una'y nakailag ako ngunit nang panibago nyang bwelo'y...

BLAAAAAAAAGGGGGGGG~

Nalaman ko nalang ay nakahiga nako sa papag at umiikot ang paningin...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
At ikinagulat ko nang may unti-unting lumapit saakin at naaninag ko itong nakatingin saakin mula sa ibabaw ng muka ko at ramdaman kong itayo ako upang paglakarin.
.
.
.
.
.
.
.
Akala ko ay mapupunta ako sa guidance office pero hinila ako nito mula sa pulsuhan ko patungo sa School Clinic. At nang makaupo nako upang bigyan ng ice pack ng nurse, nagulat ako na sya ang taong tumulong saakin upang maging ok ang pakiramdam ko....
.
.
.
.
.
.
.
.
Nang ilagay saakin ang ice pack kung nasasaan ang pasa na meron ako sa muka ay dikona napansin ito dahil sakanya lang ako nakatuon ng pansin.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

Anduon sya sa pinto at nakatingin saakin habang sumbungerang sinasabi ang pagaaway namin ng isa naming kaklase na kanya ring hinatid sa Clinic ngunit malayo sa pwesto ko. Masyado ata akong mababaw kung iniisip ko kung bakit ako ang una nyang dinala sa clinic kaysa yung isang malapit rin sa pintuan ngunit diko na sya nakausap pa dahil kasabay rin nuon ang pagdating ng adviser namin at dalhin kami sa guidance office.

Ngunit di ako nagkaroon ng galit dahil nalibang ako sa panonood kung paano nya napapatakbo ng, abilis ang bibig nya, lalo na sa pagsusumbong na forte nya.