MELEK |TEXTİNG| *tamamlandı*

8

Aramızdaki bir metrelik mesafeyi kapattım ve tam arkasında durdum. Üzerimde ki bol hırkanın sağ kolunu dirseğime kadar çektim ve bileğimde ki yara izini ortaya çıkardım. Hafifçe omzuna dokundum burada olduğumu belirtmek için. Hafifçe kıpırdandı. Sağ kolumu görebileceği şekilde önüne uzattım. Çok... çok fazla yakın olmuştuk. Dağınık saçları yüzümü gıdıklıyordu. Bileğimi tuttu ve başparmağı ile nabzımın üstünü okşadı. Bakışları yukarı çıktığında yara izini gördü. Bedeni aniden kaskatı kesilirken ben ona bu kadar yakın olmanın keyfini çıkarıyordum. Hafifçe yara izini okşadı.

"Hatırladın mı?"

Fısıltı halinde çıkan sesimle omuzlarını düşürdü ve gözlerini kapattı.

"Meleklerin canı acımaz ki..."

Benim gibi fısıldadığında ve söylediği şey ile gözlerim dolmuştu. Çocukken Burak ile çok sık parka giderdik. Bir gün oynarken düşmüştüm ve koluma taş girmişti. Canım öyle çok acımıştı ki ağlamıştım. Burak önümde diz çöküp anlamaz bir ifade ile bakarken 'Niye ağlıyorsun meleklerin canı acımaz ki?' demişti. Bana ismimle hitap etmez Melek derdi. Meleğe benzetirdi beni. Ben Burak'ın meleğiydim.

"Melek..."

Fısıldamasıyla kendime gelmiştim. Hatırlamıştı beni.

"Hatırladın..."

"Yüzünü hatırlamıyorum."

Gözümden bir gözyaşı daha düştüğünde hıçkırığım da eklenmişti. Boşta olan elimi ağzıma bastırdım. Yara izinin üstünde olan parmakları bugün meyve soyarken kestiğim işaret parmağıma gitti. Kesik izi duruyordu ve kızarmıştı. Yarayı okşadı.

"Sen hep böyle sakar mısındır Melek?"

Bana Melek diye seslendiğinde kalbime mukayet olamadım . "Hı hı" diye bir mırıltı çıkarabildim. Kalbim omzuna denk geliyordu. Tam 'Umarım kalp atışlarımı duymuyordur.' diye düşünürken konuştu.

"Kalbini hissedebiliyorum. Çok hızlı atıyor..."

Kolumu elinden kurtardım ve bir adım geri çekildim istemeye istemeye.

"Gitmem gerek."

Hafifçe öksürdü ve oturduğu yerde dikleşti. Dağınık olan saçlarını daha da dağıttı.

"Hoşçakal Melek..."